silhouette

این هفته پست انیمه ای نذاشتم(گذاشتم؟ نمیدونم) برای همین گفتم بیام یه تیکه نابیو بگم از ژاپن. چون بالاخره اوتاکو ها ژاپن رو بهشت برین میبینن ناخودآگاه و این یه قانون نا نوشته است که شده یه بارم دوست دارن برن تو هوای ژاپن نفس بکشن و منتظر مترو بمونن و توی قطار له بشن :)

منبع این حرفای من، کتاب سفرنامه یرادران امیدواره که دو تا برادر جهانگرد بودن نزدیکای سال 1310 بدنیا اومدن. یعنی چند سال بعد از جنگ جهانی دوم و احتمالا دوران پهلوی و رضا شاه بود.(مطمین نیستم). در همیچن وضعیتی، این دو برادر با کلی نقشه کشیدن و مغز و توانایی خودشون و دو تا موتور، پاشدن رفتن جهان رو بگردن. توجه کنید که اون زمان خیابونا و وسایل حمل و نقل درست و حسابی هم نبوده که. هیچکسم این حرکت اینها رو منطقی نمیدونسته(البته عشق به سفر از مادرشون بهشون به ارث رسیده بوده و به خاطر مادرشون، ایندو برادر تقریبا کل ایرانو گشته بودن)

اول رفتن آسیا و آسیای دور، جاهای عجیب و غریبی مثل برمه و بنگال و حتی تبت(که اون زمان بهش میگفتن سرزمین ممنوعه). بعد قطب شمال، بعد آفریقا و آخر هم قطب جنوب برای یه سری تحقیقات.

یه بخشی از سفرنامشون اختصاص داره به ژاپن، سرزمین گل ها. برادران امیدواری که زیاد سرجاشون بند نبودن و همش از شهری به کشوری میرفتن، در کمال تعجب سه ماه تو ژاپن موندگار شدن و خیلی هم لذت بردن. 

اول ورودشون به ژاپن، با سه نفر که خودشون رو به سبک ژاپنی ها معرفی کردن رو به رو شدن

چند تن از ژاپنی ها که برای کارهای اداری ما آمده بودند،دستهایشان را روی زانو گذاشته و احترام گذاشتند. وقتی ما هم خواستیم با آن طرز رفتار احترامات فائقه را به جا بیاوریم، آنها دوباره همان حرکت را تکرار می کردند. گویا اینکار باید آنقدر ادامه پیدا می کرد تا یکی از طرفین رضایت بدهد. از آنجایی که ما از سماجت و پشتکار ژاپنی ها با خبر بودیم، تسلیم شدیم!
 

لازم بود 38 برگه درخواست و ضمانت و غیره و ذالک را پر کنیم و امضای خود را زیر آن ورقه ها بگذاریم و آنها را در ده محل تمبر باران کنیم. در حقیقت، کاری که در سه هفته نمی شد انجام داد را به کمک آن دوستان در سه ساعت انجام دادیم

برادران امیدوار، حسابی تحت تاثیر موج جمعیت ژاپن قرار گرفته بودن(همونی که مردم فوج فوج از یه مترو میرن تو یه متروی دیگه و از بالا شبیه یه دسته مورچه شتابان به نظر میان):

ژاپن در یک کلمه کارخانه آدم سازی است..میلیون ها نفری که باید میهن خود را پیش ببرند و خرابی های دوران جنگ را بپوشانند و با بازار های اروپایی رقابت کنند

این دو برادر مهمان شرکت ایده میتسو بودن. همون شرکتی که در دوران نهضت ملی شدن نفت تو ایران که تو تحریم بودیم ازمون نفت میخرید. مثل اینکه موسس این شرکت انسان مهربان و خوشرویی هم بوده.

البته من این بخش از حرفاش رو درباره دختران ژاپنی که بهشون خوشآمد گفتن و خدمتکار بودن عملا زیاد نفهمیدم

دختران ژاپنی همواره لبخند بر لب دارند و افراد خارجی گمان می برند که در این لبخند پر ملاحت آنها رمز و راز ناگفتنی وجود دارد. حال آنکه با وجود این لبخند ها، درونشان غوغایی بر پاست و قلبشان می گرید و تفکرات اندوه زایی دارند.

و بحث جالبی که درباره عینک مردم ژاپن گفته بود:

هشتاد و پنج درصد مردان ژاپنی حتی اگر نیاز نداشته باشند، عینک نمره ای میزنند گو اینکه از سیمای پروفسوریشان لذت می برند. حال آنکه دختران ژاپنی به ندرت از عینک استفاده می کنند.

که کاملا درسته. معمولا تو اینترنت بزنید انیمه گرل، چندتا دختر با کوله پشتی و عینک میاره درحالیکه دخترهای ژاپنی حتی اگه خیلی داغون باشه وضع چشمشون عینک نمی زنن. 

دلم وقتی آب شد که این دوتا سوکیاکی و سس سویا خورده بودن(منم موووخوام). 

(پ.ن:یه سری رستوران تو ژاپن هست که با 1500 ین میتونی هرچی خواستی سوکیاکی بخوری(نمیدونم میشه 4500 تومن یا 45 هزار تا.)

