silhouette

دو تا خبر.

اول خبر خوب:

مادر جان، ساعت یک اومد خونه، با دو تا چیز که من خیییییییییلی دوست دارم:

1) باقلوا(از چیپسم خوشمزه تره لعنتی)

2)یه دفترچه کاهی با قطع جیبی و جلد سخت  !!!!!!: و طرح سنتی روی جلدش!

در مورد آخر، یه توضیحی بدم. بنده سال 96 نمایشگاه کتاب تهران، توی غرفه نشر قدیانی یه دفترچه خیلیییی ناز و جیبی با طرح کتابخونه روش دیدم. و از اون بهتر، کاهی... بوی کاهشم هنوز نرفته بود :! :o

اونموقع یه نویسنده تازه کار بودم، و داشتم کتاب اولمو می نوشتم(که الان تو ریسایکل بین تشریف دارن) و یادمه تو یه دفترچه با طرح السا نکاتشو یادداشت می کردم.

ولی این یکی.....فرق داشت. یه ورایی باهام حرف میزد. بهش نگاه می کرد ایده میومد تو ذهنم و کلمات روی خودکارم پرواز می کردن.

یه جورایی این دفترچه بهم نیرو و شجاعت داد که کتاب اولمو رها کنم و برم سراغ بعدی.

برای همین اسم اولیو گذاشتم اولین دوست.

از اونموقع دیگه فقط تو دفترچه های کاهی یادداشت می نویسم. و در حال حاضر....عاشق اینم.

وقتی داشتم قربون صدقه دفترچه جدیدم می رفتم، دستمو کشیدم رو شیرازه کلفتش، و خشکم زد. باور نمی کنید رو شیرازش چی نوشته بود!!

a rose for peace

و میدونید چیه؟

اسم مجموعه کتابی من، کتاب خودم، گل صلحه!

خبر بد:

بالاخره، یه برنج تونستم به سر سفره، نسوخته برسونم.

فقط یه مشکل بود.

شفته پلو شده بود.

من زندگی اون برنجو نابود کردم.

اآخرای غذا برای سوختن و مردن بهم التماس می کرد...

این، بانوی کلمات سروده چارلی

رو همین الان خوندم.

از همین تریبیون اعلام  می کنم(آخه کامنتا بسته بود) که :

خیلی زیبا و دوست داشتنی بود.

یه ذره به کسی که این شعر براش نوشته شده بود حسودی کردم.

هیچکس هیچکس هیچکس احتمالا تا آخر عمرم به من نمی گه the lady of the words

نه حتی the slave of the words

14 آبان نامه من، با اندکی تاخیر

مقدمه:

مدرسه، این هفته کلا رو هوا بود. به دلاییل سیزده آبان، المپیادهای مختلف ورزش و... و نمایشگاه ریاضی.

رو هوا بودن، در حدی که سر کلاس ادبیات، نوبت خوندن من که تموم میشد منتظر می شدم نفر پشت سریم بخونه، و با یه سر برگردوندن می فهمیدم کل چهار ردیف پشت سرم خالیه.

13 آبان، نصفمون راه پیمایی بودن، نصفمون غرفه های نمایشگاه ریاضی مدرسه رو می چرخوندن، و یکی از بچه ها فقط صبح اومد سلام کرد کیفشو گذاشت تو کلاس، و ظهر خداحافظی کرد کیفشو برداشت :|

بگذریم که فوایدی هم داشت. از جمله منو باز بودن صندلی ها، و نشستن هر جایی که دلمون می خواست. همه عقده های ته نشستن من در این چند روز خالی شد. خیلیم مزه  داد.

فایده بعدی، کم بودن درس و مشق ها و بود... و البته، غیبت های بسیار معلمان و کتاب خواندن سر کلاس را نیز می توان از فوایدش نام برد. انگار این دوروزه موتور کتابخوانیم که تابستون زنگ زده بود، روشن شد.

بدنه:

از مقدمه چینی که بگذریم، میرسیم به دلیل انتخاب این عنوان. آقا، من خیلی از  المپیاد ورزشی انتظار داشتم. هر اوتاکویی می فهمید موقع نمایش اسکیت، جو زدگی یوری آن ایس گونه(نام یک انیمه درباره اسکی روی یخ) به بنده دست داده بود، و انتظارم از المپیاد ورزشی، حداقل بخش اسکیتش این بود:

همه نشسته روی صندلی ها توی سالن ورزشی، دو نفر با اسکیت های آماده و تیز، ژست آغاز گرفته اند و لباسهایشان چشم آدم را کور می کند. ناگهان نور رویشان می افتد، آهنگ پس زمینه پخش می شود و آنها با ظرافت و لذت شروع به حرکت می کنند. همه محو و غرق در سکوت هستند، و زمزمه بین بچه ها می پیچد.

