silhouette

این ششمین باریه که دارم مزایای منزوی بودن رو نگاه می‌کنم. می‌خواستم بفهمم چیه که این فیلم رو از این‌همه درامای دبیرستانی دیگه که ریخته اون بیرون برام متمایز می‌کنه.

متوجه شدم بحث چهار تا صحنه‌ست.(خیلی بیشتر از چهار تا صحنه‌ست ولی اگه بخوام همه رو بگم باید مقاله کامل بنویسم پس به همین‌ها بسنده می‌کنیم.)

(اسپویلِ شدید فیلم. به جز بند آخر تقریبا همه چیز رو اسپویل میکنم)

۱. اولین بوسه‌ی چارلی و سم. سم می‌خواد از چارلی و معصومیتش محافظت کنه، طوریکه هیچکس برای خودش نکرد.

یا حداقل، قصدش اینه. نمی‌دونه که چارلی معصوم نیست. حتی خود چارلی هم انگار نمی‌دونه. چون وقتی سم حرف می‌زنه، نمی‌گه "منم همین تجربه رو داشتم." میگه "خاله هلن من هم همین تجربه رو داشت." یعنی خودش رو به عنوان قربانی قبول نداره. خودشو مقصر می‌بینه.

این صحنه زیباست چون با اینکه سم معصومیتش رو نجات نداد، ولی حداقل "تلاش" کرد که اینکارو بکنه. می‌تونست واسه‌ش مهم نباشه، می‌تونست بگه "اگه من درد کشیدم، چرا بقیه نکشن؟"

ولی اینکارو نکرد. همین ارزشمند بود.

۲. بعد از اونجا که چارلی دوست پسر سابق پاتریک رو کتک می‌زنه، داره از دفتر مدیر میاد بیرون که سم میاد بیرون دنبالش، و اولین سوالایی که چارلی ازش می‌پرسه ایناست:

"So you're not scared of me?" Don't you think I am a monster?

"Can we be friends again?" Can you love me, regardless?

بغل های چارلی و سم از هزارتا بوسه برام مهمترن. ولی جدا از اون، جواب زیبای سم بهش:

"Come on. Let's go be psychos together."

۳. پاتریک و آرک شخصیتیش نابوم می‌کنه. طوری‌که هر شب می‌گفت "امروز دیگه زندگیمو عوض می‌کنم"

"I could meet the love of my life any second! Things will be different now and that's- good."

"آره. چیزها بهتر می‌شن. همین الانم شدن. من دیگه آزادم!" مغزت می‌گه.

"پس چرا دردش از بین نمی‌ره؟" قلبت می‌گه.

و درگیری ابدی این دو تا گیجت می‌کنه. سختی عبور از عشقی که انگار از دستت به زور کشیده‌ان بیرون.

طوری‌که چارلی پاتریک رو بعد بوسه‌ش بلافاصله بغل کرد، حتی یک لحظه تردید نکرد و چندشش نشد؟ طوریکه بلافاصله فهمید پاتریک اون لحظه فقط یه لمس، یه ارتباط، یه جور دوست داشته شدن می‌خواسته؟ باعث می‌شه عاشق این صحنه باشم.  

۴. صحنه‌ی تاابد موردعلاقه‌م: بوسه‌ی قبل از رفتن سم.

نه فقط بوسه. کل مکالماتی که با هم داشتن. تک تک کلمات. 

Sam: "I don't want to be somebody's crush." 

وقتی اینو گفت توجه کردم به گردنبندش. احتمالا تصادفی بوده، ولی ستاره دور گردنش برام انگار... نماد دست نیافتنی بودنه. حداقل برای چارلی. چیزی که از دور تحسین کنی ولی نتونی به دستش بیاری.

Charlie: "I know who you are."

"You're not small. You're beautiful." 

