خیلی کم وقت دارم. گفتم تندی این وسط یه پست هم بنویسم. بعد مدت ها لپتاپ رو روشن کردم تا سوالات امتحان بچه ها رو طرح کنم و صفحه وبلاگ باز بود واسه همین گفتم، چرا که نه؟ همیشه کارهام همینه. دیگه خیلی پربرنامه نیست، چون دیدم برنامه ها واقعا قابل ریختن نیستن. فقط میتونی توی همین لحظه ای که هستی کاری که باید رو بکنی. برام سخت بود هضم کردن این، ولی توش بهتر شدم.
توی خیلی چیزها بهتر شدم. دیگه براش بی تابی نمیکنم. ممکنه کار داروها هم باشه البته... نمیدونم. چقدر از من منه، و چقدرش مواد شیمیایی؟ شاید چون آروم تر شدم اوضاع هم بهتر شد. امروز یه حرفایی زد که تقریبا قلبم پرواز کرد، ولی وقت نداشتم خیلی مزه مزه شون کنم. همیشه خیلی سریع پیش میریم و باعث میشه از روی کوهی که انقدر با تلاش ازش بالا اومدیم سر بخوریم پایین. عیب نداره. عیب نداشت. ولی بیشتر از هر زمان دیگه ای حس می کنم وقت ندارم.
یکی دو هفته‌ست درس خوندن رو شروع کردم ولی این دو روز تقریبا کل روز رو درس خوندم. نمیخوام ترم اولی خودم رو ناامید کنم... ولی میدونم باید یه کم شل بگیرم شاید. آخه همه چی خیلی سریع میگذره. وقت ندارم.
میخوام این دو هفته که برمیگردم تهران خیلی کارها بکنم. خیلی ها رو باید ببینم. خیلی حرفها رو باید بزنم. راجع به نقشه نکشیدن دروغ گفتم. یه نقشه دارم... که هر چیزیش میتونه اشتباه پیش بره. اگه اینو به هوش مصنوعی بگم بهم میگه شاید این یعنی نقشه درست نیست. شاید هدف درستی نداره. ولی تقصیر من نیست. یه چیزی توی سرم میگه وقت ندارم.
چند وقته آروم تر شدم. شدیم. نمیدونم. چیزها میتونه عالی باشه و تو تازه سه ماه بعد بفهمی که چقدر خوش شانس بودی. چیزها ممکنه افتضاح باشه و تو فکر کنی بهترین روزهای عمرت رو میگذرونی. هیچ نمیدونی زیر سطح این دریاچه یخ زده، آتشفشانی داره میجوشه یا نه. اون لحظه هیچی معلوم نیست، و من نمیتونم صبر کنم ببینم بعدا به آگوست چطور نگاه می کنم. وقت ندارم.
میترسم هیچ چیز جدی ای بنویسم. میترسم حرفای واقعیم رو بزنم. از آدمها نه، از خود کلمه میترسم. قسم به کلمه. قسم به زمان از دست رفته.
قسم به چیزی که جلو رومه. کلی دنیا مونده که نگشتم. کلی حرف دارم که نگفتم. کلی عشق دارم که نباختم.
آره، فکر کنم خیلی وقت دارم عزیزم.