و چیزی که واقعا دیدم، این بود:

کف زمین حیاط نشسته بودیم، با زاویه ای که خورشید درست نیمکرده چپ مغزمان را می سوزاند و باد نیمکره راست را منجمد می کرد. دو دوست گرامی، اسکیت به پا و و بالباس مدرسه و کاور سفید :|! شورع کردند، و الحق کارشان خوب بود. مشکل...آهنگ پس زمینه بود که بدین شکل پخش میگشت:

دیننننگ دینگگ دینگگ چرققققق چرینگگ دینگ....دینگ دینگ دینگ...چریننننق!

دلیل آنهم موسیقی زیبا و باند خراب مدرسه بود :|

کارشان تمام که می شود، یکی از دو اجرا کننده تلپی روی زمین می افتد، و دیگری ژست پایان می گیرد و همزمان کمکش می کند بلند شود !

ری اکشن دانش آموزان سمپاد، به دو جناح است: جناح چپ، صلواتی محمدی و بلند ختم می کنند، چرا که خانوم مدیر بالای سرشان ایستاده.

جناح راست، دست و جیغ و هورا می کشند !

یکی از جالب ترین بخش ها هم این بود که خانوم ناظم، کسانیکه صلوات فرستادند را دعوا کرد :| به قول چیزهای ندیده و نشنیده!

نتیجه گیری:

واینجا بود که فهمیدم، اینجا ژاپن نیست. صدای مرا می شنوید از توکیو آباد یوکیا!

پانویس:چیزی که امروز زنگ پایان مدرسه ام را تکمیل کرد، یک گلدان مصنوعی گل ساکورا جلوی در مدرسه بود :)))

یه جورایی عاشق مسئولین مدرسه شدم :)

61ba4d261cc5fc7e8666ddee06b28ade

ساعت ۵:۳۰ بلند شد.

سیزده ثانیه طول کشیده بود که زنگ تبلت، که آهنگ خیلی بردی بود بیدارش کند.

عجیب بود.

آهنگ بردی معمولا ده ثانیه ای بیدار می کرد.

کتری را روشن کرد.

ادامه داستان با پس زمینه تق تق آرام کتریست.

نمازش را به زور خواند.

خودش را توی پتو، روی مبل گلوله کرد و به صدای ملایم کتری گوش داد.

تق تق تق ترق ترق ترررق.

چایی ریخت. مثل همیشه نان و پنیر خورد. به غرغرهای خواهر دوقلوی رو مخش گوش داد که از نان و پنیر خسته شده بود.

ساعت ۶:۰۰ بود.

لباس مدرسه اش را پوشید.

کتابی از توی کتابخانه برداشت. هر چه تلاش کرد، دید نمی شود با دست های فرو رفته در پتو مسافرتی همزمان کتاب به دست گرفت. 

پس فقط امیلی و صعود را گذاشت روی قلبش...

و به صدای خش خش پتوهای خانواده اش گوش داد

ساعت ۶:۱۸ بود.

دوان دوان رفت سر کوچه. تنها کار فیزیکی روز او همین بود.

توی سرویس نشست. امروز نوبت او بود جلو بنشیند.

سرویس حرکت کرد.

و به خواهرش زمزمه کرد:امروز از دیروز بدتره.

قبل از اینکه موافقت کند، نورکی روی صورتش افتاد.

چشمش به آفتاب در حال طلوعی افتاد که از انتهای کوچه ای می درخشید.

او و خواهرش با هم لبخند زدند.

این چند روزه، هر چقدر هم صبح اعصاب خورد و دلتنگ و خسته و چشم پف کرده بودم، و کل راه یه ساعته سرویس تلاش می کردم کاردستی رنگ خشک نشدم، نه به دستم بخوره، نه به ماشین بنده خدا نه به هودی اوتاکویی نوم. :|، ظهر ها تو راه برگشت، با دیدن آسمان آبی و ابرهای پنبه ای گوله گوله، دلم قنج می رفت و از اون نفسای:آخیـــــــــــش گونه می کشیدم. مخصوصا وقتی ریییینگ زنگ آخر می شد پس زمینه آخر اپیزود :)

نمی دونم مخترعش کی بوده، ولی احتمالا خیلی بیشتر از والدین ادیسون مرحوم فاتحه براش فرستادن.

