- يكشنبه ۱۰ فروردين ۹۹
- ۱۸:۰۱
دوباره سلام.
خودم دارم خسته می شم از این پستای طولانی. انقدر زیادن که میترسم از یه طرف دیگه لپتاپ بزنن بیرون :|
درک یک پایان(نظری ندارم نسبت بهش)
یه داستان لایه لایه بود. هر از چند وقت یه بار یه لایه رو بر می داشت که ما بهتر ببینیم زیرش چیه. داستان یه زندگی عادی بود، یه پیرمرد که زمانی یه معشوقه، و یه دوست خاص داشته. از اون دوستایی که میدونیم آدمای متفاوتین...آدمایی بالاتر و مهم تر از ما آدمای عادی. زیاد نمی تونم راجب به خود داستان توضیح بدم، چون اصل ماجرا اینه که چه اتفاقی بین این سه نفر میافته، و بعد آدمهای جدیدی که از این وصل شدن راس های مثلث بوجود اومدن کین و چرا اینجا وسط داستان مان!
ادبیاتش یه ذره سخته و کلمات عجبی و غریب زیاد داره. ریتم داستان کنده، ولی تا صفحه آخر رو نخونی نمی فهمی چی شده...و وقتیم بفهمی میگی خب به من چه. پس بهتره از وسط داستان لذت ببرید و جملات قشنگی هم داره، که نمی دونم این جملات قشنگ اصلا چرا وسط داستانن....ولی هستن دیگه.
جاناتان مرغ دریای(+++++)
کوتاه، قشنگ، پر معنی و دوست داشتنی. نویسندش ریچارد باخ(بعله. باخ خودمون) هست. درباره مرغ دریایی به اسم جاناتن که نمیخواد زندگی عادی مثل بقیه مرغهای دریایی داشته باشه و میخواد پرواز کنه.
همه حرفاش پر از حرفه و باید از خود داستان لذت ببرید و منتظر پایانش نباشید. چون پایانش چیز زیادی در انتظارتون نیست. درباره آزاد بودن، بالاتر رفتن و سقف تعیین نکردن برای خودمون.
با تامل بخونیدش
پیرمرد و دریا(نظری ندارم.)
از اونجایی که این یه اثر برجسته و اینجور چیزاست، حق ندارم ازش بد بگم. ولی من خوشم نیومد. جنگ مداوم دریا و پیرمرد، حرفهایی که به ماهی و دریا می زد، تسلیم نشدنش، و آخرش که گفت:کجا رو اشتباه کردم؟ آهان...فهمیدم...خیلی دور رفتم.
این چند تا چیز تنهای چیزایی بود که ازش دریافت کردم.
بیایید قصه بنویسیم(++)
نکات جالبی گفت درباره نویسندگی. انگار دانسته های نویسندگیم درباره شخصیت و پلات و گفت و گو مرور کردم.
البته، نکات جدید و خوبیم داشت مثلا درباره روایت...و مثال هایی که میزد. برای بچه ها یا تازه کار ها که عالی بود. چون به سادگی نکات قصه نویسی رو توضیح داده بود که برای شروع...حالا نه حرفه ای....حتی برای رشد خلاقیت بچه ها عالیه. تصمیم گرفتم بعضی از تمریناشو شبا که باران خوابش نمی بره، مثل بازی باهاش انجام بدم.
بریت ماری اینجا بود(++++++)
عالی. یکی از قشنگترین کتابی که تا حالا از فردریک بکمن خوندم. شخصیت اصلی ها و داستانی فرعی های مادربزرگ سلام رساند، هم قشنگش کره بود هم یه ذره گیج کننده. داستان بریت ماری هم از ادامه مادربزرگ هست، ولی اگه اون رو نخونده باشید هم مشکلی نیست. از جاییکه بریت ماری از خونه و پیش کنت رفته(فرار کرده عملا) و دنبال کار می گرده. بعد یهو به خودش میاد میبینه داره تو یه شغل بدون درآمد تو یه شهرک فراموش شده به اسم بورگ زندگی می کنه که پیتزا فروشی و تعمیرگاه و سوپرمارکت و... همه اش یکین و به جز تعداد زیادی راننده کامیون، یه تیم فوتبال غیر رسمی هم داره.
