- دوشنبه ۹ فروردين ۰۰
- ۲۲:۳۵
ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد(۵/۵):
این کتاب بیشتر از کیمیاگر روم تاثیر گذاشت. شاید چون با ورونیکا که میخواست بمیرد احساس نزدیکی بیشتری می کردم تا چوپانی به اسم سانتیاگو که دزد وسایلشو دزدیده، و دنبال گنج بود. چوپان از اول تقریبا آزاد بود، چیزی برای از دست دادن نداشت وقتی سفرشو شروع کرد... ولی ورونیکا مثل منه.
شایدم چون کیمیاگر رو تو زمان و مکان اشتباهی از زندگیم خوندم :)
چند وقتیه که نشانه ها دارن بهم حمله می کنن. این کتاب بزرگترینشون بود. شاید واقعا باید بهشون گوش کنم، و به حساب بیشعوری "یونیورس" نذارمشون :) هر جی باشه، من در مقایسه با ورونیکا، یا ماری ۶۵ ساله، به اندازه کل دنیا وقت دارم. :)
نامه‌هایی به یک نویسنده‌ی جوان(3/۵):
ماجراهایی که منو به این کتاب رسوند از خودش جادویی‌تر و قشنگ‌ترن. شایدم اصلا دلیل این سه ستاره همینه.
نه نه... این دیگه بی انصافیه برای یه کتاب نوبل گرفته. دلیل این سه ستاره دو تا نامه‌ی اول کتابن. مخصوصا اولی. اگه کتاب برای مدت محدودی گیرتون اومد، حتما دو تا نامه اولو بخونید. چون بقیش همون آموزش نویسندگی‌هاست که همه جا هست. حالا شاید یه ذره... بهترن و با زبان دیگری نوشته شدن.
چرا ادبیات؟(4/5):
کتابی از همون نویسنده نامه هایی به یک نویسنده جوان، ماریو بارگاس یوسا.
خوندن از پائولو کوئیلو و بعد این پشت هم، باعث شد راجب به آمریکای لاتین کنجکاو بشم! این کتاب، و مخصوصا دو مقاله آخرش خیلی روی فرهنگ و اجتماع، و مهمتر: تاریخشون تاکید داشت. و اینکه، تقریبا شبیه ما هستن. از خیلی نظرها!
راستی، اگه این نویسنده همونقدر که خوب سخنرانی میکنه، خوب بنویسه فکر کنم باید برم سراغ کتاباش!
کتاب از چهارتا مقاله تشکیل شده بود. اولی، و مهمترین: چرا ادبیات بود. طبق نظر نویسنده، ادبیات یه مفهوم جمعیه، نه فردی. آدمها با اشتراک ادبیات با همدیگه میتونن رشد کنن، جامعه رو رشد بدن. از نظر زبانی و اجتماعی. مثلا تو کتاب گفته بود اگه ادبیات نبود، کلمه هایی مثل دن‌کیشون‌وار، کافکایی،اورولی، سادیستی، مازوخیستی و... ایجاد نمیشدن. برای ما هم صادقه! مثلا هری پاتر، که بیشتر از یکبار باعث ارتباطم با مردم شده. یا مثلا جنگ ستارگان، که بخش از فرهنگ مردم اونور آب شده. تقریبا همه دوستای من از راه کتابای مشترک یا قرض دادن کتاب ایجاد شدن.
(یادداشت:اگه یه نفر به کمک ادبیات به درکی برسه، و بقیه اون درک رو درک نکنن، چه فایده ای داره؟)
من از مقاله دوم و ایده‌ئولوژِی نویسنده خیلی خوشم اومد. اینکه غر نزنیم که دارن "هجوم فرهنگی"مون میکنن. فرهنگ همیشه در حال هجوم بوده. اصلا کدوم فرهنگیه که تغییر نکنه؟ هوم؟
فقط باید بهترین چیزا رو از این فرهنگی که بهمون هجوم میاره استخراج کنیم. نه مثل... مثل...
زن چمچاره تو سریال هیولا رو در نظر بگیرید! اونطوری "غرب پلاستیکی" گونه نباشیم:)
(اینو یه گوشه یادداشت کردم:بعضیامون یادمون میره که فرهنگ سرکوب شده توسط رژیم جدید هم جزوی از فرهنگمون بوده... بعضیامونم یادمون میره این فرهنگ جدید رژیم جدید هم باز، جزوی از فرهنگه!)
جمله ای از مقاله(مصاحبه) آخر:
یک نویسنده جوان باید باور داشته باشد که نوشتن خارق العاده ترین چیز در عالم است[...] من هیچوقت به فکر رها کردن ادبیات نیافتادم. هیچوقت باور نکردم که چیزی مهمتر از ادبیات وجود دارد.
