یا: تلاشی برای بیان خود با شعرهایی نه چندان قابل خواندن.
صدف کوچکم
در مد و در جزرها
دیگر نمیشناسد فرق
ساحل و دریا
صدای باران
در اتش تابستان
می چکد
بیدار میشوم
وقتی ایستادی
بالای ابرها
زل نزن به چشمانِ
سقوط زیر پا
نقطه کور نقطه کور
نقطه کور دنیا.
کی می‌رسیم جایی‌که
خشکی شود دریا..
اشعه های نورانی،
رنگ آسمان آبی،
آسمان ما که هست
سفیدِ گچْ دیواری
هیچکس
بیش از یک بار
نمی‌خندد به
پروازم، زیر قطار.
می خواید بمیرید...یکی داره نگاه میکنه؟...
اوههه...
چه با نمک!
اون تیکه صدای باران، در آتش تابستان و آسمان و اینا منو یاد اون اوپنینگ ناروتو شیپودن که میگه انگار آسمون تابستون هم داره گریه میکنه، انگار آسمون تابستون هم داره اشک میریزه میندازه نمیدونم چرا *-*
کجای این جهانین که داره بارون میاد هلن شی؟
دریاهم داره.. ابرم داره.. وجودتون خیلی آسمونیه
هیچکس
بیش از یک بار
نمی‌خندد به
پروازم، زیر قطار.
این یکی یه حس عجیبی داره...
+شاملوی آینده D:
آره اونی که رو یه تکه زمین معلق پشت به هم وایساده بودن بعد ناروتو و ساسوکه بر میگردن رو به هم و زمین بینشون جدا میشه و ساکورا میوفته و....... اوپنینگ قشنگی بود به نظرم گرافیکشم خوب بود
در کل خیلی قشنگ نوشته بودی حس جالبی میداد :) منم که عاشق آسمون و باران و آبی و آب و...... هستم ^-^
کلا تو اوپنینگا و اندینگا بیشتر به ساکورا توجه میشه ولی در خود داستان......... -_-
من چقدر به این آهنگای کیلر بی میخندیدم :)
صحیح '-'
وای مردم از خنده D: من بعد از اون آرک کیلر بی افتاده بودم رو دور قافیه همه حرفام قایه داشتن هی واسه خودم شعر میگفتم همه متوجه شده بودن =))
