silhouette

ای بالا هلن جان...

ما تو همه‌چیز پتانسیل داریم، ناجور هم پتانسیل داریم. مسئله اینجاست که شعور استفاده ازش رو نداریم. 

و من واقعا دلیل فروش نرفتن فیلمای کودک رو نمی‌فهمم. همین مختصر فروشی هم که دارن به خاطر اردوهای مدرسه‌هاست، وگرنه یک چهارم این هم نبود. حالا فیلمایی مثل شهر موشها که مخاطب بزرگسال هم دارن رو بذاریم کنار. 

آره، ما هم می‌خوایم بریم ببینیمش. 

آخرین داستان رو هم می‌خواستیم ببینیم که پسرخاله‌هام گفتن اصلا قشنگ نبوده. 

ولی به قول تو برای حمایت هم که شده، بد نیست بریم ببینیمشون. چیز زیادی که ازمون کم نمی‌شه. 

چون هنوز یاد نگرفتیم که باید تربیت نسل انجام بدیم، یا بهتره بگیم تو اولویت هامون نیست که برای نسل کودک و نوجوان برنامه داشته باشیم.

سینمای دنیا ارزش این که باید برای کودک و نوجوان فیلم بسازه یاد گرفته ولی تو ایران اولین چیز اینه که چی بسازیم که پول ازش دربیاد یا چی بسازیم که فلان بدبختی نشون بدیم.

سینمای کودک که باید شاد باشه و پر از امید قطعا تو سینمای ناامید و بدبختی ایران جایی نداره.

یه عده هم هستن می گن چرا فیلم بسازیم خارجی ها دارن می سازن ما میریم دوبله می کنیم استفاده می کنیم. در حالی که طرف فکر نمی کنه اون آثار مال فرهنگ خودشونه نه فرهنگ ما.

من خودم موافقم از اثار ایرانی حمایت کنیم اما تا جایی که به شعورمون توهین نشه. وقتی اثر انیمیشنی ساخته میشه که در حد تام و جری هم نیست همون حمایت نشه بهتره.

مثلا آخرین داستان که خودم نقدش کردم پر بود از ضعف های داستان و شخصیت پردازی و تنها نکته اش همون گرافیکش بود که نسبت به آثار دیگه ارزش داشت. نمی دونم چرا این همه دارن ازش تعریف می کنند که اثر خوبیه.

چون به تربیت کودک و نوجوانمون اهمیتی نمیدیم و تماما به فکر کشوندن بچه ها به سمت درس و مشق هستیم

برای سرگرمی هم به دوبله اثار بقیه کشور ها برای بچه هامون بسنده میکنیم

گاهی وقتا همین انیمیشنا و فیلما هستن که خلاقیت بچه ها رو شکوفا میکنه

ولی اهمیت نداره براشون انگار

خیلی حرف پشت تمام این حرکات و تفکراتشون هست ولی دیگه نه حالی برای نقد هست و نه حوصله ای برای گفتن