silhouette

I found a breather, down the other street

In a greenish blazer, unshaved yet so sweet

We walked the boulevard, our steps were unmatched

We got to a park and, on a bench we sat

I sang him a song, I told him a joke

To me he warmed up, Loose the stroy broke

The rage and the madness, the corruption in my mind

Unmasked the emotion, let the fight inside

I scratched at my marks, I said I have lied

He didn't know me, he was barely kind

He told me I was wrong, he pressed on the bruise 

That's all a soul needs, a cold titanic cruise

So God made the head, Built to be rubble

And heart to be destroyed, into a brothel

I finished my rant up, he gazed at me cold

He stood up with ease, left me into the crowd

I sat there unmoved, shaken motionless

Once more to find out, poems heal not a curse

To Listen~

پ.ن: من آزاد شدم :) شما چه خبر؟

I don't have scars

On my chest

Just root-marks where you

Pulled the flowers

out of my lungs

A wooden, bloody crest

I never touched the half used

chapsticks you gifted me

It once sat on your vanity

"Too victorian, you see?

Too romantic riddled

Too preciouse to use

On a fleeting whim"

How wrong could one be?

I did not make

Mistakes, like others did

I made them bigger, funnier

Somewhere a crowd could see

So they could laugh, cheer, 

Clap me on the shoulder and say

"The next drink is on me"

My poems don't ryhtme, they

Get thicker, wordier

With every wave of memory

Until they hit the shore

Dead, "woe is me"

Paragraphs beat the verses

Just like how your desire

Beat a heart in a plea

I don't know when I

Ought to end a poem

Or a spark, and or fling

It ends itself for m .

To Listen

I'm a letter unsent 
Painted nicely with hearts
Your name blue, on the back
Wrappped in grey, ugly doubts
 
I'm a tiny casket
Half-open, half gone
If you open my lid, you see
A ten year old body inside
 
I'm your tea, gone cold
In a broken, flowery cup
You pick up the old china
You taste me, you stop
 
I'm the clock going fast
I'm the names you forgot
Your bitten color pencils
The good you say you're not
 
I'm the father that left
He didn't care, but I'm
the sadness that stuck around
Just to see you grow up
 
The call you never made and,
All the things you hide
I'm your true feelings
I am you, my heart

بشنویم

دریافت

Mine-land

I'm learning anger

He writes on blackboard

I'm choosing his love

Down the one-way road

Green, like a nice gown

We ran in meadows

The sun upon us, yet

There were no shadows

"Let go," they told me

"Hell no!" I shot back

The bullet hit their face

I'm on the right track

"Sorry for your loss"

Don't be, I am not

I live in war zone

And swords still cut

I'm poisoned daily

A snake coiled in one hand

But how to fear death, when

my home is mine-land?

۱. دوست داشتم یه چیزی راجع به بند دوم بگم. چطور می‌شه وقتی آفتاب وجود داره سایه‌ای تشکیل نشه؟ جواب اینه که: نمی‌شه. پس اگه توی یه دشت سرسبز با وجود خورشید سایه‌ای وجود نداره و توش ما خیلی خوشیم، اون دشت خیالیه. و وجود نداره.

۲. عنوان شعر بازی با کلمات minefield(زمینِ مین)، homeland(وطن، خانه) و ضمیر ملکی mine هست.

جالبه، همونقدر که کشور من، شهر من و خانواده من مال من هستند، من هم مال اونها هستم. این مالکیت اجباری یکی از ترسناک‌ترین چیزهای دنیاست.

۳. خیلی به این یکی شعر افتخار می‌کنم. بیشتر از قبلی. مختصر و مفید و قشنگ شده، و کاملا مناسب این لحظه‌ای که الان توش هستم.

من که البته زیاد شعر نگفتم، ولی فکر کنم پوینت شعر همین باید باشه؟ Capturing The Moment؟

فقط جالبه که این "لحظه‌"ی ما سال‌هاست که ادامه داره.

بشنویم.

