silhouette

پس از نوشتن نوشت: این پست طی زمان های مختلفی از آخرین هفته قرن نوشته شده و حتی سر سوزنی توالی، انسجام، یا فایده درست حسابی ندارد.

-توانایی-

اون روز که تو کلاس انشام رو خوندم و کلی به به و چه چه گرفتم، تا نیم ساعت بعدش داشتم راجع بهش فکر می کردم. هیچ راهی نداشتم که بفهمم چقدر از اون تعریفها واقعی بوده و چقدرش از روی عادت، ولی خب.. این درسته که من یه توانایی دارم. من میتونم بنویسم، چیزی که بقیه تا حدی ازش خوششون بیاد، و این توانایی رو آسون به دست نیاوردم. از چرندیات شروع کردم، هزار شب گریه کردم، هزار بار روی شغل آینده ام شک کردم، هزار تا کتاب چگونه بنویسیم خوندم، و هزار بار تعریف شخصیت و مکان و زمان رو از حفظ شدم. 

ولی بعد این توانایی رو قفل کردم تو قفسه ی آهنی و جز در مواقع خاص، و اونم گاهی شانسی، سراغش نمیرم. 

تو ماشین هم بهش فکر کردم، درحالیکه یه دردی تو قفسه سینه‌ام میپرسید پس کلمه ها کجا رفتن؟ و من جوابی نداشتم که بدم.

-غروب-

اونجا هوا خنک و خشک بود، همونطور که مامان دوست داره. صدای دعا خوندن اون مرد از توی میکروفون عجیب و عمیق شده بود.

سنگ های تاریخ، درخت های چند ساله، آب خنکی که داغ میشد، گرد و غباری که باید شسته میشد..

و کوه هایی که دور تا دورمون رو گرفته بودن.

خورشید، نارنجی و سرخ آروم غروب می کرد. هیچ نشانه ای نمیتونست از این واضح تر باشه. هیچ فریاد غمی نمیتونست بلند تر باشه.

-عادی-

من نمیخوام نشانه ها رو ببینم. میخوام همینطور که به زندگیم ادامه میدم به زندگیم ادامه بدم. متوسط، نا-ناراحت، منتظر معجره ها و فصل های جدید انیمه ها. عادی.

این عادی ابدی میتونه من رو به بهشت ببره؟

-دوست داشتن-

Messy. هیچ چیز راجع بهش تمیز نیست. احساسات غیرقابل پیش بینی از جهات مختلف.

فکر می کنی. فکر میکنن، به چیزهایی که ممکنه بهش فکر کنن فکر می کنی، فکر می کنی آیا به فکر هایی که راجع بهشون می کنی فکر می کنن؟ 

دوست داری با دوست من که دوست داره با دوست تو دوست بشه دوست بشی؟

-سال داره تموم میشه.

-سر یه اسم انقدر دلم براش تنگ شد که دردناکه.

-