گو اینکه، اینها اصلا از رخت خواب های معروفی که ژاپنی ها به جای تخت استفاده میکنن لذت نبردند چون بالش ابریشمی از زیر سرشون ایز میخورده و لحاف سنگین بوده و سوراخ هایی داشته که از توش سوز و سرما می اومده=)

فرداش انگار تو توکیو گم شدن و از آقا پلیسه(!) میخوان که راهو نشونشون بده. این هم دوساعت براشون نقشه میکشه. اون هم روی چی؟ کاغذ؟ یا باتوم روی زمین خاکی چون کاغذ و خودکار نبوده.

اون همه خیابان ها ور مکان های دیدنی را با دقت کشید، انگار معتقد بودند که کار را باید به صورت کامل انجام داد. به همین سبب ساعتی وقت ما را گرفت و آنقدر پیچ و خم های خیابان را کشید که خودش تا وسط خیابان رسید. یک اتومبیل به سرعت نزدیک شد و نزدیک بود پلیس را به کشتن بدهد. به این ترتیب ما یک «های» (تنها کلمه ای که یاد گرفته بودن) محکم بر زبان راندیم و به راه افتادیم.

خب...خیلی زیاد شد. بقیش هفته بعد. اوسکارسما(خسته نباشید)

هلن تنبل سنسی =)

دیانای عزیزم

میخواهم به هانه اینکه دارم به تو نامه می نویسم، سر 44 نفری که این وبلاگ کذایی را می خوانند درد بیاورم. ولی فقط بهانه است. تو نمیخوانی...همانطور که من یادم رفته چطور باید روحت را بخوانم. قبلا می توانستم. یادت هست؟ چند سال پیش بود؟ یک دهه؟ 

برایت مینویسم چون من دلتنگم. شاید خودم هم چندان دلتنگ نباشم. احتمالا به خاطر ناطور دشت خواندن است. بله دارم ناطور دشت را میخوانم. اسمش را نشنیدی؟ عیبی ندارد. این هولدن، راوی داستان مدام دلش تنگ است. نوشیدنی می زند و دلش تنگ است. به چیزهای ناجور فکر می کند و دلش تنگ است. به دستکش گمشده اش فکر میکند و دلش تنگ است. برای همین من هم بعد از خواندن 136 صفحه دلم تنگ شده. 

به نظرت چطور میدانم دقیقا 136 سفحه خوانده ام؟ بین خودمان بماند...نه. خب نمی ماند مسلما. ولی همین 136 صفحه را که خواندم، حداقل 73 بار به شماره بالای صفحه نگاه کردم که 136|336 را نشان میداد. تو که غریبه نیستی. برایت اعتراف میکنم. چندان ازش لذت نبردم. درش غرق نشدم. نفس کشیدن را فراموش نکردم. 

تقصیر نظرهاست. همین نظرهایی که در وبلاگ ها و گودریدز میگذارند«ناطور دشت مثل یک معجزه بود» «ناطور دشت تکان دهنده بود» «شخصیت هولدن آنچنان مرا تحت تاثیر قرار داد که دلم خواست مثل رابرت لنون پا بشوم بروم یکی راا بکشم.» «سلینجر نابغه است» و...

واقعا نمی خواهم به نویسنده های این نظرها توهین کنم. فقط واقعا احساس میکنم یک جای کار می لنگد. منتظری یک چیز خارق العاده ببینی. یک چیز شگفت انگیز...نفس بر، ولی به خودت می آیی و میبینی هر دو صفحه یکبار به صفحه شمار نگاه می کنی. میبینی داری زیر لب هولدن کالفیلد را به فحش میکشی. احتمالا اگر دلیل این ناسزاها را میدانست، حسابی خوشش می آمد. ولی به من چه؟ خودش را عاقل کل میدانست...انگار می تواند از هرچیز خوشش بیاید یا بدش بیاید یا هر نظری که دارد درست تر از درست است.

اما همچنان به خواندن ادامه میدهم. دلیلش را نمی دانم. خیلی ضعیفم... یا ناخودآگاه جذبش شده ام.

به هرحال...بحث این بود که دلتنگم. وقتی توی تقویم 15-12 را دیدم، دلتنگ شدم. نصف ماه گذشت. حس بدی ندارم. فقط دلتنگم. هر شب دورهمی را میبینم. هر شب که نه...هروقت دارد. شب قبل حس خوب وبدی بهم داد. دوبلوری که آمده بود...از اول عاشق هنر نبوده. توی راه دیوانه اش شده بود. من...من هم هنر را دوست دارم. ولی هنوز تصمیم نگرفتم چیزی بیشتر از این بشود. آقای دوبلور اول حسابی تضشویقمان کرد...بروید. بروید دنبال آرزو و رویاهایتان. آخرش گفت این هنر و این قیچی. این راه و این هم یک دوچرخه زنگ زده و درب داغان. میخواهی چیکار کنی؟ دوشیخصیته ای شده بود که یک لحظه زیبایی و شیرینی هنر را یادش می آمد، یک لحظه سختی های زندگیش را.

وقتی حرف می زد البته، فقط یک چیز تو ذهنم بود. پای تلفن. هفته پیش. من و تو.

- میخوام برم کارگردانه.

*...

-چیه؟

*پرریسکه!

دیانای عزیزم. در حال و هوای خودم که بودم، یکهو به خودم آمدم دیدم اسمت را، اسم واقعیت را بارها و بارها تایپ کردهام. صفحه پر شده بود از اسمت. 