فردریک بکمن قشنگ علاقه اش به فوتبال هم تو این کتاب آورده، با طنز ظریفی درباره چند تا از تیم های انگلیسی و آمریکایی که من هیچوقت نمی تونستم از هم نشخیصشون بدم =)
به شدت توصیه میشه خوندنش.
داستان های مزخرف زیادی هستن. ولی با وجود همه این مزخرفات، همیشه یه داستان قشنگ هست. تو داستان قشنگ منی بریت ماری :)
همه آنچا پسر کوچولویم باید درباره دنیا بداند (++++)
بیشتر شبیه یه دفتر خاطرات خیلی قشنگ و دوست داشتنی و ناز و بانمک بود که فردریک بکمن توش از همه چی نوشته. از عشق، از جنگ، از زندگی و دنیا، و بیشتر از همه از سختی های پدر بودن D: وسط همه حرفای قشنگی که داشت، تیکه های با مزه ای هم داشت که باعث شد من نصفه شب چنان قهقهه بزنم که کل خانواده بریزن تو اتاق(البته باران با چند سانت فاصله از منبع صدا جم هم نخورد:|)
همه شون درقالب نامه هایی به پسر کوچکیشه. درباره اینکه چقدر نگرانه که پدر خوبی نباشه. انگار همزمان که نگرانیاش رو میگفت، به بعضی از پدر و مادر ها هم طعنه می زد *-*
life is all about inches
زندگی همه چیزهای کوچیکیه که دور و برمون می بینیم. گلوله هایی که با چند اینچ فاصله از قلبمون رد می شن، چند اینچ سریعتر یا کند تر دویدن، چند ثانیه دیرتر یا زودتر رسیدن، چند کلمه بیشتر یا کمتر گفتن.
همه اتفاقات قشنگ و زشت، کوچیک و بزرگ دور و برمون.
امیدوارم از نقدک ها لذت برده باشید. اون پست غر غری که قولش رو داده بودم هم...به زودی میاد :")
خودم نوشت ها:
|سه روز انیمه نگاه نکردم. ســــــــــــــه روز! واقعا یه کمبودی تو وجودم احساس می کردم اون ساعتای آخر!
||نمی دونم چرا...امروز...به دیانا دروغ گفتم. اومده بود تو واتساپ، شروع کردیم چت کردن، بعد بحث کشید به فلیما و کتابای رومانتیک. دیانا دوست نداره. زیاد هم نگاه نکرده. راستش...نگاهش به عشق عین نگاه من دو سال پیشه. عشق انیمه ای....یه چیز دیگست. اگه دیده بودش می فهمید.
نمی دونم چطور شد که بحثمون کشید به....نمی دونم به چی. من شروع کردم چرت و پرت تایپ کردن. از اون چرت و پرت های نوجوون گونه که دارم سعی می کنم حداقل تو دنیای درون نشونشون بدم و خود نوجوون احساساتیم رو بیرون نشون ندم که بعدا خجالت بکشم از خود الانم.
ولی حواسم پرت شد و گربه از کیسه داشت میومد بیرون.
بعدش به دیانا دروغ گفتم.
بعدم بهش دروغ گفتم که دروغ گفتم.
نزدیک بود گریش بگیره، گریش گرفت درواقع. چون یه سری چیزا رو گفتم که نباید می گفتم. درباره دوستیمون و اینا.
بهم گفت دوستیم رو بهش ثابت کنم.
کردم
و ازم سوال کرد.
جواب دادم.
نمی دونم چرا...لبخند زدم. خیلی لبخند زدم. انقدر که گریم گرفت.
از اون احساساتای نوجوون گونه افسار گسیخته است که یهو افسارش در رفت. اصلا نوشتنش اینجا هم اشتباهه. ولی خب اون که نمی خونه.
واقعا باید درباره (انیمه_طور) و (نوجوانی) یه پست بنویسم.
|میگم شما هم نصفه شبا که همه خوابن، یه خودکار و دستمال کاغذی برمی دارید، میرید تو دستشویی که نور داره و برنامه فرداتونو می نویسید؟ (آیکون متفکر)
