silhouette

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق 

ثبت است بر جریده‌ی عالم دوام ما

و 

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را 

این رو خیلی زمزمه میکردم یک مدت:

بروید ای حریفان بکشید یار ما را 

به من آورید آخر صنم گریز پا را

اولی چون رو هزار تومنی ها چاپش کردن و من خوشم‌ میومد هی میخوندم ، دومی رو نمیدونم چرا ،سومی هم مال درس مولانا ادبیات بود ،یادمه اون موقع همش تو ذهنم‌بود الانم میاد بعضی وقتا:)

سرگشته محضیم و در این وادی حیرت

عاقل‌تر از آنیم که دیوانه نباشیم

***

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

موجیم که آسودگی ما عدم ماست

خیلی این دو بیت رو دوست دارم. اصلا یه مدل عجیبی. 

گل سرخم چرا پژمرده حالی؟

بیا قسمت کنیم ، دردی که داری.

که تو کوچک‌دلی و طاقت نداری.

وقتایی که دلم میگیره اینو به خودم میگم و بیشتر دلم میگیره..

هرکه را خوابگه آخر نه که مشتی خاک است

گو چه حاجت که برآریم به فلک ایوان را

...

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را 

....

عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوش است

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

...

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستی زمام ما

ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخواست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

دریای شورانگیز چشمانت چه زیباست

آنجا که باید دل به دریا زد همینجاست