تازه....اگه شنبه باشه و یه زنگ آخر انشا هم بشه جلوه ویژه، که دیگه چه شود. این زنگ انشا انگار کائنات میان تو کلاس ما، قند مییندازن تو چایی، به سبک ستایش هم میزنن حسابی، بعد تو نعلبکی میدن ما. دو سه نفرشونم با برگای مصری یوسف پیامبری بادمون میزنن. حداقل من که اینجوریم.

آخهمعلم انشای ما، از اون نمونه های کمیابه که همیشه یه درس از مدرسه بغلیا جلوتره، و در عین حال همه میتونن انشاهاشونو بخونن و ....و...مهم ترین قسمت. مجبورمون نمی کنه حاشیه نویسی و علمی نویسی داشته باشیم. هر چقدرم به مدرسه بغلیا حسودی کنم، دلم به حالشون از لحاظ معلم انشا میسوزه. چرا که آخرین موضوضع انشاشون بود:اگر آن روز سر پدر و مادرم داد نمی زدم.:| :|

خانوم انشا، هم مهربونه، هم سختگیر، هم عاشق کارشه، و وبلاگ داره :|

آهان... این اخریه جالب شد. البته...وبلاگ داشت. گفت به دلایلی بستمش. نمی دونم درسمون چی بود که گفتم وبلاگ به فلان چیز نوشتن کمک می کنه، اوونم اینو گفت.

به شکل عجیبی دوسش دارم :)

---

امروز به یه نکته ای پی بردم.

رسالت وجود میم، که اسکار اعصاب خورد کن ترین نقش مکمل مونث رو داره، و اصن هدف وجودش در این دنیا به شرح زیر است:

1)خالی نبودن صندلی جلوی بنده

2)آرامش نداشتن من

3)گل خوردن پیاپی تیم ما، و در نتیجه شاید تیم حرف و دلشادی چند مومن

4)آزمودن بندگان از لحاظ کظم خشم(فرو خوردن خشم:|)

در کل این عزیز از انیشتین هم برای دنیا مفید تر بوده.

----

دلیل اینکه این پستم انقدر فلافی نویسی شد، یافتن چند تا دوست خوب بود. دو تا دوست، که قبلا هم با هم دوست بودن و عین چاق و لاغر می مونن. نه از لحاظ اندازه. از لحاظ معنوی. مثلا میگم:بچه ها، در حال حاضر بزرگترین بدبختیتون چیه؟

همزمان گفتن:این(اشاره به طرف مقابل :))

و چهارمین دوستم، یه دختر ریزه میزه است، که البته خیلی مهربون و ناز و خوش قلبه. اولاش خیلی ساکت بود. بعد یه روز بهم فلش داد گفت فلان انیمه رو برام میریزی؟ ببینم این انیمه چیه که میگن.

امرزو ظهر که خدافظی کردیم، گفت برم چیپس و ماست بخرم با مانگا قسمت 60 بخورم :|

البته فهمیدم فلفل بود. ریز و تند. خیلیم با نمک. درست مثل این انیمه های کوچچول موچولوی چیبی. ولی یهو دهنش اندازه مار بوآ باز میشه و قورتت میده :)

این سه تا اصن همدیگه رو نیم شناختن، و الان با هم دوستای خیلی خوب شدیم. راستش...هلن هم همش سرکوفت میزد که تو چرا عین چسب مردمو بهم میچسبونی. عین پارسال...مگه ندیدی چی شد....و باید بری مشاور ازدواج بشی و از این حرفا.

یه حس عذاب وجدان خفیفی دارم. نمی دونم دلیلیش چیه ولی.

----

بالاخره ساعت 8:00 فرا رسید و خواهرم اومد خونه. تا حالا به زور خودمو نگه داشتم 20 دقیقه شیرین این انیمه رو نگاه نکنم بدون اون. بالاخره انتظار به پایان رسید. بریم تو کارش :)

پ.ن:اعتیاد بد دردیه :|

می توانی کمی مهربان باشی، میدانی؟ می توانی گاهی لبخند بزنی...لبخندهای بی دلیل صد برابر خنده های عادی ارزش دارند میتوانی بعضی وقت ها که شوخی جالبی می پرانم یا حرف هوشمندانه ای می زنم، دستگاه نقد مغزت را خاموش کنی. می توانی بعضی وقتها همینطور الکی سر تکان بدهی و سکوت کنی. می توانی وقتی الکی میخندم، همراهم بخندی.

