silhouette

همیشه بهترین پستام قربانی این پاک‌شدن‌های لعنتی شدن. بعد دوباره نوشتمشون و دو روز بعد یادم افتاده که اینم بودا!

یک) چه ایده‌ی قشنگی! حیف که شال آبی ندارم. شاید باید پالتو بپوشم و یقه‌هاش رو بدم بالا و شرلاک هلمز باشم...

دو) چه جمله قشنگی بود، خوشم اومد. 

چهار) مسئله اینجاست که حتی اگر عاشق کارتون بودی هم کسی حق نداشت بهت توهین کنه، چه برسه به انیمه‌ها که رده سنی خردسال دارن تا بزرگسال و این خودش یعنی توی هر سنی می‌تونی اتاکو باشی. من خودم عاشق کارتون و انیمیشنم، اما اجازه نمی‌دم کسی مسخره‌م بکنه. کسی که به انیمیشنای برنده اسکار علاقه داره، به نظرم جلوتره از کسی که عاشق گروهای موسیقی‌ایه که جلوی هر منتقدی بذاری بالا میاره.

و خب، آره. منم از کشورم متنفر نیستم، اما حالم داره از این وضعیت بهم می‌خوره. دیشب همراه شامم قطره‌های اشک رو قورت دادم و وقتی دیدم دیگه نمی‌تونم اخبار رو تحمل کنم، از مامان و بابام خواهش کردم شبکه رو عوض کنن. و وقتی دیدم که می‌خوان ببیننش ظرف غذام رو برداشتم و رفتم تو اتاق.

پنج) هر قدمی که برمی‌داریم به سمت مرگه، یادت رفته؟ :)

من هم ازین پاک شدن پستها خیلی ضربه خوردم :/ اول برو تو نوت هات بنویس و بعد از هر دو جمله هی سیو کن! پاورپوینتا که وقتی اینجوری میشن آدم خیلی عصبانی میشه

شال آبی..چه رنگ قشنگی..

۴ ما توانایی خرید قانونی هم نداریم متاسفانه. تو میتونی پی پل داشته باشی؟ کشور ژاپن تو رو اوتاکو میدونه. تا زمانی که این محدودیت باشه و تو نتونی هیچکاری کنی اون هام پذیرفتن و مشکلی نیست

آیا از تو انتظار میرود حتی برای بیشتر از چند دقیقه روی حرف کسی مثل ف فکر کنی؟

نمیفهمم چرا برای حرف کسی مثل ف جوابیه نوشتی؟ توضیح بده

من فکر نمیکنم اینارو خدا نوشته باشه. این ماییم که داریم مینویسیم. چرا از بچه ی تازه به دنیا اومده خوشمون میاد؟ چون هیچ عقده و کینه و تعصبی وارد ذهنش نشده. چندسالش که میشه شروع میکنیم دعواش کردن سر اینکه چرا وقتی فلانی داشته حرف میزده این شروع کرده با عروسکش بازی کردن؟ میزنیمش که چرا برداشته به باباش یا بزرگترش گفته من دوست دارم ازدواج کنم با فلان پسر مهدکودکم مثلا؟

ما عقده رو میسازیم. ما ماسک ها رو روی صورت های هم میکاریم. ماییم که سانسورگر تولید میکنیم، چون در ابتدا که آزادو رها بوده وادارش کردیم خودش رو سانسور کنه. خدا خالق اون بچه هاییه که روشونو از سمت کسی که بدشون میاد برمیگردونن و برای کسی که دوست دارن میخندن. ماییم که ماسک تظاهر میکاریم رو صورتای خود و همدیگه.

خدا مارو خلق کرد، ولی خودمونیم که داریم خودمونو مینویسیم.

هنوز امیدی هست. ناامیدی انتخاب اسونیه هلن. هیچ وقت انتخابش نکن. فرق یک آن شرلی واقعی با اونی که تو روزای کمال و خوش و خرمی‌ آنی شرلی بوده اینجاست که مشخص میشه.