لحن چارلی موقع این جمله‌های آخر یه uegancy خاصی داشت که فقط یه wallflower می‌تونه درک کنه. کسی که نمی‌تونه احساساتش رو همیشه نشون بده، تا اینکه به یه نقطه‌ای می‌رسه که نمی‌تونه نشون "نده". چارلی اینطوری بود که... این جمله‌ها مهمن! گوش کن! تو کوچیک نیستی! تو زیبایی!

در عین حال، لحنش پر‌ از ترسه. 

و پیام این فیلم همین بود. 

"دوستت دارم‌ ولی می‌ترسم." تبدیل شد به "دوستت دارم با اینکه می‌ترسم."

4.5 اشاره افتخاری به خواهر چارلی که بلافاصله وقتی آخر فیلم چارلی بهش زنگ زد فهمید یه چیزی اشتباهه و به دوستش گفت پلیس بفرست خونمون. بلافاصله. ما عاشق این دختریم.

اصلا اینجوری که کل این شخصیت‌ها با هم در sync هستن طوری زیبا و هنرمندانه‌ست که نمی‌توانم. مثلا اوایل فیلم تو پارتی که سم به پاتریک گفت فکر نکنم چارلی دوستی داشته باشه، و پاتریک فوری فهمید اوکی رد خور نداره. باید این بچه رو زیر بال و پرمون بگیریم.

(پایان اسپویل)

4.75 حیفه به صحنه رقص اشاره نکنم. و آهنگ بی نظیرش که خیلی آندرریتده چون اکثرا به Heroes آخر فیلم توجه می کنن. منطقیه چون کی دیوید بویی دوست نداره؟ ولی ما دراین خانه بیشتر عاشق صحنه‌های رقص تو فیلم ها هستیم:)

5. این فیلم از معدود فیلمهاییه که به قدرت و صلابت میگم از کتابش بهتر بود. حوصله ندارم کلی عکس تو این بیان باکس خراب شده بارگزاری کنم وگرنه زیبایی های فیلمسازانه‌ش رو که کلی با احساسات ما بازی کرد نشونتون میدادم. فیلم های 2024؟ نه ممنون 2012 وجود داره.

I don't have scars

On my chest

Just root-marks where you

Pulled the flowers

out of my lungs

A wooden, bloody crest

I never touched the half used

chapsticks you gifted me

It once sat on your vanity

"Too victorian, you see?

Too romantic riddled

Too preciouse to use

On a fleeting whim"

How wrong could one be?

I did not make

Mistakes, like others did

I made them bigger, funnier

Somewhere a crowd could see

So they could laugh, cheer, 

Clap me on the shoulder and say

"The next drink is on me"

My poems don't ryhtme, they

Get thicker, wordier

With every wave of memory

Until they hit the shore

Dead, "woe is me"

Paragraphs beat the verses

Just like how your desire

Beat a heart in a plea

I don't know when I

Ought to end a poem

Or a spark, and or fling

It ends itself for m .

To Listen

یک: اصفهان زیبا بود. آدم‌هاش، نه همیشه. ولی شهر زیبایی بود. تو رو صدا می‌کرد. نمیتونم به کسایی که خیالشون ظرفیت اصفهان رو داره و نزدیک اصفهان هم هستن حسادت نکنم. نمی‌شه همه چیز رو با هم داشت ولی به هرحال. چیزهایی که تو اصفهان دیدم و خوندم؟ آره، زیبا بودن.

دو: بالاخره خونه. بالاخره یه چیزی برای خودمون.

سه: 28 شهریور. نمی‌تونم به شادی فکر کنم و به 28 شهریور فکر نکنم. اول می‌خواستم بگم که دقیقا و تک تک آدم‌های 28 شهریور چرا و چقدر زیبا بودن، ولی به این نتیجه رسیدم که می خوام با حسادت این جزئیات و پیش خودم نگه دارم. بغل ها هدیه ها و شوخی ها و لحظات توی تاریکی رو. برای هرکسی شاید فقط یه روز خوب به نظر بیاد، ولی برای من همه چیزه. شاید گفتنش دپرسینگ باشه، ولی زندگی من خالی تر از اونه که بتونم با چیزی جز دوستان زیبا پرش کنم.