اگر می گویم:«دلمم برای دوستهایم تنگ شده» پس حتما تنگ شده. لازم نیست شک و تردید های خودم را تکرار کنی که:«پس چرا اومدی اینجا؟» می توانی نطرت را به خاطر من، طور دیگری به زبان بیاوری. می توانی برای بار صدم، رک نگویی از انشا متنفرم خو...

می توانی گاهی شانه بالا بیاندازی و بگویی:«بیخیال بابا.» و جوک مسخره ای تعریف کنی. خیلی کارها با یک:به چی فکر می کنی؟ می توانی بکنی.

می دانم توی دلت هیچی نیست. می دانم به میلی متر فقط دو واحد قلب داری. ولی می توانی کمی....فقط کمی مهربان تر باشی.

مدرسمون از این مسابقه های مذهبی گذاشته بود، که باید می رفتی درس هایی از قرآنرو هر پجشنبه نگاه می کردی بعد به سوالاش جواب می دادی، بعد به قول خانوم مدیر جوایز:«فوق نفیس» بهمون اهدا می شد.

اصلا فکر نمی کردم به جز جایزه فوق نفیس،انگیزه دیگه ای برای نگاه کردن درس های استاد قرائتی پیدا کنم، ولی واقعا علاقه مند شدم. همونقدر که الان منتظر هنر شمشیر آنلاین یکشنبه هستم، منتظر درس هایی از قرآن پنجشنبه ام!

این آقا،سابقه تدریسش میرسه به زمان بچگی پدر مادر 40 ساله من. در این سه قسمتی که من دیدم، بسیسار آدم مومن و با سوادی هستن در حوزه خودشون. برعکس خیلی از نصیحت ها درباره دین از افراد صنف خودشون، ایشون هم با دلیل و مدرک از توی قرآن صحبت می کنن، هم اینکه از مثال و شوخی توی حرفاشون کم نمی ذارن. یکی از دلایل جذابیت قرآن همین مثال های بی شمار و دقیقشه، که اکثر آیت الله ها این رو فراموشش کردن.

بهتون پیشنهاد می کنم حتما چند قستی از این برنامه رو تماشا کنید. ساعت شیش و ربع هر پنجشنبه از شبکه یک.

--------

بعضی وقت ها وقتش هست، ولی نتش نیست

بعضی وقتا وقتش نیست، نتش هست

بعضی وقتا هم اینا هست، هم حسش، ولی صبر کن.... نودلیتش نیست!

نودلیت، برای همه.

شبیه ترین غذای ممکن به رامن!

-----

خیلی خزه، ولی هالووینتون مبارک

----

نمی دونم چرا دیروز تو تقویم، یک نوامبر میشد. امروز. امروز یک نوامبرو زده فردا. احتمالا فردا هم میزنه پس فردا  :|

ناکجا آباد کجایی...دقیقا کجایی؟

---

احتمالا تعجب کردید از تغییر جو ناگهانی از دیشب تا امشب من. خب...ما اینیم دیگه :)

وایولت عزیزم

احتمالا این را نمی خوانی

ولی این پست را فقط برای این زدم که بگویم دلگفته ای نوشته بودم از حال این هفته ام، که به قول دوستی مثل پنیر ایتالیایی سوراخ سوراخ بود و یکی در میان تعطیل. مقصد این دلگفته، تو بودی، ولی به دلایلی پاک شد، دلایلی مثل سرعت پایین تبلت داغانم یکی از آنهاست. کلی هم اعصابم را خورد کرد. انگار احساساتم را دادم دست یکی و او جلوی خودم با فیگوری انیمه گونه پرتش کرد توی اشغالی.

الان که این را می نویسم، خوشحالم که تبلتم هنگ کرد. دلگفته ام پر بود از تنهایی و دل غمی و چکیده اش این بود که این هفته، بیشتر از همیشه خودم نبودم. با آنها که ازشان متنفرم خوب و اجتماعی بودم، و با عزیزترین کسانم گند دماغ تر از نوجوانی در حال رشد.