خب. حرف دیگری ندارم. شاید اعصاب ندارم. هفت قسمت دورارارا نگاه کردم و پایان هر قسمت سر یکی از شخصیت ها فریاد زدم.(بیشتر تقصیر ایزایا بود. نمی دانی آن قسمتی که به دوستی و مهمانی شام اهالی دورارارا حسودیش شده بود چقدر مظلوم به نظر می آمد.) بعد هم حسابی با این هولدن گند دماغ سر و کله زده ام.(انگار لحن نوشتنم شبیه او شده نه؟) هیچ جوره نمی توانم دوستش داشته باشم. هیچ بهانه ای برای غیر قابل تحمل بودنش نمی تواند بیاورد.

-وای که چقدر بدم می آید از اینکه تیکه کلام این پسر را بگذارم روی پست.

-متنفرم از اینکه از اوتانا سنپای تقلید کنم. ولی این آهنگ را که توی آخرین پستش گذاشته بود را خیلی دوست داشتم.

+

البته یک جور...به قول لمونی اسنیکت مزه انتزاعی دارد. اولش از ازش خوشت نمیاید. خیلی ارام است. ولی اگر داستان پشتش را بدانی قشنگ تر است.

راستی...خیلی دلم برای پست های اوتانا سنپای تنگ شده. یک سری وبلاگ ها هست که همیشه منتظرشان می مانی. نمی شود کاریش کرد. هیچ ربطی هم به اینکه صاحب وبلاگ را دوست داشته باشی یا اصلا علایقتان با هم جور شود ندارد. بدبختی این است که این وبلاگ ها خیلی دیر به دیر ستاره دار می شود.

البته بحث اوتانا سنپای جداست. وبلاگ او را که میخوانم، دلم می خواهد بیشتر و بیشتر انیمه ببینم و حرفه ای تر اوتاکو باشم. مانگا و لایت ناول ها را، حتی شده انگلیسی، به زور پیدا می کنم. شاید اگر به خاطر اوتانا سنپای نبود در باتلاق وحشتناک اوتاکوییت فرو می رفتم، که واقعا آن تو جای خوبی برای گیر افتادن نیست. طوری به آب کثیف باتلاقش عادت می کنی که با هوا اشتباه می گیریش.

اصلا شاید خودش هم نداند انقدر به من چیز یاد داده وبلاگش. به نظرت کار درستی است که تو وبلاگم انقدر درباره یک وبلاگ دیگر تعریف کنم؟ یک جور حس خوبی ندارد. ولی ساعت 12:12 دقیقه است و من مغزم چندان کار نمی کند. بعدا به درست یا غلط بودنش فکر می کنم.

ای بابا. قرار بود من حرفی نداشته باشم. نگاه کن چه قدر وراجی کردم. مثل وقت هایی که پشت کمد فلزی طبقه دوم قایم می شدیم. انگار یک دنیای دیگر بود. آنقدر از دنیا دور می افتادیم که دیر می رفتیم سرکلاس. 

شب به خیر.

فقط برای نور طلایی رنگی که از باریکه  بین ساختمان ها می گذرد زندگی می کنم. برای سایه درختی که مثل هزار دست هیولا روی زمین می افتد. برای نور ستاره ها، که هر شب درخشان تر می شوند. برای آسمان شب، که هرروز ابی تر می شود. برای ماه، که جایی، در سرزمینی بسیار دورتر از اینجا، روی سطح دریاچه ای تصویرش را تماشا می کند. 

دیگر نمی توانم برای خانه زندگی کنم. برای مادر و پدرم، برای دختر بچه ای که هنوز چیزی نمی داند، برای مدرسه، برای سرویس و چهار نفر دیگری که در آن هستند. برای سیصد نفری که در مدرسه می شناسم. برای راهی که از مدرسه تا خانه می روم، برای پارک سبز سبز...

می خواهم برای دریا زندگی کنم. برای افق، برای چیزهایی که ندیده ام. برای جاهایی که نرفته ام. برای مزه هایی که نچشیدم، برای آدمهایی که نشناخته ام.

می خواهم از این زندان بیرون بپرم. فرار...موضوع قرنطینه و کرونا نیست. موضوع فرار است. موضوع دنیای بیرون است.

موضوع...پنجره است.

رویای او را می دید

روزی روزگاری در سرزمین های دور، شاهدختی زندگی می کرد که به زشتی معروف بود. وقتی در اطراف قصر راه می رفت، موهای طلایی و وز وزیش آنقدر نا مرتب بودند که به وسایل توی دست خدمتکار ها گیر می کرد و گاهی آنها را می انداخت! لباس هایش پاره و نامرتب بودند، و هیچ رنگی جز سبز جیغ و بدرنگی نمی پوشید. صورتش را می پوشاند. گاهی نقاب می زد، گاهی سرش را توی کتاب فرو می کرد، ولی همه میدانستند صورتش پر از لکه های ترسناک است، و چشمهایش مثل چشم های خفاش ریزند. می گفتند برای همین بود که به ندرت از اتاقش بیرون می آمد.

وقتی مسابقه زشت ترین دختر دنیا در همه سرزمین های همسایه برگزار شد، در سرزمین شاهدخت برگزارش نکردند. برای هیچکس سوال نبود که زشت ترین دختر سرزمین چه کسی است. همه جواب را می دانستند. تنها حقیقتی که تمام مردم سرزمین در آن موافق بودند همین بود:شاهدخت زشت است.

