- يكشنبه ۱۹ آبان ۹۸
- ۲۲:۵۸
دیانای عزیزم
جستجو گری بدنبال چیزی بود. مرد حکیمی به او کوله ای داد و گفت: توی این را نگاه کن.
ولی جستجوگر آنچنان غرق جست و جو بود که فقط کوله پشتی را انداخت روی دوشش و رفت به دنبال ان چیز. بی آنکه بدانیم آنچه می خواهد همان تو است.
حکایت جستجوگر و حکیم، کایتتو و بنده است میدانی؟
...
ان چیز که بدنبال هستی، توی این وبلاگ است داری جای اشتباهی دنبالش می گردی. ولی من به هر حال وظیفه گذاشتنش داخل کوله پشتی ات را دارم.
دایانای عزیزم،
نوک برگهای درختان، تازه شروع کرده به قرمزشدن. انگار خدا تازه یادش افتاده باید در پاییز قلمویش را به کار می انداخته. توجه کرده ای چند وقتی است که خدا تنبل شده؟ زمستان بی برف. پاییز بی رنگ. تابستان بی میوه. زندگی بی مزه...
هر روز که از سرویس جلوی مدرسه پیاده می شوم، اولین حرف مغزم این است: به مدرسه نفرین شده خوش امدید.
دومین چیز، یاد تو افتادن است. نمی دانم چرا. شاید به خاطر ستون دوستی جلو در باشد. نقش همان دیوار دوستی خودمان را دارد. رویش اول اسم بچه ها، دوست ها، رفقای شفیق یا هرچی می خواهی اسمش را بگذاری با یک قلب وسطش نوشته شده.
دیانای عزیزم، دوست ندارم غلو کنم که هر روز و هر لحظه به یادت بودم. نبودم. ولی هر وقت یادت می افتادم، یا لبخند میزدم، با حسابی ساکت می شدم. عصبانی هم بودم.اول از تو.بعد از خودم. دلایل عصبانیت از تو را نمی گویم. چون خیلی کوچک و بزرگند. به کوچکی مورچه ای که مغز را می جود. از خودم عصبانی بودم، چون روزی شش ساعت با بیست و هشت نفر آدم حرف میزنم، که ارزششان برایم دربرابر تو مثل گرفیت می ماند در برابرالماس و با تو یه هفته است به جز دو دقیق پشت تلفن به بهانه سوال ریاضی حرف نزدم.
کجابودم؟ اهان گرافیتو الماس. جنسشان یکی است. ولی خب گرافیت پایدار تر است. به زیبایی الماس نیست. قیمتش بیشتر است. ولی گرافیت اگر نباشد، با چی مشق بنویسیم؟ دنیا فلج می شود اصلا. آرام آرام خودش را توی مردم جا کرده، در حالیکه الماس دور و دورتر شده. آنقدر دور که برای جان مثل نقطه می ماند. مهمتر از گرافیت است، و در عین حال دورتر. می گیری چی میگم؟
دیانای عزیزم، حال بچه ها را می شود آن دقیایقی فهمید که از مدرسه بیرون می کنند و دنبال سرویسشان می کردند. اگر غمگین بودند، یعنی غمگینند دیگر. تکلیفشان معلوم است. اگر لبخند آرامی میزنند، یعنی روز خوبی داشته اند.و اگر شاد و شنگول اند، یعنی امروز روز مززززخرفی داشته اند و کل روز فیزیک و عربی و و ریاضی فرو کرده اند توی مغزشان، و الان از زندان آزاد شده اند و قرار است بروند خانه سیصد گیگ اینترنتی که پدر جانشان خریده را هپلی هپو کنند.
کلی حرف مهم دیگر هم داشتم دیانا جانم. مثلا سکوت عجیب همسرویسی هایم. اینکه آقا راننده چند وقتی است هی موهایش را مرتب، و خودش را در آینه برانداز می کند. سیاهی لشکر های زندگیم. یک. دوست قاتل و شریک من در گروه خلافکاری، مامور سیای اینده، و شاگرد ژاپنی جدیدم :) و کلی خبر دیگه.
ولی...
با اینکه نمی خوانی، تا همینجایش هم نوشتم خیلی است.
دوستدارت،
هلن.ن.پراسپرو
کامنت ها را برایت باز می گذارم. به نظرت احمقم؟
در قرن بیست و یکمیم. برو ایمیل درست بکن که مجبور نشوم نامه را بگذارم در معرض دید عموم دیگر :|
راستی...اگر معجزه ای شد و خواندی، تو رو خدا جواب بده. فقط واسه همین ساعت ۱۱:۱۹ دقیقه به دست دردناک به تبلت ۱۰ اینچی برایت تایپ کردم.