ظلم، بدی، سختی، درد، فشار، همه ی اینا همیشه هست. منتهی یه زمانی کمتر و بیشتر میشه. این تویی که انتخاب میکنی راه ساده رو پیش بگیری و ناامید بشی یا راهی رو بری که سخت تره، مسخره شدنش از سوی بقیه بیشتره، چاله چوله هاش زیادتره، اما تهش بهتره.

اگه بیفتی رو انتخاب ناامیدی تو شرایط سخت، عادت میشه. نکن. میدونم دلسردی یه جاهایی اتفاق میفته و ناگزیره. اما بدون که ناامیدی انتخاب ساده تریه. ساده تر برای تخریب خود و اطرافت. فکر نمیکنم تو آدمی باشی که همچین انتخابی بکنی.

امیدی نیست. شاید جمله‌م شبیه جمله های زرد بشه اما امیدو بساز. و سعی کن نگهش داری.

دختر متفکر نویسنده ♡

دوستت حق مسخره کردن و نقد کردن تورو نداره

آدما آزادن که انتخاب داشته باشه

که طرف هرچیزی که دوست دارن برن

یکی عاشق سریالا و شخصیتای آمریکاییه

یکی عاشق سریالای ایرانی

یکی تو دنیای موسیقی به سر میبره

یکی تو دنیای انیمه

هرکسی میتونه هرچیزی که دوست داره انتخاب کنه

من با اینکه 18 سالمه کارتون هم میبینم سریالم میبینم! حتی سینمایی های ریزنی هم گاهی شده دیدم!

میتونیم موسیقی یا فیلم خوب یا بد رو دوست داشته باشیم و بهش افتخار کنیم

این انتخاب ماست و به کسی ربطی نداره

سرتو بالا بگیر

اگه شرایط جوری بود که میتونستیم خریداری کنیم میکردیم و الان ک نمیتونیم دلیل نمیشه که ما طرفدارای واقعی نباشیم

روزای سخت هم میگذره

نمیدونم شاید نمیگذره و ما پوست کلفت تر میشیم

ولی امید

همیشه زنده نگهش دار

تنها چیزیه که تورو به فرداها وصل میکنه

میدونی ادمو همیشه به خاطر خیلی چیزای مختلف مسخره می کنن. ولی یه چیزو یادت باشه. همین ادمی که امروز مسخرت می کنه چون اوتاکو هستی فردا میتونه یه دابل اوتاکو باشه:) هیچ چیز قابل پیش بینی نیست. تنها کاری که میشه کرد اینه که همیشه یادمون باشه حداقل از جانب خودمون کسی رو مسخره نکنیم.

من جزو اون دسته از بچه هایی بودم که همه ی رشدش تو دوران ابتدایی اتفاق افتاد. یه دختره تو کلاسمون بود که خیلی لاغرو کوچولو موچولو بود. همیشه منو به خاطر درشت هیکل بودنم مسخره میکرد. صدام میکرد گوریل و القاب توهین امیز دیگه. ولی امروز یعنی تقریبا ۵سال بعد. بنده کنارش جوجه ای بیش نیستم:| ولی چیزی که من یاد گرفتم چی بود؟ مسخره شدن دردناکه. مسخره کردن ظالمانست.

پنج) یه وقت فکر نکنی می‌خوام ناامیدت کنم یا هرچی. فقط فکر می‌کنم توصیه به فراموشی مرگ ظالمانه و بیهوده‌ست. اصلا خودم واقعا دلم می‌خواد یه گردنبند بندازم که روش نوشته: تو داری می‌میری. که یادم نره، هر لحظه که آرزو می‌کنم زمان سریع‌تر بگذره، دارم دعا می‌کنم که زندگی‌م سریع‌تر تموم شه. که یادم نره همه‌چی داره از دست می‌ره و قرار نیست بمونه. از اون حرفای غم‌انگیز و افسرده‌کننده‌ای نیست که آدم نصفه‌شب به خودش می‌گه، حقیقته. 

کشور ما حقیقتا می‌تونه سخت و دوست‌نداشتنی باشه؛ جهنم باشه. اما سروکله زدن با همین جهنم می‌تونه آدم‌ها رو طوری قدرتمند و متفاوت بار بیاره که ژاپن هم نمی‌تونه.

این داستان هیجان انگیز رو اما... خودت به تنهایی باید بنویسی... ;-)