They are my people, and even if at some point they don't want me... They're Still going to be mine. My Marauders. My Found Family.

چهار: المپیاد. المپیاد لعنتی. میتونم بگم بعد از شش ماه هنوز همونقدر تو شوکم که وقتی اسمم رو صدا زدن که مدالم رو بگیرم تو شوک بودم. آدمی که توی اون چهار روز بودم، اون هشت ساعتی که توی 54 ساعت خوابیدم، فکر نکنم به این زودی تکرار بشه. آدم هایی رو ملاقات کردم که تکرار نشدنی بودن، و احتمالا خارج از اون موقعیت نمی تونستیم به این خوبی که با هم کنار اومدیم با هم کنار بیایم. نه... کنار اومدن کلمه ضعیفیه براش. مثل جایگزین کردن کلمه‌ی "آشنا" با "هم رزم". 

اعتماد به نفسم رو بالا برد؟ آره برد. بهم نشون داد بیرون از این شهر کوچولوی استعاری و واقعی که دورمه چه دنیای بزرگی هست. آدم های بزرگی که همسن من هستن، ولی از من هزاران قدم جلوترن چون زنجیرهای نامرئی دورشون نیست. هیچوقت حتی برای یه لحظه فکر نکردن که لیاقت چیزی رو نداشتن. همه چیز با تولد بهشون داده شده. Unfair, I know. But that's life for you.

پنج: قرائت خونه. یه روز زیبای تابستونی بود. خیلی کلیشه است، میدونم، ولی من بودم، تو بودی و نور آفتاب که از پنجره تابید و صورتت رو روشن تر کرد. لبخندی بود که نمیدونستم مال من بود یا تو.

اونجا احساس کردم نمیخوام هرگز ازت دور بشم، با اینکه نمیدونم جاده "هرگز" دقیقا تا کجا ادامه داره. دیگه از "همیشه" می‌ترسم. ولی هیجان امتحان کردن راه‌های کمتر رفته، به ترسم فائق می‌آد‌.

شش: دوباره شعر نوشتم. نمیدونستم قراره همچین بخش وحشی و عجیبی رو از درونم بیرون بیاره، ولی آورد. از نوشتن ساده تره و در عین حال نیست. شاید اگه همینطوری پیش برم، یه روزی دیگه نتونم با کسی صحبت کنم مگه با شعر.

هفت: نمایشگاه کتاب. آدم های بی نظیری که دیدم. از همه مهمتر، آدم‌هایی که اون لحظه ندیدم... ولی بعد از مدت ها دوباره با هم حرف زدیم. Reunion, yay!

هشت: کلی درس خوندم. خیلی درس خوندم. مامان به همه کتاب تست هایی که زدم یا دوباره زدم نگاه می کنه و میخنده، ولی من فقط میتونم لبخندی بزنم که واقعی نیست. زمان من توی اون کتاب ها حبس شدن، و دیگه هیچوقت بر نمی گرده.

مطمئن نیستم هیچوقت بتونم ببخشم. نپرسید کیو. نمی دونم.

پ.ن:

الان که دارم اینو می نویسم... حس میکنم چیزی درونم نیست. پوچ و بی معنیم. گذشته خیلی پرمعنا به نظر میاد. گذشته های دور، وقتی بچه بودم و احساساتم واقعی بودن و جدی می گرفتمشون. حتی شاید بیش از حد جدی می گرفتمشون.

ولی یه روز دوباره پر میشم. یه روز با هوا خفه نمیشم، لبخندی میزنم که واقعیه، به دوستام دروغ نمی گم، کلمه‌ای می‌نویسم که وجود داره.

یه روز دوباره...

دوباره.