البته، آدم خردمندی گفت وقتی یک، و فقط یک نفر به خلاف چیزی باور داشته باشد، نمی شود زیاد هم مطمئن بود که آن چیز واقعا حقیقت است. در داستان ما هم، یک نفر بود که هرگز زشت بودن شاهدخت را باور نمی کرد. خدمتکار شاهدخت، همچون چیز معقول و معمولی را با قدرت انکار می کرد:«نه شاهدخت زیباست.  امکان ندارد که زشت باشد. مگر شاهدخت را هنگام خواب ندیده اید؟ وقتی موی طلایی و بلندش، مثل پتوی ابریشمی روی تشک پر قو می افتد، وقتی لباس خواب حریر و سفیدی می پوشد...وقتی صورت سفید و زیبایش مثل بچه ها به نظر می رسد... شما طوری حرف می زنید انگار تا به حال شاهدخت را ندیده اید.»

اوایل مردم توجه نمی کردند. اما وقتی حرف هایش را تکرار کرد، نگران سلامت عقل او شدند. هر چه باشد، هرچه قدر هم که شاهدخت زشت باشد، نباید خدمتکار دیوانه داشته باشد. بعضی ها میگفتند دیوانه نیست و دروغ گوست. بعضی می گفتند از شاهدخت جایزه می گیرد که شایعه زیبا بودن او را پخش کند.

مردم باید می فهمیدند. به هر حال، او شاهدخت بود. چند نفری از مردم در اتاق شاهدخت پنهان شدند. خدمتکار که میخواست ثابت کند دیوانه نشده کمکشان کرد.

مردم اول شاهدخت را ننگاه کردند که وارد شد. همه حرکاتش را زیر نظر گرفتند، و با حیرت دریافتند: خدمتکار دیوانه نشده بود. شاهدخت اول موهای وز وزیش را آن قدر شانه کرد تا نرم شد. بعد پوستش را با ترکیب مواد مختلف به رنگ سفید درآورد. لباس سیزش را در آورد و لباس خواب حریر سفید به تن کرد. شاهدخت زشت، زیبا شده بود. وقتی شاهدخت کارش را تمام کرد، هنگامیکه فقط یک قدم از تخت فاصله داشت،و کاملا مشخص بود که قصد خواب دارد، متوقف شد، گویا صدایی شنیده باشد. به سمت مخفیگاه چند نفر از مردم رفت، و با صدایی دلنشین گفت:«بیرون بیایید و از اتاقم بیرون بروید. آنقدر که باید دیدید. مگر نه؟»

چند نفر از مردم، خجالت زده از اتاق بیرون رفتند. و خدمتکار از قصر اخراج شد.

مردم هرگز نفهمیدند شاهدخت زیباست یا زشت. زیبا چهره است یا بدچهره. چشم درخشان دارد یا ریز. اصلا چطور شاهدخت زشت به شاهدخت زیبا تبدیل شد؟

ولی مهم نبود. چون شاهدخت می دانست. 

چون شاهدخت، فقط «او» او را در دنیای خواب می دید. 

در انتظار مرغ دریایی

روزی روزگاری در سرزمینی نه چندان دور، دختری با لباس قرمز نو و چین دار، که جدید ترین مد لباس در شهر خودش بود، پشت پنچره ای نشسته بود. البته، نه هر پنجره ای. آن پنجره، متعلق به خانه ای بود که جمعا یک در، یک اتاق و دو پنجره داشت. یک پنجره مشرف به بازاری بود. بازار پر از مردانی بود که به دنبال فروختن و  زنانی بدنبال خریدن و کودکانی بدنبال پوشیدن جدید ترین مد های سال بودند.

البته، اینها برای دختر اهمیتی نداشت. چون او پشت آن یکی پنجره می نشست. پنجره ای که منظره ای بسیار آرامتر از پنجره دیگر داشت. ساحلی بود و دریایی بود و آسمانی. کشتی ها و مرغ های دریایی زیادی هم بودند. البته، دخترک همانطور که به پنجره مشرف به بازار علاقه ای نداشت، به کشتی ها و مرغ های دریایی دیگر نیز میل و رغبتی نشان نمی داد. او از هرچیز یکی میخواست. یک دریا و یک آسمان و یک ساحل،  یک کشتی و یک مرغ دریایی با یک نامه. شاید هم یک «او». این همه چیزی بود که او بدنبالش می گشت. شاید بگویید، دخترهای بسیاری با لباس چین دار مد روز پشت پنجره منتظر کشتی، گاه همراه یک«او»(مسلما «اوی» خودشان. نه اوی دختر.)می نشینند. اما چرا این دختر باید منتظر یک مرغ دریایی، آن هم با یک نامه باشد؟

دلیلش ساده است. چون «او»گفته بود. گفته بود نامه اش را حتی شده با یک کبوتر، یا کلاغ برایش می فرستد. دختر می ترسید برای  کبوتر نامه رسان، عبور از آن دریا به آن برزگی سخت باشد. حقیقتا هم که سخت بود چون دختر هرچقدر هم که دور تر نگاه می کرد، چشمانش به جز آبی چیزی نمی دید. تصور اینکه کبوتر به آن کوچکی وسط دریا به آن بزرگی بایستاد، درست وسطش، و به هرطرف که نگاه کند فقط آبی ببیند، و حسابی غصه دار و دلتنگ شده و وحشت کند، برایش سخت بود. پس از او خواسته بود نامه را برای یک مرغ دریایی بفرستد. به هرحال، مرغ های دریایی به جای دلتنگی، در آبی دریا،ماجراجویی و پرواز می دیدند. «او» خیلی شبیه مرغ دریایی بود. دوست داشت سوار کشتی شود و مثل مرغ دریایی بر فراز دریا پرواز کند. خودش اینطور میگفت.

