silhouette

موقع مدرسه ها، آدم کلا علاقه شدیدی به چهارشنبه پیدا می کند. چون میداند فردا و پس فردایش برای مشق نوشتن وقت هست و میتواند کلی خوش بگذراند یا فقط هیچکاری نکند.

و این بود ماجرای چهارشنبه من:

اولین قرار آدم با دوست هایش در کافه واقعا جذاب است. من پاستوریزه، که تا سرکوچه به زور می رفتم، تنهای تنها با اسنپ بروم کافه ای آن طرف دنیا و برگردم؟ تازه پول شیک نوتلایم را هم خودم حساب کنم؟ با کارت خودم؟ و تازه، خواهر کوچکترم را با خودم ببرم.

برای خیلی ها مسخره است ولی برای من اتفاق هیجان انگیزی بود.

-----

تنها دلیلی که قبول کردم درس بخوانم برای تیزهوشان، یک لپتاپ نقره ای بود. یک اچ پی نقره ای با هارد حسابی و سرعت بالا. قیمت پایین و دست دوم. البته، نمی دانستم دقیقا طور به پدرم توضیح بدهم که چرا دوست دارم رنگش نقره ای باشد(چون میخواهم اسمش را بگذارم سیلور) چرا باید اچ پی باشد(هلن پراسپرو) چرا باید حجمش زیاد باشد(انیمه های زیاد) و دست دوم(چون میتونم درباره صاحب قبلیش داستان بنویسم.)

برای همین بهش نگفتم و با خودم گفتم:«خب هلن. عیب نداره. وقتی بزرگ  شدیم یدونه برای خودمون می خریم.

وقتی پدرم اومد دنبالم، گفت بیا یه چند تا لپتاپ دیدم ببین خوبن یا نه. من هم کلی ذوق کردم و رفتم تو مغازه و ....

چشم در چشم(مانیتور) معشوق شدم.

همون اچی پی نقره ای گوگول خودم بود.

تازه کیبوردشم صدای...نقره ای که میریزه کف زمین میداد. سبک بود و خلاصه...یکدفعه تصمیم گرفتم ترک تحصیل کنم و برم سر خونه زندگیم. والا.

----------

کلمه الکی خوش دقیقا صفت مورد توصیف خانواده ماست. در لغت نامه الکی خوش معنای خاصی نداره. برای همین، من اینجا یک مثال از الکی خوشی (سوپر الکی خوشی) می آورم تا قشنگ بفهمید وضعمان چقدرداغان است.

پای لپتاپ نشسته ام و با جدیت فصل دوازدهم را ویرایش می کنم که ناگهان چراغ ها خاموشو روشن میشوند. سر بلند می کنم و میبنم مادرم دارد چراغ را هی فشار می دهد، گیج و ویج به خواهرم نگاه میکنم که هدیه ای را جلوی من گرفته. به جز اینکه دوساعت مراسم حدس بزن توش چیه داشتیم و بالا پایین و مچل ستی خانگی، بالاخره راضی شدند که کادو را باز کنیم.

داخلش یک هدست بود. از آن هدست هایی که صدایشان توی مغزت شیش برابر می شود. زنگش صورتی بد، برای همین اسمش را به یاد پونی کوچولوی خدا بیامرز گذاشتیم پینکی. ما دو تا با کلی هیجان نشستیم روی تخت و هدست به گوش من ، اهنگ ها را گذاشتیم. شیک ایت آف از تیلور بود. ناگهان احساس کردم بدنم خود به خود دارد ...می رود. اگر کسی می دید که سمپادی مملکت همیچن حرکت هایی انجام میدهد...

در عرض بیست دقیقه، ما سه بازی جدید با این هدفون اختراع کردیم. که به شما پیشنهاد می شود.

هدفون در گوش بگذارید و با امممم. اممم زمزمه کردن سعی کنید به طرف مقابل بفهمانید که آهنگ چیست

هدفون در گوش طرف مقابل بگذارید و ناگهان آهنگ میبی از بردی را بگذارید که با فریاد اول آن چهارستون فرد مقابل بلرزد.

وقتی آهنگ دارد در گوش نفر مقابل پخش می شود، ناگهان صدایش را خفه کنید که طرف ادامه را خودش بخواند.

پس:به جای گوشی، هدست بخرید و ذوق مرگ شوید.

این روش را در ماشین هم بهره گیرید:به جای ماشین جدید، روکش ماشین جدید و فرمان جدید و آهنگ جدید بگیرید.

تا درس های لغت دگر، بدرود.

پ.ن:هم اکنون دریافتم که سه دوست از دنیای واقعی وبلاگ گرامی را میخوانند. و به هول و ولا افتادم که مبادا چیز بد نوشته باشم. به مرحمت خود ببخشید.

از همینجا سلام خدمت ملکه مغرور و دوقلوها. مخلص دوستان. ببخشید نامرتبه دیگه. :)

تقریبا یادم رفته بود که چقدر شب های پنجشنبه، وقتی میدانی فردا تا لنگ ظهر خواب آزاد است، خوش میگذرد. وقتی زیر پتو گوله میشوی و تو وبلاگ های ملت فوضولی میکنی. وقتی میتونی به این فکر کنی که چقدر اعصابت از دست خدا خورده ولی بهش میگی:چقدر معلم اجتماعی باحالی ساختیا.