هرروز، انقدر اطرافم اتفاقات وحشتناک می‌افته که نمی‌دونم باید توجه و ظرفیت غم و اندوهم رو به کدومشون بدم. به آسیب‌های اجتماعی نوجوون‌ها؟ به پر بودن دادگاه‌ها؟ به بدن‌های تیکه‌تیکه شده‌ی بچه‌ها؟ به علم‌آموزی که قرار نیست بتونه از علمش استفاده کنه؟ به معلم‌هایی که مجبورن دو یا سه تا شغل داشته باشن؟ به آسمونی که ابری نمی‌شه مگر ابرهای پر از دود و گرد و غبار؟ به غذاهای مسموم و آب‌های مسموم‌تر؟ به بیمارستان‌هایی که پزشک‌های جوونشون یکی یکی خودکشی می‌کنن؟

من فقط یه آدمم. ظرفیت محدودی دارم، زمان و توان محدودی دارم برای سوگواری کردن. برای تسلیت گفتن و تسلیت شنیدن. برای همینه که پنج سال پیش یه تصمیم گرفتم.

یک روز رو میزان و معیار برای غم و عصبانیت غیرقابل کنترلم قرار می‌دم. همه چیز رو با اون می‌سنجم. خوب و بد. خوش‌نیت و کثافت. جهنم و بهشت. سنجش و معیار من اینه، و قراره تا آخر عمرم این روز به یاد داشته باشم. تا وقتی عقل و وجدانی برام باقی مونده باشه، نمی‌ذارم از کنارش راحت گذر کنم. اجازه می‌دم این روز، من رو پر از خشم و حرکت کنه.

این روز رو می‌ذارم مبدا تمام چیزهایی که نه می‌بخشم، نه فراموش می‌کنم.

یه روز برات همه‌ی کتاب‌های انگلیسیِ جلد خوشگل جهان رو می‌خرم و بعد هم یه قفسه‌ی چوبیِ روغن کاری شده که اونا رو توش بذاری. یه آلونک وسط جنگل که قفسه رو بذاری توش، با یه پنجره که نور خورشید ازش بتابه داخل، ولی نه اونقدری که چشم‌هات رو بزنه یا سایه‌های نرم و قشنگِ گوشه‌ی خونه رو اذیت کنه.

یه مبل راحتی می‌خرم که تو در هرحالتی توش جا بشی. بعضی وقت‌ها هم من، اگه یه کم جمع و جور بشینی. یه گاز با یه قابلمه‌ی بزرگ که توش سوپ‌های داغ مختلف رو امتحان کنیم. یه آشپزخونه که حسابی کثیفش کنیم و آخرهفته‌ها تمیز.

نه اصلا، می‌برمت یه دنیایی که هرروز آخر هفته باشه. به جز روزهایی که دوست داری بری سر کار. یه جا که همیشه بهترین وقت برای انجام هرکار باشه. یه جا که سرماش دلچسب باشه و گرماش تنبل. جایی‌که آسمونش بنفشه و افقش طلاییه و چمن‌هاش هرروز می‌رقصن.

می‌برمت جایی‌که بیش از هرجا دوست داری باشی و نگاهت می‌کنم. اگه نخواستی من نزدیکت باشم، ازت دور می‌شم. اگه دوست نداشتی نگاهت کنم، چشمامو می‌بندم‌. اگه بگی بهم فکر نکن، فراموشت می‌کنم.

ولی در تمام این مدت لبخند می‌زنم. حتی اگه ندونم برای چی، حتی اگه ندونم به کی. لب‌های من تو رو به یاد دارن، و لب‌های من لبخند می‌زنن.