اما دختر قرمز پوش مرغ دریایی نبود. خوب می دانست که مثل کبوتر ها، چه وسط وسط دریا، چه در ساحل و چه از پشت پنجره، هر وقت آبی دریا را ببیند تنگدل می شود. اما او دوست داشت تنگدل شود. پشت پنجره بنشیند و...

دختر  مدت طولانی پشت پنجره اش نشست. آنقدر که لباسش دیگر قرمز و مد روز نبود. دختر هرگز در را باز نکرد و اتاقش را ترک نکرد. هرگز از پنجره دیگر بازار را نظاره نکرد، که اگر می کرد، می دید که کودکان و مردان و زنان به همان کاری مشغولند که مدت ها پیش بودند. او فقط با لباس چین دار رنگ و رو رفته اش آسمان و دریا و ساحل و کشتی ها و مرغ های دریایی را نظاره کرد. 

شاید او تنها کبوتر دنیا بود که به انتظار یک مرغ دریایی نشسته بود.

توضیح:تخلیه اضافه جات ذهنم.

نکته: دو تا بخش هیچ ربطی به هم ندارن. (شایدم دارن. فقط مغزم می دونه و خدا)

نکته:لطفا....کمکم کنید. من باید بنویسیم. من میخوام بنویسم. من میتونم بنویسم. ولی نمی دونم چی بنویسم. 

چی بنویسم؟

من فقط...

یادم رفته که چطور باید بنویسم.

-*-*-*-*-*

اومدم به قالبم یه فضای بهارگونه تری بدم، ولی هرچی گشتم، هیچی بهتر(مناسبتر) از این بکگرانده پیدا نکردم. خیلی تاریک تر از قبلیه. ولی خب...حقیقتم همینه دیگه. نمیشه با آرزوی: همه چی بهتر میشه و بهار صورتی تر میاد حقیقتو انکار کنیم. در عوض میشه درون سیاهی حل شد، دوستش داشت، باهاش زندگی کرد، بهش عشق ورزید و قبولش کرد. اینطوریه که اونم باهات دوست میشه و چشمات به تاریکی عادت میکنه.

مشکیم رنگ قشنگیه. مگه نه؟ به مشکی زودتر از صورتی عادت میکنم.

جنگی سه گانه آغاز می شود.

dollars

yellow scarves

saika

زرد، قرمز، نامریی؟

چه اتفاقی می افتد وقتی سه دوست، بی آنکه بدانند، به خاطر یکدیگر، رو به روی هم قرار می گیرند؟

چه کسی برنده می شود؟

کی همه چیز آشکار می شود؟

و مهمتر از همه...

این ایزایای نقطه چین چه جور موجودیه آخه؟

نویسنده نقطه چین چی داشته پیش خودش فکر می کرده؟

#durarara

دیگه حالم داره از خودم بهم میخوره که تا تقی به توقی میخوره پست میذارم. ولی خب...چه کنم که نیازمندم. به حرف زدن و شنیدن. شما هم اگر یک هفته تمام با دو بزرگسال استرسی، و یک کودک روی مخ در خانه گیر می افتادید، همین حس را می داشتید(دارید؟)

ایچی(1):دورارارا(سه تا را) را نگاه کردم :) تا هشت قسمت اول گیج و ویج بودم. ولی بعدش...قشنگ تر شد. آهنگ اندینگش عاااالیه 

درباره یه شهریه با یک عالمه شخصیت که همه شون به هم ربط دارن و داستان خودشون رو هم دارن. یه شهر پر از جرم و جنایت در تیرگی ها و کوچه پس کوچه ها. دیدنش توصیه میشه، با صبر البته. :)

اندینگش

اوپنینگش

نی(2): دفتر نقره ای قدیمیم، اولین دفتر غیر کاهی و نویسندگی عمرم رو از زیر خاک در آوردم. کتاب اولیم رو توش مینوشتم. چقدر اون زمان :1)خطم داغون بوده  2)نثرم بچگونه بوده و تقلبی:| مثلا جمله ها و تشبیه های آنه شرلی و کت رویال قشنگ توشون ضایعست   3)راحت مینوشتم. اصلا..انگار ایده ها راحت تر میرسیدن.   4)چقدر من اونموقع رو دوست دارم. خیلی...بد شدم. آدما باید وقتی بزرگ میشن خوبتر بشن نه داغان تر:|

این دفتر برای دوران کلاس ششمم بوده، که من ازش فقط یه صندلی قرمز تک نفره یادم میاد با یه دختری شبیه من که روش نشسته داره تو دفترش چیز میز مینویسیه یا کتاب میخونه. حتی باران هم، که اون زمان کلاس دوم تو مدرسه ما بود، فقط یادش میومد که من شیر و کیک دوقلوخوران داشتم تو حیاط راه می رفتم. انگار اون سال اصلا وجود نداشته.

