silhouette

انیمیشن وال ای رو دیدی؟

یه شخصیت توش بود که می گفت : «من نمی خوام زنده بمونم، می خوام زندگی کنم!!»

دقیقا حکایت همین حرف هاییه که زدی.

منم می دونم فقط زنده موندم. اما زندگی نمی کنم. وقتی می دونم نمی تونم نویسنده ی معروفی بشم، پس دلیلم برای زنده موندن چیه؟

و این که... هلن... چقدر قشنگ نوشتی... من یه پست توی وبم گذاشتم و حالا دارم با خودم کلنجار می رم بعدی رو چی بنویسم:/

فکر کنم مالیخولیایی چیزی گرفتم.

خیر، خیلی آدم ها اعم از من از این دنیا خوششون نمیاد ولی محکومیم به زندگی!

بعدشم وقتی فکر خودکشی زد به سرم یه ندای دیگه ای گفت مثلا بمیری همه چیز درست میشه!؟ دیدم که نه! راست میگه! باید تو این دنیا درستش کنم بعد با آرامش یه زندگی با آرامش دیگه رو شروع کنم و زندگی در این دنیا رو خاتمه بدم.

اگر تمایل به نبودن در این دنیا این کلمه ای که گفتی بشه اونجوری اکثر افراد مذهبی واقعی پس شاملش میشن! چقدر داستان و این حرفا هست که آدمای بزرگ آرزوی مرگ کردن...

امام علی هم یه حدیث داره دقیق متنش یادم نیست ولی :

هیچ وقت آرزوی مرگ نکنید. تنها آرزویی که خیلی زود برآورده میشه.

بخاطر همین کلی داستان داریم که آدمای بزرگ مثلا خیلی سال مونده بوده به زندگیشون اما آرزو کردن و...

اگه قول بند انگشتی دادی پس نظر من کو؟؟؟ جلل خالق.

تازه کد امنیتی هم که باید بزنم!

آیا این روش برخورد خوبی ست؟ :دی

سلام :))

درواقع هرکاری هم کنی هلن چان، فکر نمی‌کنم روح آدم بمیره... یعنی ممکنه از زندگی بایسته، کرخت و آلوده شه اما نیست و نابود؟ فکر نمی‌کنم. و اینکه انیمه‌ی رنگارنگ خیلی جالب مفهوم اینکه بدن ما دست ما امانته رو نشون میده بنظرم.[یادی می‌کنم از گربه‌ی عزیز بخاطر پیشنهاد خوبش ممنونم]. اینکه خودم رو بکشم با اینکه فرد دیگری رو بکشم می‌تونه کمی مشابه باشه از نظر من. این جسم مثل یک خونه‌ی اجاره ایه‌. صاحبش من نیستم، فکر نمی‌کنم حق خراب کردنش رو داشته باشم. 

فیلم ایرانی "جعبه‌ی موسیقی" هم که قدیمیه تقریبا، یک حرف خیلی جالبی میگفت اونطور که فهمیدم:" این دنیا بودن یا اون دنیا بودن مهم نیست، مهم چگونه بودنه."قرار نیست با مرگ چیزی تمام بشه، جز رنج و دردهای فانی این دنیا‌. بنظرم با مرگ وسعت دیدمون خیلی خیلی وسیعتر میشه، قرار نیست روحمون تغییر کنه یا دنیایی که دورم ساختم تغییر کنه. من روحمو با سیاهی ساختم، با دروغ با کینه، بعد از مرگ هم همینه! اگر با عشق و مهربونی و شادی بسازم بعد از مرگم همونه. درواقع من اینطوری فکر می‌کنم و نمی‌دونم چقدر درسته :).

در آخر هلن چان شما ناراحت بودی که به جا به جایی روحت فکر کردی؟ می‌خواستی از این ناراحتی رها بشی؟ :( تو کتاب باز، از یکی از گفتگوهاشون فهمیدم غم یک مهمونه، میاد و میره. باید بپذیریمش. بعد یک کتاب معرفی می‌کردن که داستان یک سگ سیاه بود. سگ سیاه دم در یک خونه نشسته بود و هرچی اهالی خونه بهش بی محلی می‌کردن و ازش فرار می‌کردن بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد ، تا اینکه یکی از اهالی بهش نزدیک شد و باهاش بازی کرد، و اون کوچک شد، آوردش توی خونه و آخرش یادم نمیاد چی شد :/ 

D: فکر کنم آخرش سگه رفت! :) می‌خواستم بگم "روزگار دو روز است روزی برای تو و روزی برعلیه تو" :) می‌گذره، هم شادی و هم غم. البته اینجا یک نکته‌ای هم هست که مثلا بعضی از ناراحتی ها رو خودمون درست می‌کنیم، این رو نمی‌دونم باید چه کرد! :D

راستش منم دیشب خیلی ناراحت بودم، کتابمو اشتباه خریده بودم، تکلیفمو انجام نداده بودم و چیزهای خیلی ساده‌ای که حس می‌کردم من رو یک آدم بیچاره کردن، اما امروز فهمیدم اونطوریا هم که من فکر می‌کردم نبود :).