گوش کنیم~

I'm a letter unsent 
Painted nicely with hearts
Your name blue, on the back
Wrappped in grey, ugly doubts
 
I'm a tiny casket
Half-open, half gone
If you open my lid, you see
A ten year old body inside
 
I'm your tea, gone cold
In a broken, flowery cup
You pick up the old china
You taste me, you stop
 
I'm the clock going fast
I'm the names you forgot
Your bitten color pencils
The good you say you're not
 
I'm the father that left
He didn't care, but I'm
the sadness that stuck around
Just to see you grow up
 
The call you never made and,
All the things you hide
I'm your true feelings
I am you, my heart

بشنویم

دریافت

Mine-land

I'm learning anger

He writes on blackboard

I'm choosing his love

Down the one-way road

Green, like a nice gown

We ran in meadows

The sun upon us, yet

There were no shadows

"Let go," they told me

"Hell no!" I shot back

The bullet hit their face

I'm on the right track

"Sorry for your loss"

Don't be, I am not

I live in war zone

And swords still cut

I'm poisoned daily

A snake coiled in one hand

But how to fear death, when

my home is mine-land?

۱. دوست داشتم یه چیزی راجع به بند دوم بگم. چطور می‌شه وقتی آفتاب وجود داره سایه‌ای تشکیل نشه؟ جواب اینه که: نمی‌شه. پس اگه توی یه دشت سرسبز با وجود خورشید سایه‌ای وجود نداره و توش ما خیلی خوشیم، اون دشت خیالیه. و وجود نداره.

۲. عنوان شعر بازی با کلمات minefield(زمینِ مین)، homeland(وطن، خانه) و ضمیر ملکی mine هست.

جالبه، همونقدر که کشور من، شهر من و خانواده من مال من هستند، من هم مال اونها هستم. این مالکیت اجباری یکی از ترسناک‌ترین چیزهای دنیاست.

۳. خیلی به این یکی شعر افتخار می‌کنم. بیشتر از قبلی. مختصر و مفید و قشنگ شده، و کاملا مناسب این لحظه‌ای که الان توش هستم.

من که البته زیاد شعر نگفتم، ولی فکر کنم پوینت شعر همین باید باشه؟ Capturing The Moment؟

فقط جالبه که این "لحظه‌"ی ما سال‌هاست که ادامه داره.

بشنویم.

~Nine~

My room is empty

The days are all dull 

I'm waiting for you

By the morning star

Minutes tick by, I'm

Alone and content

That's what my head says

A game of pretend 

As eight struts forward

Cruelly, Into nine

Doubting myself, again

My focus is gone

Good and evil, is the

Decision made, or not?

Will I answer the call,

Dance to the pipe, or what?

I know of good, I do

It's nice and warm, like love

But who's to say what's bad?

And what's the poisonous dove?

Nine's dancing with ease

a street cat, in the dark

My Heart is unsolved, my work is undone

I'm standing steal, you know I don't cry

I swear to God, whom

I truly dislike

I made me the promise,

That you made me not

No thinking of gold

No thinking of white

In the loveless thing I 

Keep calling my mind

Guilty and red like,

Your flowers, I taste

Your hands, clasped in mine

The wine in cabinet

The art of thinking I'm 

Drawing on my time

Always a portrait

Of you, and it's half-done

Beauty, I'm at fault

Big mistakes I made

Thinking, longing and oh,

Wanting. That's the curse

My, how I wish you'd 

Carry me the weight

If your shoulder bones

Were not so delicate

Nine's ending her song

I'm still wide-eyed

Never close, you were

How far now you are

Too late now, it's ten

My hands undecide

Closing the curtain

I turn off your light

To listen~

"I don't want him anywhere near this precious, peacful, fragile existence I've craved out for myself."

"I thought we had craved it out for ourselves."

این خطوط از Good Omens خیلی خوب می‌تونه احساساتم راجع به سالی که گذشت رو توصیف کنه. بیشتر از همه، راجع به ماه‌های اخیر.

من شونزده ساله بودن رو خیلی سخت شروع کردم. از اون به بعد هم آسونتر نشد. بالا و پایین احساسی، فشار مدرسه، فشار زندگی تو این کشور، فشار آدم‌ها. ولی تو کل این مدت یه نفر رو همراهم داشتم که فکر می‌کردم می‌تونم روش حساب کنم، و می‌تونستم. ما وجودیت شکننده‌ای برای خودمون درست کرده بودیم، وقتی فقط بچه بودیم و هیچی نمی‌دونستیم جز اینکه It hurts. They hurt. وجودیت شکننده‌ی ما واحه‌ای بود در بیابان، و ما از آب زلالش می‌نوشیدیم.