سان:اصلا دلم برای بچه ها و معلما و امتحان ریاضی تنگ نشده :) جدی میگم. ولی دلم برای خود مدرسه تنگ شده. ساختمون مدرسه رو...دوست ندارم. عاشــقشم. :)

باران دیگه فهمیده وقتی داره از اتاق میره بیرون مثلا آب بخوره، باید سر راه از روی میز وسط خونه یه مشت شکلات بیاره، قبل اینکه بشینه پشت میزش بریزه رو تخت من. و یه جواب«هوم» مانند و صدای خرچ خروچ باز شدن شکلات بشنوه :/

(تایتل به مناسبت تموم کردن انیمه شیطان کش. معنی: بچه بیچاره!)

نکته:اصلا توجه نکنید چند تا مسابقه انیمه فلان و انیمه بهمان اول شده و شخصیت اصلیشم شده بست بوی(حرومش بشهههههه)-__- تقلیدی بود بس مسخره از چندتا انیمه شونن دیگه..

​​​​​اهنگش قشنگه ولی ^_^

​​​

کاملا ناگهانی، درخواستی عاجزانه دارم.

یه بیت شعر(نو نباشه بهتره) بفرستید.

بیت شعری که خودتون بارها و بارها زمزمه کرده باشیدش. بالاخره هرکی یه دونه داره دیگه؟

این چند روز تعطیلی کلی اتفاق تو خودش داشت. دقیقا مثل زمان امتحانا که کلی کار تونستم انجام بدم و هرروز به جای اینکه برم درس بخونم نشستم پای نوشتن تو بیان و انیمه و کتاب. الان هم کلی حرف دارم که به سمع و نظرتون می رسونم.

1)امروز و دیروز و پریروز دو فصل ناروتو نگاه کردم. از اون انیمه هاییه که وقتی دیدمش، پاشدم دویست تا طناب زدم، 40 تا بشین پاشو رفتم بعد سر سیزدهمین شنا سوئدی از نفس افتادم. طوری که دیگه حال نداشتم برم طرف لپتاپ بزنم قسمت بعد!

2)دیانا بهم زنگ زد! 

توی لیست مطالب آماده انتشارم، الان یه پست«دلتنگی» مشاهده میشه که در باب دلتنگیم برای دیانا و دوستامه. اینکه آدم اولای دلتنگی، فکر میکنه، خب من دلتنگ چیم اصن؟ بعد میگه چرا دلتنگ نیستم اصن؟ بعد میگه:من دلتنگم اصن؟

یک عالمه که بگذره، همین من دلتنگم اصن ادامه پیدا میکنه. تا اینکه یه جرقه کافی باشه برای فرود اومدن دلتنگی روی فرق سرت.(اینو کجا گفتم؟ به یکی گفتم ولی یادم نمیاد)

به هرحال...

دیانا سر صبحی(11) بهم زنگ زد. کلی از خودم خجالت کشیدم. چون به خودم قول داده بودم دیروز بهش زنگ بزنم و نشد. پریروزشم تلفنمون صدای یرهتمرابدبرتمدزطرنهترخهزد میداد.  :)  

3)سرود قلب و مدفن کرم های شبتاب:

اگه مامان معلم داشته باشید، میدونید ضمن خدمتا چه درد و رنجین براشون. البته در شرایطی مثل شرایط من، ضمن خدمتا برای آدمایی مثل من، یعنی فرزندان معلما خیلی دردناکه! 

تصور کنید یه نرم افزار خاص داره این ضمن خدمتا، که باید اول درسنامه رو بخونی. حالا این درسنامه رو چون اکثریت تند تند میزدن جلو، زمانیش کردن. یعنی چند ثانیه باید بذاری بگذره بعد میتونی بری صفحه بعد!

بعدم دو مرحله آزمون و الی آخر

(نکته:اگه تو تلگرام سرچ کنید کانال ضمن خدمت دبیران فلان استان، یه چند تا گروه بر می خورید. اصلا فکر نکنید اون برای بحث و تبادل نظر درباره مضامین(؟) ضمن خدمتاست. نه! سوالای ضمن خدمتا اونجا در اختیار همکاران گرامی قرار می گیره!)

حالا اصن چه ربطی داشت به سرود قلب و اینا؟ خب من دو تا ضمن خدمت برای مادر گرامی دادم و در عوض گفتم دو تا انیمه باید باهام ببینی(آخه تخفیف تا چه حد؟^__^)

اولی مدفن کرم های شبتاب بود. یه سینمایی در مورد جنگ جهانی دوم و بمباران آمریکا بر سر ژاپن. یه خواهر و برادر که مادرشون رو از دست میدن و وسط این هیر و ویر گرفتار میشن. 

همونطور که شنیدید، ژاپنی ها مرگ بر آمریکا گویان به خیابون نمیرن. با اینکه خیلیم آسیب دیدن از آمریکا، به آرامی شکایت خودشونو نسبت به آمریکا اعلام میکنن. مثلا تو انیمه هاشون، در یه سری موارد مثل بانانافیس(ماهی موزی) و همین مدفن کرم های شبتاب، آمریکا رو به شدن بد جلوه میدن.

من اینو میدونستم. ولی مامانم چون این رو نمی دونست، انیمه خیلی روش تاثیر گذاشت و مدام در حال لعن و نفرین کردن آمریکا بود.(البته خود انیمه هم خیلی تاثیر گذار بود)

بقیه توضیحات، از جمله برتری ژاپن نسبت به ما در این مورد و قدرت انیمه رو به خودتون می سپرم!

بعدی، سرود قلب، درباره دختری بود که حرف نمی زد، چون میترسید با اینکار مردم رو برنجونه. همین دختر در یه موقعیتی قرار گرفت که مجبور شد آواز بخونه! به خاطر یه مراسم خاص(شورای توسعه، که من نمی دونم چیه) با خیلیا دوست شد و..