ولی واقعا...خدا خیلی واسه جغدا پارتی بازی کردیا. کلی شبا بهشون خوش میگذره. وقتی به معشوقه هرودوت گرفته تا مسواک حضرت محمد، فکر میکنی یا تصور میکنی اگه یه خانوم غیبتوی دوران کوچه نشینی و سبزی پاک کنان بودی، چی میشد، تازه می فهمی لذت واقعی یعنی چی.

.....

پانوشت:یه سوال مهم دارم.

به جز سلامتی، چیو نمیشه با پول خرید؟

سر کلاس نشسته بودم که خودکار قرمز از دستم افتاد. غلتید و غلتید و رفت زیر میز نفر اخر. تازه اول کلاس بود، و من با وجود نگاهمعلم ترسناک نتوانستم برش دارم. هی حرص می خوردم که خودکارکم چه شد و کجا رفت و گردن می کشیدم که ببینم کجاست . خودکار قرمز عزیزم. من هم که علاقه بسیاری به قرمز دارم ...(نیشخند معنی دار)

زنگ که خورد نفس راحتی کشیدم، زیرا به جز خودکار قرمزم، معلم هم مرا آزار میداد. معلم ادبیات باید لبخند به لب و خلاق باشد، که از کافکا تا علوی خوانده باشد و دانش آموزانش را کشف کند. نه اینکه از روی جزوه اش بخواند که ما مشتی فعل و مفهوم و جناس بنویسیم و تمام.

به هرحال....به سمت میز آخر شیرجه رفتم و خودکار قرمزم را برداشتم که جای کفش رویش مانده بود. غصه خوردم، رفتم تو آبخوری شستمش و با مقنعه پاکش کردم.

در راه برگشت به خانه، همزمان با خواندن باببالنگ دراز، فکر می کردم که چقدر خودکار قرمزم. انگار واقعا خدای خوب و بد هست، همان که زرتشتی ها می گویند،  و انگار از دست خدای خوب افتادم زیر میز خدای بد و لگد شدم. خدای خوب هم دارد حرص میخورد و نمی تواند به من برسد.... ولی وقتی بتواند کلی ناز و نوازشم می کند....

۱) برام عجیبه که آدمی که میتونه یه کاری کنه کل بعد از ظهر روز اول مهرو داغون باشم کم اهمیت ترین آدم زندگی من.

۲) یکی از قشنگ ترین پلاسمای ایران همین اول مهره. سرکوچه منتظر سرویس وای میستی و از هر طرف یکیو میبینی که میره سمت مدرسش. دبستانی با ذوق و شوق وراجی می کنن و کیفاشون واسشون بزرگه، مادر پدرا لبخند غرور آمیز میزنن و...

در عین حال حسودیم میشه. چون دیگه دبستانی نیستی و هنوزم باورت نمیشه یه سال دیگه باید انتخاب رشته کنی. اینکه مانند رفته سر کار و نیست تا براش وراجی کنی و کیفتم اندازته. از زیر قرآن هم توی ماشین رد میشی چون قرآن خونتونو مادرت نیاز داره.

۳)امروز به شکل وحشتناکی خوب بود. زیادی خوب. اسمامون از سمپاد نرسیده بود برای همین رفتیم مدرسه قبلیامون روز اول. الان حس میکنم قراره از هاگوارتز برم دورمشترانگ. نامه هاگوارتز برای من اومد، ولی با یه سال تاخیر :)

۴)باورتون نمیشه پلی لیست آلن واکر موقع دردل کردن با هلن درونتون چقدر برای استرس خوبه. دست گلگاو زبونم از پشت بسته.

۵)احساس میکنم کل روز یه لبخند تقلبی رو لبم بوده و الان دیگه ماهیچه هام توان خندیدن ندارن. همین که این جمله تو مغزم اومد، این شعر بهم الهام شد:

 I'm tired of smiling 

My muscles are crying

But all the thing l want

Is a faraway running

کوتاهه ولی بهم نیرو داد

۶) انیمه دومین چیز خوب دنیاست. اولی کتابه. وقتی خسته از مدرسه میاید خونه، میتونید یه اپیزود «عشق جنگ است» بذارین. هرکیم میگه چه عاشقانه چرتی با سفرنامه هرودوت بزنیدش. البته اول بخونید بدبختو.

۷)شب به خیر

اگر گلی وجود داشت که صلح هدیه می کرد....
اگر دختری وجود داشت که آتش به پا می کرد....
اگر پسری وجود داشت که خاطره اش از جنس جنگ بود....
اگر سرزمینی همه اینها را با هم داشت، و اگر جنگ و صلح به آرامش برسند...
اگر سرنوشتی وجود داشت که خالق، و در عین حال مخلوق همه چیز بود...
اگر شش نفر به پا خیزند...
و یک فائقه برگزیده شود...
آنگاه:
به پایان آید این دفتر، حکایت همچنان باقیست.
زندگی هرگز نمی میرد، اگر چه امروزش فانیست.

