silhouette

داستایوفسکی میفرماید:

بزرگترین خوشبختی، پیدا کردن منبع ناراحتی‌هاست...

فقط لذت بردن ازش کافی نیست؟

آدما اگه بقیه آدما رو ببینن احساس ضعف و شکست می‌کنن و این در حالیه که فقط چیزی رو دیدن که آدمای دیگه نشونشون دادن.

آدما نباید بذارن آدمای دیگه باعث بشن حس شکست به خودشون داشته باشن.

آدما فقط باید کتونی‌های کانورس رنگیشونو بپوشن و آروم آروم جلو برن و کاری نداشته باشن که کتونی‌های بغل دستیشون گرون‌تره یا بندهای خوشرنگ‌تری داره.

آدما باید اول خودشونو عزیز کنن بعد بقیه رو. اول قربون صدقه‌ی کتونی‌های خودشون برن و تو آینه جیبیشون نگاه کنن و بگن که چه چشمای شگفت‌انگیزی دارن. بعدش می‌تونن از جوراب ساق بلند آدمِ سمت راستی و هودی آدمِ سمت چپی تعریف کنن.

اینجوریه که می‌تونن خوشحال باشن.

همیشه دلیلی لازم ندارن.

آدمای پیر بعضی داستانارو دیدی؟ اونایی که خیلی به دل میشینن.

اگه به باختن باشه اونا اندازه تک تک تجربه هاشون باختن.. ولی خوشحالن چون خب فقط خوشحالن. یه روز شروع کردن به خوشحال بودن با چیزای کوچیک و آخر شب حتی با وجود ناراحتی های زیاد از اینکه تونستن خوشحال باشن خوشحالن. فرداش یه دلیل کوچولو برای خوشحال تر بودن دارن و این هرروز تکرار میشه.. اینجوریه که بعضیا خوشحالن

آره برای منم پیش اومده، ولی چیزی که دارم می‌گم اینه که برنده‌ی المپیک فقط خواسته تو پابرهنه بودنشو ببینی. شاید اون خودش خواسته پابرهنه بیاد.

شاید یادش رفته امروز کفش بپوشه.

شاید کفش هاش نامرئی ان.

تو در مورد اون آدم هیچی نمی‌دونی. ولی در مورد خودت چرا... همیشه قرار نیست روی الان تمرکز کنی. اتفاقا اصلا حرفم تمرکز روی حال و دیدن الان نبود. حرفم در مورد دیدن خودت بود. در مورد دیدن برتری‌هایی که تاحالا نسبت به هم رده های خودت داشتی. به موفقیت هایی که تونستی در مقابلشون کسب کنی. می‌تونه تو گذشته باشه. می‌تونه الان باشه. فرقی نداره.

فقط از خودت بپرس چرا می‌خوای برنده ی المپیک بشی؟ که کفش خوب بپوشی؟ همین؟

شاید اون برنده‌ی المپیک هیچوقت به پاهای برهنش توجه نکرده. شاید اون فکر لباسش بوده. شاید فکر مچ بندش بوده. شاید فکر ناخن های مانیکور شدش بوده. شاید رنگ موی جدید یا رژلب براقش. شاید اصلا قد و قوارش. تو که هیچوقت نمی‌فهمی واقعا توی ذهنش چی می‌گذره.

برای همینه که می‌گم روی خودت باید تمرکز کنی. بدونی از جون این مسابقه چی می‌خوای. و سراغ همون بری و درگیر حاشیه های اطرافش نشی...

طبیعیه که گاهی اوقات خوشحال نباشی.

طبیعیه که روز ها، شاید ماه ها یا هفته هایی توی زندگیت باشن که احساس غم کنی. تو که نمی‌تونی همیشه خوشحال باشی.

دونده ها هم یه جاهایی کم می‌آرن و توقف می‌کنن که نفس های بریدشونو از سر بگیرن و یه بطری آب رو قلپ قلپ سر بکشن.

مطمئنم نفر اول المپیک هم وسط راهش آب خورده و نفس کشیده.

+گاهی اوقات اون ها ناله می‌کنن، چون دوست دارن که ناله کنن.

بعضی وقتا ملکه‌ی زیبایی سال می‌آد می‌گه من خیلی زشتم. که بقیه بهش بگن وای نه! تو خیلی خوشگلی! که احساس مهم بودن پیدا کنه.

خیلیامون ناخواسته اینطوری ایم. طبیعت آدما جوریه که به توجه نیاز دارن و وقتی این توجه رو به میزانی که روحشونو ارضا کنه دریافت نمی‌کنن، سراغ راه های متفرقه می‌رن. بعضیا خودشونو به مریضی می‌زنن، بعضیا با لباس و ظاهر متفاوت و بعضیام رفتاری و کلامی این کارو می‌کنن.

می‌خوام بگم آدمایی که از نظرت موفقن ولی ناراضی، همیشه واقعا ناراضی نیستن. فقط از ناله کردن لذت می‌برن. حالا نه در همه‌ی موارد...