~Nine~

My room is empty

The days are all dull 

I'm waiting for you

By the morning star

Minutes tick by, I'm

Alone and content

That's what my head says

A game of pretend 

As eight struts forward

Cruelly, Into nine

Doubting myself, again

My focus is gone

Good and evil, is the

Decision made, or not?

Will I answer the call,

Dance to the pipe, or what?

I know of good, I do

It's nice and warm, like love

But who's to say what's bad?

And what's the poisonous dove?

Nine's dancing with ease

a street cat, in the dark

My Heart is unsolved, my work is undone

I'm standing steal, you know I don't cry

I swear to God, whom

I truly dislike

I made me the promise,

That you made me not

No thinking of gold

No thinking of white

In the loveless thing I 

Keep calling my mind

Guilty and red like,

Your flowers, I taste

Your hands, clasped in mine

The wine in cabinet

The art of thinking I'm 

Drawing on my time

Always a portrait

Of you, and it's half-done

Beauty, I'm at fault

Big mistakes I made

Thinking, longing and oh,

Wanting. That's the curse

My, how I wish you'd 

Carry me the weight

If your shoulder bones

Were not so delicate

Nine's ending her song

I'm still wide-eyed

Never close, you were

How far now you are

Too late now, it's ten

My hands undecide

Closing the curtain

I turn off your light

To listen~

چیزی که باعث میشه خیلی با آپولو همذات پنداری کنم اینه که می فهمم چه حسی داره که با کله پرت بشی تو دنیای فانی ها و همه قدرتهاتو از دست بدی، و بعدش برای coping mechanism و تحمل کردن اوضاع به سرودن هایکوهای بد روی بیاری!

آره دیگه خلاصه...

They say three is the charm. 

let's see how right they are :)

پس از نوشتن نوشت: این پست طی زمان های مختلفی از آخرین هفته قرن نوشته شده و حتی سر سوزنی توالی، انسجام، یا فایده درست حسابی ندارد.

یا: تلاشی برای بیان خود با شعرهایی نه چندان قابل خواندن. 

صدف کوچکم
در مد و در جزرها
دیگر نمیشناسد فرق 
ساحل و دریا

صدای باران
در اتش تابستان
می چکد
بیدار میشوم

وقتی ایستادی
بالای ابرها
زل نزن به چشمانِ
سقوط زیر پا

نقطه کور نقطه کور
نقطه کور دنیا.
کی می‌رسیم جایی‌که
خشکی شود دریا..

اشعه های نورانی،
رنگ آسمان آبی،
آسمان ما که هست
سفیدِ گچْ دیواری

هیچکس

بیش از یک بار

نمی‌خندد به

پروازم، زیر قطار.

از هرکی بپرسید میدونه چقدر تو شعر نوشتن ناتوانم.

حالا ببینید اوضاع چقدر خرابه که برای زدن حرفام بهش روی آوردم :)

ستاره ها روشن

پنجره ها باز

زمین ها خاکستری

گوش کردن به آواز

جیغ بلبل سبز

مثل صدای زنگ

پرت شدن حواسم

از بام بی رنگ

دهان کتاب باز بود

مثل بچه گنجشک ها

منتظر کربن و رسِ

نوک ِ مدادها

روزها در گذر

صفحه ها خالی

ذهن ها پُر از

پوشال شیمیایی

کتاب کاغذی و

کتاب نوری،

غبطه میخورند به

تست های تکراری

باران می‌چکد

پر سر و صدا، از آسمان

هنوز نرسیده، به خاک نم دار

زندگیش، ندیده پایان

گنجشک های یک لانه

پرنده های یک پر

از خانه پر زدند

همدیگر را

نوک می زدند

رنگ ها و نورها

بوها و شکل ها

مصرف می کنم از هر موادی

که پخش کند دنیا

تگرگ و شیشه

دعوایی کوتاه دارند

و من می‌خندم.

Glasses and hails

They had a little fight

  and I'm laughing with joy

شنیدن