--*-*-*-*-*-*-*-*-*

این چند خط مقدمه ای بود بر بچه عزیزم، اورسینه گلم. کتابی که مدتیه دارم می نویسم. میتونید چرت و پرت های من رو از آدرس زیر بخونید:

http://btm.bookpage.ir/thread3312.html

سلام

من تیزهوشان قبول شدم

والسلام

سه روزمونده به اول مهر و من کیف ندارم. یه کیف فروشی تو شهر ما هست، که مردم خیلی قبولش دارن و خرید از جای دیگه تابو محسوب میشه. هر سال، کیفای خوب میاورد. امسال نیاورد.

دوستشون نداشتم. چون:سرمه ای نبودن و به اندازه ای گنده نبودن که بتونم به جز کتابای خودم، چهار تا کتاب هری پاتر توش جا بدم :)

خلاصه اینکه، به زور پدر و مادر یه کیف خارجی و جادار و زشت خریدم،هرکاری کردم، نتونستم...نتونستم براش ذوق داشته باشم. مادرم می گفت یه چند بار بری مدرسه بهش عادت می کنی ولی...

خیلی حس بدی داشتم. چون به جز مدرسه، کیفمم نمی تونم خودم انتخاب کنم.

شب، با چشم گریان رفتم پیش مادرم و بالارخه حرف دلمو زدم:

- ببین مامان، کیف مثل شوهره. نمی تونی با یکی چون پولدار و خوشتیپ و مهربونه ازدواج کنی، ولی ازش خوشت نیاد. بعد بگی عیب نداره، در طول راه عاشقش میشم. اگه خوشت نیاد، نمیاد دیگه.

و میتونید تصور کنید عکس العمل مادر من چی بود دیگه؟ زنگ زدن به تیمارستان :))

گفت که اصلا کیف به شوهر ربط نداره و نمی تونی اینا رو مقایسه کنی، درحالیکه ربط داره. باید کیفتو نه ماه تحمل کنی، پیکسل بهش بدی، ازش بگیری، با هم گریه کنید، وفتی  عصبانی هستی بندازیش رو دوشتو دستش رو فشار بدی. کیف...خیلی مهمه.

لطفا، دعا کنید هیچ جوونی بی کیف نمونه امسال.

دعا کنید منم برم سر درس و مشقم(خونه زندگیم) :))

من از آن دسته آدم های بیچاره ای هستم که پدر و مادرم مثل این والدین توی فیلما، روز اول مدرسه کلی نصیحتم نمی کنن. همیشه آرزو داشتم اینکار را بکنند. ولی چون مادرم خودش مدرسه می رود، و پدرم اداره،از کلاس اول تا امسال هیچکس را نداشتم که چین اول مدرسه بیاید. خودم بودم و هلن.

ولی هلن...آخ نگویم برایتان. لیستی از نصایح هلنیانه را برایم ضبط و ثبت کرده که چه کار بکنم هر سال.(با دست به پیشانی ام می کوبم)

پس بگذارید شما را در این نصایح شریک کنم:

1)کیفتان را یکجور بگذارید که پیکسلتان معلوم شود.(پیکسل یادگاران مرگم خراب شده :|)

2)محض احتیاط، با خودتان سه کتاب ببرید. یکی عاشقانه، یکی فانتزی، یکی رئال. سلیقه ها متفاوت است.(کیفتان هم بزرگ باشد)

3)جلو ننشینید. میز دوم و سوم پیشنهاد می شود.

4)مستعدان دوستی را شناسایی کنید.

5)از معلم ها کاریکاتور نکشید(سخت ترین نصیحت)

6)کیف سرمه ای بهترین انتخاب است. مردم به رنگ سرمه ای جذب می شوند.

7)بغل دیوار بنشینید ک به همه جا اشراف داشته باشید.

8)کیفتان را پر از خوراکی کنید.

9)کاری کنی که کیفتان مدام بیافتد و توسط آن با دیگران دوست شوید.

10)دیوانه باشید :)

دلیل اینکه این قالب وبلاگ را دوست داشتم، بخش نظر هایش بود. اکثر قالب ها دو گزینه لایک و دیس لایک دارند، ولی این ندارد. فقط یک قلب دارد و نظرها. به طور کاملا مفهوم گونه می گوید:اگر دوست داشتی، بگو. اگر دوست نداشتی، ساکت بمان یا با نظر هایت قانعم کن.

پ.ن: همین الان این پست را در وبلاگی خواندم. بخوانید قشنگ است.

پایان این قصه باز است...

پ.ن:هماکنون که این را می نویسم، ساعت یازده است و خواهر واقعیم، باران‌(خودش دوست داشت اینطور بهش بگوییم)، ازخواب بیدار شده و با محبت خواهرانه آویزانم شد. به نظرتان مشکوک نیست؟

پ.ن:هنوز جواب ها نیامده. خبر دروغ بود. :|