چه همه حرف زدم! براتون آرزوی خوشحالی‌های بیشتری دارم :))

معنای زندگی چیزیه که از اول تا حالا و قطعا بعدها هم مورد بحثه و خیلی از مردم دنبالشن.

من برای چی زنده ام؟ به چه درد اینجامیخورم؟ نمیدونم! شاید باید دنیارو جای قشنگ تری کنم، یه چیز خوب بهش اضافه کنم و بعد بمیرم.

واقعا نفهمیدم

مگه دست خودمون نیست

اینکه زندگی رو چطور معنا کنیم برای خودمون

چرا میگی زندگی برای فلانی شاد کردن بقبه است ولی واسه من نیست

خب میتونه باشه

این خود آدمه که شخصیت خودش رو می سازه و امتخاب میکنه به کدوم مسیر بره

نه؟

سلام

 معنای مرگ و زندگی برای هر کس متفاوته، هر کسی بر اساس دیدگاه و عقیده ش دریچه این دو تا رو به روی خودش باز می کنه. چیزی که این وسط گاهی از یاد آدم می ره اینکه  خدا ما رو با تموم غم و شادی های مخصوص سرنوشتمون خلق کرده تا اون رسالت مختص خودمون رو پیدا و به سرانجام برسونیم و وقتی تو پیدا کردنش سرگردون می شیم زندگی به چشممون بی معنا میاد و گاه به سمت آرزوی مرگ زودتر از موعد سقوط می کنیم

سلام. اینجا آیا فقط برای من فیلتر شده؟ وقتی بدون فیلتر شکن میام باز نمیشه.

لذت بردم از نوشته ت

خودمم گاهی وقتا درگیر می شم ولی تهش به هیچی نمی رسم. چیکار کنیم که جز احساسای خوب چیزی نداریم

پس احتمالا مشکل از سمت من باشه. چون وقتی از لینک پاسخ نظر اومدم وبلاگ رو باز کرد. البتهیکم هم ارورش عجیب غریبه.

http://s14.picofile.com/file/8409640942/%D9%87%D9%84%D9%86_%D9%BE%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%BE%D8%B1%D9%88.png

http://s15.picofile.com/file/8409663592/%D9%87%D9%84%D9%86_%D9%BE%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%BE%D8%B1%D9%88.png

آره فقط همین جا! نمی دونم والا.

به جای عجیبی رسیدی، جایی که مدتها توش گیر کردم. هیچ دلیل منطقی پیدا نکردم که دقیقا چه دلیلی داره وجود این همه آدم... یعنی خدا نشستع و داره نگاه میکنه که ماها همین طور دست و پا بزنیم و متولد بشیم، بشکنیم و بمیریم...؟ و اینا برام یه جورایی بی معنا شدن و هنوزم هستن... اما کاری از دستم برنمیاد و تنها کاری که میتونم بکنم اینه که ادامه بدم، برم جلو و بهش فکر نکنم، به جاش به رفیقای جدیدی که دارم، به راه جدیدی که رفتم توش و به فیلمها و کتاب ها و داستانها فکر کنم، به این فکر کنم که چطوور میتونم بهش فکر نکنم... به هرحال قراره برسم به تهش و بفهمم... مگه اینکه تناسخ درست باشه و جهان های موازی راست باشن و خدا هیچ وقت نخواد که ماها بفهمیم... حس میکنم یه مجسمه گلی‌ام که یه بچه پنج ساله واسه تفریحش درست کرده، راستش یه جاهایی رو خالی گذاشته واسه همین شاید نمی تونم درک کنم...:)

+راستی تیزهوشان رفتنت مبارک♡ امیدوارم بهت خوش بگذره دبیرستان■^■

یه کتاب بود... توش نوشته بود: 

ما برای چی میخوایم مهم باشیم؟ اسممون توی روزنامه و تلویزیون باشه؟ آخرش هممون میمیریم و این جهان همونجوری که بوجود اومده، یه جوری محو میشه که انگار نبوده...

فکر کردن بهش فقط دیوونم میکنه!-!

سلام :)

با اجازه لینکت کردم توی اخرین پست :)

وااای خیاییی خوب گفتی

انگار حرف دلمو گفتییی

میشه یک جا منتشرش کنم؟