این رو اولاشو با مامان نگاه کردم. ولی خب، اولای داستان برای کسی که با فرهنگ دبیرستانی ژاپن آشنا نباشه سخت بود. (کلوب ها و برنامه هاشون) برای همین بقیشو خودم تنهایی دیدم. به جرات میتونم بگم جزو سه تا انیمه احساسی برتر عمرم بود. داستانش میتونست یه کلیشه درب و داغون با کلی سکانس هندی وسطش باشه. ولی نشد. دیدید بعضی جاها تو لحظه سرنوشت سازی که شخصیت اصلی دیرش شده، میشینه گذشتشو برای دوستاش مرور میکنه و ما هم میزنیم تو سر خودمون که بدوووو بدوووو دیرت شد؟

خب این از اونا نداره. همه حرفا، همه احساسات، دوربین که بالا و پایین میشه، آهنگی که پخش میشه...حتی از دروغ تو در آوریل هم تروتمیز تر شده. 

آهنگش عالی بود. عالی عالی عالی. آهنگ آخرش رو، که بی ربط به داستان هم نیست، از اینجا با معنی میتونید گوش بکنید.

4)تصمیم بر این شده که هر روز یه فلش فیکشن دوبرابر بنویسم. فلش فیکشن، یعنی داستان کوچولو موچولو بنویسیم تا ببینیم تکلیف این اورسینه چی میشه.

5)مرگ جوهری:سه گانه جوهری، یه کتاب تخیلی از خانم کورنلیا فونکه هست. من خیلی وقت پیشا، یه کتاب از ایشون خونده بودم به اسم شاه دزد درباره دو تا پسر بچه که از دست فامیل های بدجنسشون فرار میکنن(یتیم بودن) و میان به ونیز. چون مادرشون عاشق ونیز بوده و مدام از اونجا تعریف میکرده. اونجا با چندتا بچه عین خودشون آشنا میشن، و یه شاه دزد. ولی خب...همه چی اونجوری که به نظر میاد نیست.(مثلا یهو پای یه جادویی میاد وسط که میتونه بچه ها رو بزرگ کنه. و بزرگ ها رو کوچیک)

اسم داداش بزرگه پراسپرو بود. به معنی خوش شانس. یه زمانی خییلی این کتاب رو دوست داشتم و بارها و بارها خوندمش. دلیلی براش نداشتم اصلا. داستانش از اونایی نبود که من خوشم بیاد، ولی نثر بی نظیر خانوم فونکه، و دوتا برادری که مدام حواسشون به هم بود...خب اونا عالی بودن.

سه گانه جوهری رو خیلی شانسی از دوستم قرض گرفتم(از کتابخونش دزدیدم عملا!) داستان درباره مگی، دختری عاشق کتاب بود با مو، پدری عاشق کتاب. از اون داستانایی بود که شخصیتا وارد دنیای کتاب ها میشن...ولی خیلی فرق داشت. خیلی عمیق تر بود. کورنلیا فونکه، عین جوهر باف واقعی دنیای جوهری و دنیای مگی رو خلق کرده بود. از جلد دو به بعد که اتفاقا تو دنیای کتاب می افتاد، آدم فقط باید مینشست و به توصیفات خانم فونکه خیره میشد. 

از همون صفحه اول عشق به کتاب رو میشد دید. شاید اولاش خسته تون کنه، شاید خیییلی حجیم باشه، ولی ادامه بدید. به خاطر جلد آخرم که شده ادامه بدید.(جلداش اینان:قلب جوهری، طلسم جوهری، مرگ جوهری)

6)داشتم پوشه آهنگامو تر و تمیز میکردم. یهو به یه پوشه ژااپنی برخوردم(با همین غلط املایی فاحش) بازش کردم. و فکر کنید چی دیدم؟

اسنادی از دوران نو اوتاکوییت و جهالتم. چند تا اوپنینگ و اندینگ بود. اوپنینگ نمی دونم چندم هنر شمشیر آنلاین بود که با باران نگاه کرده بودیم. اوایل تابستون بود. یادش به خیر. فکر کنید من پاییز فصل سه رو تا قسمت 18 دیده بودم و فکر کرده بودم تموم شده. کلی حرص خوردم. نگو شیش قسمت دیگه هم داشت. اینا رو که دیدم تموم شد باز حرص خوردم -____-

حتی نایتکور هم پیدا کردم! وای بر من(نایتکور دقیقا خودمم نمی دونم چیه. احتمالا وقتی یه آهنگ انگلیسی میذاری رو یه انیمه و ویدیوش میکنی.)

یه سری زیرخاکی گیم آف ترونزی هم یافتم! ویدیو هاش و فصل هشت رو!

حرف خیلی دارم. باور کنید. حرفام هنوز تموم نشده. فکر کنم از عواقب ننوشتن اورسینه باشه. ولی دیگه بس میکنم. 

ایکاش این طلسم نوشتن از روم برداشته میشد. طلسمی که میگه به جز وبلاگ نویسی و انشا نویسی...نمی تونی یه کلمه هم بنویسی.(آهان. لیست خرید هم مینویسیم!)

