- پنجشنبه ۱۴ فروردين ۹۹
- ۲۳:۱۱
یه سه روز دیگه گرفتم، که امیدوارم بتونم ازش خوب استفاده کنم. نقد کتاب هایی که این دفعه دارم می خونم:
دختری با هفت نام، فرار از کره شمالی:(+++)
قبل از خوندن این داستان، داستان زندگی خود نویسنده هیچ...اصلا هیچ ایده ای نداشتم که این چیزهایی که درباره کره شمالی میگن چقدر بد میتونه باشه. من همیشه یه کشور تمیز و مرتب، با آدم های ماشینی و بدون فکر و اندیشه از خودشون تصور می کردم که فقط دو تا کانال دارن تو تلوزیونشون، اجازه سفر به سختی دارن و همه زندگیشون در راه پیشرفت رهبرشون هست.
این کتاب سه بخش اصلی داشت. اول، زندگی نویسنده تو کره شمالی. درباره سیستم طبقاتی که به سه دسته دشمن، مردد و وفادار و چندین زیر دسته دیگه تقسیم میشدن. درباره قحطی، فرو کردن ایده آل ها تو ذهن مردم از بچگی، با داستان ها و اسباب بازی ها، گریه و خنده اجباری و عقب موندگی کل کشور.
چیزی که برام عجیب بود، این بود که مردم، حداقل توی این داستان، هیچ نیازی به آزادی نمی دیدن. دلیلشون برای فرار یا پناهندگی هم هرگز استقلال ذهنی نبوده. بلکه فقط گرسنگی بوده. هیچوقت برعلیه رهبرشون حرف نمی زدن، حتی اگه اجازه شو داشتن
بخش دوم فرار نویسنده به چین، و تلاش برای زنده موندن و ادامه دادن بوده. رفتار های عجیبی که با پناهنده ها میشده و ناراحتی از ظلم...
بخش سوم بیشتر به دغدغه نویسنده برای رسوندن خانوادهش به آزادی و راحتی بوده و به آرامش رسیدن نویسنده.
چیزی که غمگینم کرد، این بود که نویسنده انگار حتی تا آخرای داستان، و زندگیش یکجور بار کره شمالی گونه ای رو روی دوشش حمل می کرده. اینکه خانودش رو پشت سرش رها کرده، اینکه کشورش رو ول کرده، اینکه مردی که میخواسته باهاش ازدواج کنه رو ول کرده...مدام از خودش متنفر بوده و همچنان اون نقاب سنگی مخصوص شمالی ها روی صورتش جاخوش کرده، با اینکه خیلی اندک بوده. واقعا کسایی مثل ما که در آزادی بدنیا اومدیم و بزرگ شدیم، نمی تونیم درک کنیم.
ناتمامی(++)
شبیه یه وبلاگ گروهی بود. وبلاگی که شخصیت های داستان نوشته بودن، تیکه تیکه، افکار آشفته و پرآشوب ذهن شخصیت ها رو میخونی و می فهمی چین، کین، چی میخوان. افکارشون از اون فکراییه که نصفه شب میان تو مغزت، و دوست داری بنویسیشون ولی دفترچت خیلی دوره.
دختری به اسم لیان، گم و گور میشه و خیلی چیزا رو اطرافش حرکت میده. البته، شایدم خیلی چیزا اطرافش حرکتش میدن. لوکیشن داستان قلب تهارن، قلب یک دانشگاه، قلب هم اتاقی لیان، سولماز و قلب بچه ها و بزرگسال های کولیه.
داستان با توجه به اسمش ناتموم بود، پایانش باز نبود، رسالت خودشو انجام داده بود. یه تیکه از زندگی ناتموم آدم های ناتموم رو شرح داده بود. همین.
همه داستان های تکرار همدیگرند
بیرون ذهن من(+)
این توضیحات نوبادی هستش از این کتاب، که منو تشویق کرد بخونمش. داستان دختری که بیماریش شبیه استیون هاوکینگه و نمی تونه حرف بزنه و تکون بخوره، ولی به اندازه همه ما و حتی بیشتر، می فهمه.
شاید یه ذره داستانگویی و تکرار ی بودن روایت داستان زد توی ذوقم، وگرنه داستانش چیزی بود که باعث میشد بهش فکر کنید، به اینکه وقتی بهمون میگن باهوش، در وقاع باهوش نیستیم. فق طامکاناتی مثل سلامتی در اختیارمون هست. باهوش های واقعی کسایین که با وجود سختی ها هوش خودشونو نشون میدن.
وفهمیدم اینکه نتونی خود واقعیت رو دنیای بیرون ذهنت توصیف کنی چه وحشتناکه.
آخر داستان و اتفاقی که افتاد، واقعا یه لحظه ستون فقراتم رو لرزوند، و دلم رو حسابی شکوند که نزدیک بود واقعا بزنم زیر گریه. دوست داشتم ملودی به معلم و دوستاش بگه:ازتون متنفرم. حالم ازتون به هم میخوره....ولی فقط خندید. چرا؟ چرا هیچی بهشون نگفت؟ چرا بهشون نگفت که چقدر حقیرن؟این تا وقتی کتاب بعدی رو میخوندم تو ذهنم بود.
سوال مهم:چه کتاب هایی تو طاقچه بی نهایت خوندید که به نظرتون خوب بوده؟ لطفا لطفا لطفا کمک کنید. در مضیقه ام به شدتتتت.
