silhouette

با خودش...همه ما برای خیلی چیزا تلاش می کنیم... تا حدی که می تونیم. پدر و مادر یا معلم ازمون انتظار دارن نمره های خوبی بگیریم، ما تلاشمونو می کنیم، می جنگیم و می ایستیم ولی نتیجه؟ اون چیزی که والدین یا معلم می خواد نیست...

من فکر می کنم که اونموقغ مشکل از ما نیست...ما در حدی که می تونستیم تلاشمونو کردیم! حتما نباید بگیم که "زِتاینی ماکِنای"! ما برنده ایم چون تلاشمونو کردیم.

به قول موری سان " مهم تلاشه نه نتیجه"...

آی/ریکا/نیرو/مومو می تونن قهرمان ما باشن ولی در آخر، اون ماییم که به خودمون کمک می کنیم... اون ماییم که باید بهشون کمک کنیم که اون غولو شکست بدن...

اونا فقط زحمت فیزیکیشو می کشن، زحمت روحیش با کیه؟:")

راسیتش میترسم پیتت رو بخونم

همین دو خطی که خوندم به نطرم اسپویل‌های سنگین داشت :`(

دلم میخواد گذشته تک تک اونایی که در قالب یه نفر واحد بهش حمله میکنن و نشونش بدن.. که بدونه زندگی و تحصیل اونام همچین صرفا عالی و ممتاز و بی غلط نبوده.. شاید اونجوری فهمید که مشکل اون نیست غولشه نمیدونم

مثل اینکه یه قسمت ویژه داشته و البته که اونو ندیدم ولی این انیمه نقاطی که بخوایم همزاد پنداری کنیم یا مشکلاتی که تو دنیای خودمون و بچه های همسن و سال اطرافمون داشتیم رو نشون میداد

هرچند یه سری مسائل مثل اینکه خودکشی دخترا از سر احساسات و خودکشی پسرا نه، طرز فکر خودشون بود نه همه..با اینحال جایی که باید درد و سرکوب و تبعیض رو حس میکردی واقعا همونی بود که باید باشه

اما مشکل من همینه جدی..راهکار دادن اونقدرا که ادعاشو داشتم آسون نیست

اونا باید کاری کنن که اون خودشو ببخشه! بخشیدن دیگران مرحله مهم و سختی از زندگیه ولی بخشیدن خود از اون هم سخت تر و مهم تره! 

بخشیدن خود از نظر من همون چیزیه که وقتی آدما به اینجا میرسن بهش احتیاج دارن، اونا مدام به دنبال راه حل های عجیب و افسانه ای میگردن ولی در واقع فقط باید خودشون ببخشن، این غول مرحله آخره، وقتی تو خودتو مقصر میدونی و همه اون کابوس ها رو خودت برای خودت درست میکنی، در حس خفگی فرو میری و در آخر تسلیم میشی، آدم باید خودشو ببخشه، باید بدونه که همه اشتباه میکنن، باید بدونه که اون اشتباه هر چقدرم که بزرگ باشه چیزیه که شده و اون باید خودشو ببخشه و برای جبرانش تلاش کنه، واضحه که هیچ تضمینی برای اشتباه نکردن در آینده وجود نداره و به احتمال زیاد دوباره و دوباره اشتباه میکنه، ولی تو این دنیای بی رحم که همه آدم ها تنها هستن تنها راه اینه که اشتباه کنی تا راه درستو پیدا کنی، و از درس هایی که گرفتی پله های محکم بسازی و بری بالا، بدون بخشیدن خودت، بدون ایمان داشتن به خودت، هر گونه تلاشی بی فایده ست و به همون سرنوشت تسلیم شدن بقیه ختم میشه

یک روز اگر انیمه بین شدم قطعا این وبلاگ نقش اساسی داخلش داشته:)

به نظرم یه علامت خطری این وبلاگ باید روی سردرش داشته باشد: خطر اعتیاد به انیمه

خب............. باید کلاماتم رو با دقت انتخاب کنم

خب این واسه من یکم صادق نیست چون من از مرگ بدم نمیاد و آماده ام همه چیزو رها کنم واسه یه شروع جدید، اگه بمیرم هیچ دلم نمی خواد دوباره برگردم حتی اگه بهم بگن مستقیم آینده ات تضمین میشه که به همه رویاهات برسی! یکم عجیبم خب می دونم

ببین من نگفتم که من خودم به این سطح رسیدم که خودمو ببخشم، گفتم که سخته، خیییییلی سخته، من هنوز با چیزای زیادی درگیرم که نمیتونم خودمو بخاطرشون ببخشم، من گفتم راهش اینه حالا هر کی توش موفق شد نجات پیدا میکنه

خب وقتی که مردم دیگه راه جبرانش دنیایی نیست، بستگی به اون ور داره که چجوریه، شاید اونجا یه فرصت دوباره بهم بدن و شاید ندن، اگه ندن، خب جبران ناپذیره باید این واقعیت رو قبول کنم که بعضی چیزا جبران ناپذیره و باید بتونم رهاشون کنم و فقط خودمو ببخشم، راهی که اون موقع به ذهنم رسیده، چه خوب چه بد، گذشته، دیگه گذشته و من با نبخشیدن خودم و قرار دادن خودم تو یه عذاب ابدی هیچی رو تغییر نمی دم، پس باید خودمو ببخشم و به راهم ادامه بدم، زندگی که فقط درس نیست یا هر چیز دیگه ای که بخاطرش خودمو مقصر میدونم، زندگی ادامه داره اگه نتونی همراه جریانش شنا کنی غرق میشی

توکه مردی! وای چه جمله دلنشینی دوست دارم بدونم کی این جمله رو واقعا میشنوم ^-^

خوشحالم که یکی پیدا شد که براش عجیب نباشه، خب من خیلی فکر کردم تا به این نتیجه رسیدم پس فکر کنم جز اون دسته تا آخر عمرشون باشم ^-^

درسته، واقعا سخته، ولی تو این دنیا هیچ چیز خوبی بدون سختی به دست نمیاد!

*-* :))

اِه /= نه بابا! اشتباه شده نباید ترسناک به نظر میومد '-'

همونم با ارزشه ^-^ :)

برای من اینکه میبینم روی شخصیتها زیاد کار شده و یک چیزهایی پشت داستان است برام جالبه.  برخی اوقات ظاهرا چیزهای عمیقی هم هست. مشکل بزرگم این هست نمیدونم از کجا باید شروع کرد.