نکته:میگم...شما هم برای دسته بندی پستاتون مشکل دارید؟ من هرچی فکر میکنم الان این پست شله قلم کار رو باید تو کدوم پوشه بذارم، نمی فهمم -__-

آقا من چند وقتیه معتاد فن فیکشن شدم

نمی دونم چرا واقعا. اولاش تفریحی می زدم، از این فن فیکشن ها ذهنی هم می ساختم قبل خواب یا تو سرویس، سر کلاس دینی و... اما وضعیتش کمکم داره وخیم میشه. اولاش با این فکر که:«خب من که کلاس زبان نمی رم. حداقل یه ذره فن فیک انگلیسی بخونم یادم نره.» میخوندم.

معمولا هم گرایش داشتم به ف ف های کیمیاگر تمام فلزی، آکادمی قهرمانی من و ناروتو(بیشترین فف های انیمه ای دنیا مال ناروتو ان) بنابراین، به عنوان یه نویسنده تصمیم به کشف این ویروس خطرناک گرفتم.(ببخشید. امروز زیاد درباره کرونا شنیدم به همه چی میگم ویروس. به دل نگیرید:)

با تفحص فراوان، فهمیدم چیزی که باعث میشه آدم دلش بخواد برای یه انیمه-فیلم-کتاب فف بسازه، تعدد شخصیت ها نیست. اگرچه تاثیر داره. چون مثلا شخصیت های آکادمی قهرمانی و ناروتو خییییییلی زیادن، ولی کیمیاگر تمام فلزی...عادیه خب.پ

علاقه هم تاثیر زیاده نداره. مثلا پاندورا هارتز با وجود شخصیت های خییییلی عمیقش و علاقه زیاد من بهش، زیاد نمیاد تو ذهنم. 

خلاصش کنم، دو چیز خیلی تاثیر داره تو کرم مغز شدن یه انیمه یا کتاب:

1)یه شخصیت مورد علاقه خیییلی بولد و برجسته(ادوارد، میدوریا، ساسوکه)

2)دنیاسازی خفن:چون اکثر فف های ذهنی من، درباره یه شخصیت جدیده که وارد ماجراهای شخصیت اصلی میشه(original character;oc) و اگه دنیاسازی خوب باشه، شخصیت خوب میتونه بک استوریش و داستانش رو با دنیا وفق بده و به ماجرای اصلی گره بخوره.

(البته، نباید از تاثیر ذهنی این دو سه تا انیمه هم صرف نظر کرد. مضمون و مفهوم هردوشون، با هیجانات زیادی اتک، که یه زمانی به مخم چسبیده بود، قابل مقایسه نیستن اصن)

از طرف دیگه، فهمیدم دنیاسازی برای راحتتر نوشتن داستان برای نویسنده هم خیلی مهمه.(مخصوصا تو ادبیات ژانری) انگار به شخصیت ها میگه:شما اینجا زندگی میکنید(جبر جغرافیایی، که خودش میشه یه شخصیت پردازی و بک استوری برای شخصیت) و باید خودتون رو با این زمان و مکان وقف بدید و زندگیتونو بکنید. خدا هم اول دنیا رو خلق کرد، بعد آدما رو ساخت دیگه....

پس یه ترتیب مناسب برای نویسنده ها:اول بفهمید داستان چیه(تو روزنامه همشهری* از یه فیلمنامه نویس خوندم که اول باید داستان داشت بعد مضمون. نمی تونی بگی خب بیا درباره طلاق یه داستان بنویسیم. چون آبکی از آب در میاد) ------»بعد بفهمید چی میخواید بگید-----»بعد دنیاسازی مطابق داستان---»بعدم شخصیتها، داستان های فرعیشون و عناصر

و این چیزی بود که از فن فیکشن خونی یاد گرفتم. اگرچه، فن فیکشن خوندن یا نوشتن رو بهتون توصیه نمی کنم. چون بدجور معتادش میشید. من دیگه حالم بهم خورد از بس مغزم سیصد جور داستان برای کیمیاگر تمام فلزی نوشت. 

اصلا هم نمی خوام سایت های فن فیکشن خونی رو بهتون معرفی کنم...

نمی خوام

نمی خوام

نمی خوام دیگه. ساکت شو ه عزیز.

(فردا و پس فردا تعطیل شددددد هورااااا معلم زبانمون فقط همین دورورز میومد! تمرین بی تمرین.)

نکته:برای مجله ورزشی(تکلیف عیدمون!) یه بخش انیمه ای نوشتم. کی به کیه. فردا همونو میذارم به عنوان پست انیمه ای هفته!

*روزنامه؟ جانم؟ آره دیگه. پدربزرگ جان بعضی وقتا میخره، ما هم میریم خونشون میخونیم. خیلی چیز خوبیه واقعا. قبلا ها بخش حوادث رو فقط میخوندم. ولی یه قسمت سینما و جشنواره هم مخصوص فجر اضافه کردن. اصلا روزنامه یه چیز دیگست همیشه. فکر کنید روزنامه نگارا چقدر از اومدن این شبکه های ارتباطی راحت الحلقوم فراموش شدن؟ قبلا یه ارج و قربی داشتن برای خودشون! کاغذای کاهی این روزا فقط برای اسباب کشی و خونه تکونی استفاده می شن.

تازه تو بخش جشنوارش چیزای جالبی خوندم. حدس بزنید چی شده؟ خورشید، برنده جشنواره امسال، کودک  و نوجوانه تقریبا!!! خیلی جلوی خودمو گرفتم نرم دانلودش کنم. میخوام سیدیش بیاد بخرم. :)