تو این سال در یه تصمیم مهم شکست خوردم، ولی شاید برام در پایان بهتر بود. گاهی یه دیکتاتوری در سنگاپور از دموکراسی در ترکیه بهتر کار می‌کنه. هرچند، من نمی‌دونم بعد از این چی می‌خواد برای هیچکدوم از این دو سرزمین پیش بیاد.

تا اینکه رسید به ماه‌های آخر. خودباوری من به صفر میل کرده بود. معنی برام بی‌معنی بود. ولی طی یه سری آدم درست... الان نه. الان خوبم. هنوز خیلی چیزها رو نمی‌دونم، از هیچی مطمئن نیستم. ولی آخه، کی تو این کشور هست؟ ما تا 24 ساعت قبل حتی نمی‌دونستیم امروز تعطیله.

نکته اینه که، نمی‌تونم به گذشته فکر کنم. نمی‌تونم به آدم‌های عوضی فکر کنم یا براشون انرژی بذارم. چون لیاقت من بیشتر از اینهاست. ATP های من گرون قیمت تر از این حرفهاست. نمی‌تونم هیچ ریسکی رو دوروبر وجودیت شکننده‌ای که برای خودم ساختم بپذیرم. تاکید روی فعل اول شخص مفرد.

باید این سال رو بترکونم. تو این یکی شکی نیست. چیزهای زیادی دارم که ثابت کنم، چیزهای زیادی که باید بهشون برسم. باید یه کم بیخیال زیبایی آدم‌ها بشم، که واقعا برام هدفگذاری سختی بود. تا قبل از اینکه متوجه بشم زیبایی دقیقا برای من چه معنی‌ای داره سخت بود. هیچ چیز اونقدر زیبا نیست که جایگزین حقیقت و آرامش بشه. خیلی خودم رو دست پایین و کم‌بین گرفته بودم. انگلیسیش میشه Vain. ا‌رزشهای خودم رو ساده‌سازی کرده بودم که با ارزش‌های سطحی دوروبرم جور در بیاد. چیزهای خیلی مهم‌تری از زیبایی هست. چیزهای خیلی ماندگارتر.

بیخیال آدم‌ها می‌شم، ولی فقط یه کم. بعضی میوه‌ها زیادی وسوسه‌انگیزن، و من هرگز حوا رو سرزنش نمی‌کنم. شخصیت موردتنفرم تو این داستان کس دیگه‌ایه.

تو کانالم هم گفتم که تو این سال دیگه از آدم‌ها یه ایده نمی‌سازم و همونجوری بهشون نگاه نمی‌کنم. اشتباه شخصیت اصلی Good Omens رو نمی‌کنم. عاشق آدم‌ها میشم نه نقاشی‌شون.

سیاهی ها رو کمتر ثبت می‌کنم، چون ظرف وجودیت شکننده‌م از جنس بلوره، نه سفال. خیلی زود گریسی (C8h18) میشه. نمی‌خوام سیاهی‌ها بچسبه و جدا نشه. ‍‌می‌خوام دود بشه و پرواز کنه. باید یادم بمونه هرکس فقط می‌تونه سیاهی خودش رو حمل کنه. نه من می‌تونم مال کس دیگه‌ای رو دنبال خودم بکشم، نه برعکسش.

وقتشه کل لیوان رو پر کنم. لبریزش کنم حتی.

 :)It's going to be beautiful. The shiniest glass in the whole world, and it's mine 

گوش کنیم~

این پست حاوی مطالب هنجارشکنانه و نه چندان خوشایند برای روح های لطیف است. پس با دقت بخونید. نگید نگفتی.

