این پست مائوچان رو دیدم و یاد این دو تیکه مارس همانند شیر افتادم. خواستم براش کامنت کنم، گفتم شما هم ببینید.
برای من از آیکونیک ترین و زبیاترین بخش ها بودن، توی انیمه ای که همه چیزش آیکونیک و زیباست.
و
نمی دونم نویسنده چند سالش بوده که اینا رو نوشته، ولی مسلما نوجوون نبوده.
در شگفتم که چطوری انقدر زیبا نگاه یه نوجوون رو نوشته. :(: چقدر خوب دوره نوجوانی خودش رو یادش مونده...
دو دقیقه کامل بعد از اینکه فیلم دوم رو دیدم بی حرکت بودم و به صفحه زل زده بودم..
حس میکنم یه نفر حقیقت رو کوبوند تو صورتم!
من این همه سال..از اینکه ظرفیتم کم باشه میترسیدم..و حس میکنم الان باید دوباره برم دنبال آرزوهایی که خاموششون کردم..
وای، این!
چی بود؟
چقدر... قشنگ بود! چقدر... قشنگ! وای! چه چیزی رو از دست دادم نه؟
وای :/ وای! وای! چی بود این؟؟؟؟؟؟؟؟
یه پست نوشتم برای فردا صبح، مصببش هم تو بودی =)
مصبب؟ مسبب؟ چرا جدیدا همش کلمه‌هایی که حروف هم صدا دارن رو اشتباهی می‌نویسم؟ :(
آیا تاکی همونیه که اول دبستان همه املاهاشو بیست گرفت؟ :/ جدیداً خیلی غلط املایی هام زیاد شده :/
یه انیمه گمنام و ناشناخته دیگه XD
سکانس جالبی بود :) یه جورایی داره میگه که نباید احساسات و خواسته هامون رو سرکوب کنیم...
+ خیلی دوست دارم ببینمش
سلام :)
من تصمیم گرفتم در بهار این انیمه رو ببینم ان شاء الله :) پس شاید بهتر باشه پس از آن این پست رو تماشا کنم :).
ولی! نظرات رو خوندم و رفتم تماشا کردمشون D:
حرف‌های آخر آموزگار برام جالب بود :))) بنظرم قبلش هم خوب بود که حرف‌های دیگه گفته شدن :).
احتمالا هر شخصی باتوجه به شرایطی که درش قرار داره از این دو سکانس لذت می‌بره.
ممنون که با ما هم به اشتراک گذاشتیش :)).
این انیمه هه چرا اینجوریه... خیلی یه جوریه، عجیبه، غیرعادیه ولی همزمان زیادی واقعیه...
باید پیوندش کنم...
دومی... چرا دقیقا حرفای دل منه؟؟؟ هان؟:(((