یک حسی بهم می گوید دو سه ورق امیلی در نیومون همه اش را می شوید می برد پایین. برای همین خودا رو شووکر ( با لهجه مهران مدیری) که پاک شدن اون خزعبلات.

پ.ن:موضوع به معنای «پاک شده» هست و تلمیح دارد به انیمه ،پاک شده: شهری که تنها من در ان گم شده ام. خیلی وقته دلم می خواهد ببینمش ولی تنبلی میکنم. فک کنم دو سه ورق امیلی بس نباشه. با دو اپیزود انیمه قشنگ میره پایین این بغض توی گلوم.

1)خودم صبح پا شدم، صبحونمو خوردم، لباسمو پوشیدم، دکمه ها مو نصفه نیمه بستم، درو باز کردم و... هیچکس نبود ازش خداحافظی کنم. برای همین فقط رو به خونه گفتم:سایونارا

------

2)الان که دارم دقت میکنم، می بینم خیلی وقته تا سر حد مرگ نخندیدم، یه جوری که پخش زمین بشم و کله ام دو قاچ بشه. خیلی وقته تو سرویس کتک کاری نکردم، و ده دقیقه با لباس نازک زیر بارون منتظر سرویس نموندم.

اصن خیلی وقته عین بچه انسان زندگی نکردم

-----

3)کلاس پر از نرد های مختلف، بعد از کلاس پر از بچه های با معرفت رتبه اول رو داره در بین انواع کلاس. تو کلاس ما سه عدد آرمی، عاشق بی تی اس فک کنم، یک عدد اوتاکو، ده تا پاترهد، دو تا بوک ورم و یه نفر که عاشق انواع روبیکه و همه جورشو، از مخروطی تا چهار در چهار بلده حل کنه.

-----

4)امروز حس ساقیای مواد رو داشتم. بچه ها دورم جمع شده بودن و درخواست انیمه خوب میدادن برای تعطیلات. بچه های مردمو معتاد کردم. خدا منو ببخشه.

فقط یه مشکلی هست. یه نفر هست تو کلاسون، معروف به ملکه. از اون دخترای قوی و تیرانداز تو قیلما دیدید؟ عین این گوگول:

ترسناک و خفن. تنها کسی که بهش نغوذ نداشتم همینه. الان دارم یه نقشه میریزم که با انیمه خوروندن بهش، تبدیلش کنم به:

این گوگول.

نظرتون راجبش چیه؟ یه نظر خوب بدید که کارساز بشه.

-------

همین! به جز اینکه فصل سیزدهم کتابم بالاخره تموم شد. هورا

نمی دانم واقعا فاز این خواهر کوچکتر های وسواسی چیه، که از آدم انتظار دارن کمد شریکیمونو عین دسته گل بکنه.

درحالیکه همون آدم مورد نظر، تصور میکنه روزی که تخت خودشو عین دسته گل کرده، رهبر نشان استقلال رو شخصا بهش اهدا می کنه :)

ببینم...

شما هم هر دو ثانیه وبلاگتون رو باز می کنید، قربون صدقه قالبش میرید، باهاش انرژی می گیرید، و شانسی یکی از پستاتونو میخونید و کیف می کنید؟

.....

درس مطالعات اجتماعی دیروز درباره مواد مخدر و اعتیاد بود. نمی دونم چرا احساس می کنم تو کل کلاس نگاها رو من بود.به نظرتون بو کردن کتاب اعتیاداوره؟ آخه نمی دونم چرا هروقت کتاب نو و جنس خوب بو می کشم، همه جا پر حباب میشه :)

-----

ادر حال حاضر اتاقم اوتاکو های ژاپنی رو رو سفید میکنه. بسته های چیپس و پفک گوله گوله همه جا ریختن، یه کاسه نودلیت نیم خورده زیر تختمه، لپتاپ و تبلتم به زور روشنن و همش داره آلارم شارژ میده، کتابای مدرسم از توی کمد جاشونو دادن به رو، زیر و طرفین تخت و همزمان که دارم تایپ میکنم، دارم شکلات میخورم و مانگای اتک رو میخونم. آهنگای کی و جی پاپ هم دارن تو پس زمینه پخش میشه :/ 

فقط برق خاموش یه دو تا چشم حدقه پر خونی و آویزون کم داشت این ترکیب.

چقدر من این زندگی داغون و منزوی رو دوست دارم.

هلن اشاره میکنه که وی آر اوتاکو اند وی آر پراود اف ایت.