انتخاب نگران‌کننده ترین داستان دینی دنیا خیلی رقابت سختی میشه چون همه دین ها داستان های خیلی ترسناکی درونشون دارن. همونطور که قصه ها و کارتون های کودکانه که فکر می کردیم همه‌ش خنده و رنگین کمون و درس های خوبن، یهو راز پشتشون کشف میشه و با خودت میگی واو. دارک.

درحال حاضر میخوام جایزه‌ی disturbing ترین داستان دینی رو به داستان حضرت ابراهیم و پسرش بدم چون خیلی ذهنمو مشغول کرده. بعدا شاید عوضش کردیم. بهش میگم داستان دینی، ونه قرآنی، چون چیزیه که بین همه دین های ابراهیمی (Abrahamic Religions) مشترکه. تو جزییاتش بحث هست. ولی به کلیات بپردازیم.

داستان ساده است(البته نه اصلا ساده نیست ولی خب) خداوند به ابراهیم امر میکنه که پسرش رو قربانی کنه، و ابراهیم دست به چاقو میبره ولی چاقو به خواست خداوند کند میشه و در عوض قوچ/گوسفندی براش میفرسته که اون رو قربانی کنه. نتیجه اخلاقی داستان اینه که به خداوند کاملا اعتماد کنید و اون شما رو ناامید نمیکنه.

پیام کلی داستان که من به عنوان به دبستانی، وقتی اولین بار این داستان رو شنیدم ازش عبور کردم چون زیادی بچه بودم که بفهممش، این بود که فرزندانتون رو به راه خداوند بسپارید. هم استعاری هم لیترالی. خواست خداوند رو از فرزند خودتون بالاتر قرار بدید تا اون فرزندتون رو نجات بده.

ولی خب، این داستان فقط همینه. یه داستان. تو دنیای واقعی فکر نکنم به جز یه سری مورد خاص، شده باشه که وقتی فرزندت رو برای "خداوند" قربانی کردی، نجات پیدا کرده باشه. والدین زیادی هستن که وقتی خواستن به هرروشی که شده فرزندشون رو به راه راست هدایت کنن. تنها نتیجه ای که دریافت کردن در بهترین حالت، نفرت اون بچه بوده و در بدترین حالت، شکستن و نابود شدن بچه زیر بار فشار "راه راست" و "خواست خداوند". فقط کافیه یه نگاه به دبیرستان های دخترانه بندازید، یا ردیت و گروه‌های /ExMuslim یا /ExChristian ش. کسی تا وقتی زخم‌های شدیدی نخورده باشه، نمیاد تو اینترنت راجع بهشون حرف بزنه و کمک بخواد. فکر نکنم اینهمه آدم زخم های تخیلی برای خودشون ساخته باشن. 

معلم دینی راهنماییمون یه بار گفت همه پیامبرها یه گناه داشتن، به جز حضرت محمد که کاملا معصوم بوده. مثلا یوسف که اعتمادش رو به همبندش سپرد، به جای خدا، که پیش فرعون ازش تعریف کنه. یا موسی که یه مرد رو کشت، و زیاد هم سوال میپرسید و به خدا شک میکرد. حالا اینو داشته باشید.

داشتم تئوری... بیشتر شبیه عقیده‌ی یه یهودی سکولار رو میخوندم.  که اعتقاد داشت ابراهیم بعد از اینکه حرکت کرد که پسرش رو بکشه، تو آزمون الهی رد شد. چون یه سری چیزها هستن که باعث میشن یه انسان نتونه بنده ی خوب خدا باشه، و کشتن پسر خودت یکی از اون چیزهاست. اون هیچ راهی نداشته که بدونه قراره پسرش زنده بمونه. چیزی که تو ذهنش میگذشت باید این میبود که، اگه بمیره هم این خواست خداست و بعد اتفاق بهتری برای خودش و همسرش میافته. پسرش هم که میره بهشت، پس دیگه مشکلی نیست. ابراهیم درسته که پیامبر بود، ولی همچنان انسان بود. نمیتونسته آینده رو دیده باشه. (از این بابت مطمئنم، چون اگه میتونست که کلا این آزمون بی معنا میشد و به تناقض میرسیدیم.) 