نیاز دارم این پستو فریاد بزنم.

چجوری؟ چجوری میشه خوشحال بود؟

خیلی پست زیبایی بود آفرین که انقدر دقت میکنی و خوب میتونی احساساتت و آنالیزت رو تبدیل به پستش کنی 

من خودم آدم خوشحالی نیستم به معنی این که همیشه در حال خنده و ... باشم 

بنظرم اون هدف نیست. 

بنظرم هر چقدر که تو زندگی بریم جلو همیشه یه چالشی هست که باید انجامش بدیم و هیچ وقت به اون جایی که واقعا بشه تا آخر نفس راحت کشید نمیرسیم. چون اگه برسیم یه هفته بیشتر توش دووم نمیاریم. میخوایم یه چیزی داشته باشیم که باهاش سرمون گرم باشه. هدف آفرینش همین بوده. سرگرم شدن!

کسایی که تو زندگیشون شخصیت پیدا میکنن سرگرمی دارن، به معنی کاری که بخاطر پول انجامش نمیدن، چون دوستش دارن انجامش میدن. ممکنه نوشتن یا نقاشی یا موسیقی یا هر کاری که دوستش داریم باشه.

ولی باید در مقام اول بتونیم چیزی رو دوست داشته باشیم. این نیاز به این داره که اول خودمون رو دوست داشته باشیم. ببینیم چه چیزایی هست که با خودمون داریم انجام میدیم که ناراحتمون میکنه یا چه چیزایی هست که بیشتر خوشحالمون میکنه. بالانسشون کنیم. روابطمون رو با آدمای دور و بر عمیق تر کنیم و آدما رو یاد بگیریم. با این هدف که خودمون رو بشناسیم چون هر چیزی از بقیه میبینیم اگه درست باشه میتونه درس باشه و اگه غلط باشه بازم درسه که خودمون رو تنظیم کنیم و ببینیم تو ارتباط با بقیه چه حسی بهشون منتقل میشه.

کم کم که تو یه چیزی عمیق بشیم دوست هایی میتونیم پیدا کنیم که عمیق هستن و اینجوری سرمون بیشتر و عمیق تر گرم میشه. اینجوری یادمون میره که تنهاییم و احساس خوشبختی میکنیم.

در نهایت اگه بتونیم تو اون لحظه که یه احساس خنده دار بوجود میاد انقدر آزاد باشیم که بخندیم، میخندیم و اون لحظه هم تموم میشه. اگه درگیر حسادت و مقایسه و بیماری های دیگه باشیم نمیتونیم لذت ببریم و لحظه رو از دست میدیم.

بعد که بیشتر لذت ببریم از سرگرمی خودمون تنها تر میشیم و با خودمون بیشتر میشیم. بیشتر خودمون میشیم و هرچیزی که بالاخره این خلقت میتونه برای شخصیتمون فراهم کنه وارد زندگیمون میشه کم کم. 

تا تموم بشه داستانمون و بخوابیم 

بعدا بیشتر مینویسم.

یکی نوشته بود(فراری؟ یادم نیست.) خدا فقط برای اینکه نگاهمون کنه و بشنوتمون مارو آفریده. فقط برای همین. اول باور نمیکردم ولی بعدش فهمیدم هدف ایکسِ شبه-خدا تو مانگای تاسم همین بوده. تاسو آورده تا بازی بقیه رو ببینه، زجر کشیدن بقیه رو ببینه. کاراشونو ببینه. یه بارم گفت احساسات از این بالا خیلی مسخره به نظر میان. هرچقدر ایکس اصلا با خدا قابل مقایسه نیست. کثیفه.

شاید خدا هم مارو آفریده تا مارو ببینه. مثل مهره‌های شطرنج. مارو ببینه و ببینه چیکارا میکنیم. شاید... فقط مایه سرگرمی خدا باشیم. شایدم نباشیم. امیدوارم نباشیم. همون اشرف مخلوقات مزخرفی باشیم که کتابا میگن.

یکی دیگه هم نوشته بود خدا رو میشه به بچه‌ای تشبیه کرد که بهش اسباب بازی دادن و بعد از یه مدت ازش خسته شده و ولش کرده. سر همون قضیه افغانستان.

نسیمم گفته بود خدا انگار خوابیده. هرچند بعدش گفت خدا هنوزم داره مارو میبینه. نسیم به خدا امید داره. خدا هم هرازگاهی خوشحالش میکنه. بعدش دوباره ناراحت و غمگین و ناامید میشه. بعدش دوباره یه اتفاق خوب میوفته. بعدش دوباره ناامید میشه.

خدا واقعا عجیبه.

یه آگاهی برتر که میسازه و عاشق مخلوقش شده؟ تازه روح خودشم گذاشته تو مخلوقش. و هرچقدر که میگذره اون اشرف مخلوقات دارای روح خدا بیشتر خراب میکنن. هرروز بدتر میشن.

چقدر عجیبی خدا.

@مائو امروز زیادی داره حرفای... «به‌فکرببر» میزنه.