و به نظر این تئوری، گناه بزرگ ابراهیم همین بود. منم باهاش موافقم.

یه لحظه والد ایرانی رو تو نقش ابراهیم تصور کنید. هرکاری میکنه که بچه‌ش تو راه خداوند قرار بگیره چون فکر میکنه این براش بهترینه و از جهنم دورش میکنه. ولی تو این راه چنان آسیبی به بچه میزنه که حتی وقتی دیگه بچه نیست، اثرش می مونه. خیلی از این والدین آدم های "خوبی" هستن. معلم خوب، کارمند راستگو، فروشنده باانصاف، آدم های محترم درون جامعه خودشون. ولی چون اعتقاد دارن باید تسلیم رضای خداوند بود، بچه‌شون رو به همین خواست خداوند میسپرن چون مگه ابراهیم اینکارو نکرد؟ مگه آخرش برای ابراهیم خوب نشد؟ 

یه چیز جالب اینه که تو این داستان، اسحاق کاملا بی نقشه. کاملا سیاهی لشکره. هیچ تقصیری نداره، چون هیچ نقشی نداشته. اینطور نبوده که ابراهیم به پسرش بگه:«خداوند اینو از من خواسته.» و اون گفته باشه:«بله پدر به خواست خدا عمل کنه.» یا «نه پدر لطفا من رو نکش.» و دست و پا زده باشه. تنها چیزی که بهش اشاره شده اینه که از پدرش میپرسه: «پس بره‌ی قربانی کجاست؟» و ابراهیم میگه:«خداوند بره قربانی را برای ما میفرستد.» و اسحاق ساکت میشه تا راه رسیدن به قربانگاه. اینکه ابراهیم دست پسرش رو مبینده حتی تو داستان ابتدایی ما هم بود. 

نتیجه میگیریم که، بچه اینجا کاملا بی نقشه. والدین نمیتونن بگن «پایان داستان تو مثل اسحاق خوب نشد چون تو مثل اسحاق نبودی.» یا «من تو رو توی راه خداوند گذاشتم، تو به اندازه کافی براش خوب و مطیع نبودی.» چون اسحاق لیترالی هیچی نبود. نه مطیع بود نه سرکش. هر مسئولیتی که باشه، میافته رو گردن والدین.

و دوستان، اینها همون والدین ایرانی هستن که بچه‌شون رو به خاطر فرار از خونه می‌کشن(فرار از خونه ای که خودشون رئیسش بودن. اوپس.). همون والدین آمریکایی که چون بچه‌شون ترنسه، عمدا نقل مکان میکنن به یه ایالتی که ترنس بودن توش ممنوعه یا سخته. همونایی که بچه ها رو میفرستن به Conversion Therapy واسه اینکه به یک مسلمان یا مسیحی خوب تبدیل بشن. واسه اینکه "درستشون" کنن. 

بچه ها همه چیزن. شاید من biased باشم، چون کل خانواده‌م تو کار آموزش به بچه ها و جوونان، و انقدر بچه آسیب دیده دیدم و ازشون شنیدم که نمیتونم بشمارم. ولی به نظر من، داستانی که هرچیزی رو به بچه ها برتری بده، حتی اگه اون چیز "خواست خداوند" باشه، اون داستان ترسناک و خطرناکه. و برای همینه که... ابراهیم برای من تا ابد یه پیامبر Fail شده‌ست.

ممنون که تا اینجا خوندید (و از یه طرف امیدوارم که نخونده باشید چون نوشتنش برام دردناک بود. احتمالا خوندنش هم همین بوده. نمیتونم دوباره بخونم ویرایشش کنم.)

*آه کشیدن*

چیزهای زیبا گوش کنیم~