- چرا کفش نمی پوشی؟
پسر بزرگتر از یه سر و کله بالاتر نگاهت کرد. کفشاتو. یا جاییکه باید کفشات می بودن. توی پاهات. شایدم پاهات توی اونا؟
سرت رو تند تند تکون دادی. شبیه وقتایی که بچه بودی و مامان بهش گفته بود غذایی رو که دوست نداشتی رو یه جوری بهت بده. منتظر بودی عصبانی بشه، ابروهاش مثل کرمای عاشق به همدیگه بپیچن. کرما عاشق میشن؟ باید بشن. اونطور که همیشه وول میخورن و به خودشون می پیچن انگار همیشه عاشقن. البته، اینطوری نیست که تو چیز زیادی از عشق بدونی. درواقع، کمتر از همه از عشق چیزی سرت میشه. ساکورا اینو گفت، نه؟
به جای عصبانیت، با چشمای سیاه و نگران نگاهت می کنه. صورت سفید و زیبا و نگرانش از پشت تارهای سیاه و بلند نگاهت می کنن. عذاب وجدان می گیری.
- پاهات زخم میشن.
اخم می کنه، ولی ابروهای عاشق به هم نمیرسن.
- همین الانم زخم شدن.
سرت رو تکون میدی. کمتر بچگونه، بیشتر "نوجوون-کله‌شق" طور. «خوبم. بیخیالش شو داداش.»
اخماشو از هم باز میکنه. کرما از بالای چشمش لیز میخورن به دو طرف. لیز میخورن، میخورن، میخورن. بیشتر از چیزی که باید. از دو طرف پیشونیش میزنن بیرون، توی موهای سیاه پر پشتش گم می شن. گم...
قلبت تندتر میزنه، ولی رنگ بیشتر از صورتت میپره. به جای اینکه بیشتر تو خودت جمع بشی، هراسون اینطرف و اونطرفو نگاه میکنی. برادرت متوجه میشه- معمولا همه چیو متوجه میشه. هرچی نباشه نابغه است- یه چیزی ازت میپرسه ولی نمیفهمی. کرمها... اون کرمها کجا رفتن؟ دیگه بالای چشماش نیستن. وقتی خم میشه سمتت بهتر می بینی که پشت موهاشم نیستن.
وحشت کردی، ولی نمیذاری برادرت بفهمه چرا. حتی با اینکه دلش میخواد. حتی با اینکه همیشه میگه مهم نیست، که درک می کنه، که باید احساساتتو نشون بدی، که ازشون خجالت نکشی... ولی دروغ میگه. چون دوستت داره، دروغ میگه، ولی همچنان دروغه. تو دلش فکر می کنه چقدر احمقی. چقدر دیوونه ای. دیوونه ای.
چون نگران اون کرمای عاشقی. کرمای عاشق خطرناک که لیز میخورن و میرن جاهایی که نباید برن. مثل... مثل...
حس فرو رفتن سوزن خیلی خیلی کلفت. حتی کلفت تر از آمپولای آنفولانزا. به کلفتی یه کرم بالغ پرمو. رو کمرت. برق از سرت میپره، دیگه نفس نفس نمیزنی، چون داری رو درد تمرکز می کنی که رو درد تمرکز نکنی. صورتت صافِ صافه، چون نمیخوای بفهمه یه کرم همین الان کمرت رو سوراخ کرد، که داره راهشو بین استخونا و جوارح داخلیت پیدا می کنه. که شایدم دو تا باشن، که انقدر به هم چسبیدن که به نظر میاد یکی باشن. دلت نمیخواد بفهمه درد داری، چون خودش به اندازه کافی درد داره. نه به خاطر کرما. تقصیر لاروهاست. ریه هاش پرن از لاروهای ریز. به اندازه کرم قوی نیستن، سوراخم نمی تونن بکنن، ولی وول می خورن. وول میخورن و همدیگه رو له میکنن. خونین و مالین میشن، و اون مجبور میشه سرفه اشون کنه. لاروهای خونین رو. توی دستمال کاغذیایی که سعی می کنه مخفی کنه.
لاروهای انگل و علاف. از شش های نابغه برادرت استفاده می کنن - همه قسمتهای بدنش به اندازه مغزش نابغه ان- اونم بدون اینکه اجازه بگیرن. سرفه کردن درد داره. برادرت نمیخواد سرفه‌شون کنه، ولی مجبوره. به نظرت باید بکنه. مهم نیست که سر و صدای سرفه ها چقدر خشک و آزاردهنده ان، برای تو مهم نیست. تو که به هرحال نمیخوابی، پس سرفه های شبش مزاحم خوابت نمیشه. ولی برادرت اینطوری فکر نمی کنه. سعی میکنه سرفه رو با بالش خفه کنه. اونم به اندازه تو دیوونه است. فکر می کنه سیاهی زیر چشمت تقصیر اونه. مهم نیست که چند بار میگی نیست. باور نمیکنه. همونطور که تو باورش نمیکنی.
برادرت زانو زده جلوت و شونه هاتو تکون میده. انگار خیلی وقت بوده که جواب نمی دادی و تو هپروت بودی. ازش میخوای که تکونت نده. با هر تکون کرم(های؟) توی کمرت میخورن به در و دیوار، دردش بیشتر میشه.
- چی شده؟
همینو تکرار می کنی. دوباره و دوباره. ازش ممنونی که می فهمه حواست پرت تر از اونه که با یه بار بفهمی، ولی واقعا داره سوال آزاردهنده ای میشه. نمیتونی همزمان رو کرم ها و برادرت تمرکز کنی. باید جواب بدی "هیچی، خوبم." ولی کنترل زبونتو از دست میدی. بهش التماس میکنی:«لطفا... بذار برسن به اونجایی که میخوان.» کرما وول می خورن و میرن جلو. برادرت تکون نمیخوره. سرشو تکون می ده و دیگه تکونت نمیده.
برای همینه که از همه بیشتر میفهمه، که تو فقط همینو میخوای. میفهمه چه وقتی نباید دستتو ول کنه چون "داری غرق میشی." می فهمه کی باید درو روت قفل کنه که از سرما نلرزی. میفهمه کی نباید مزاحم کرمها بشه، که سریع تر برسن به مقصد لعنتیشون و شرشونو کم کنن.
درد بیشتری یه جایی از بدنت پخش میشه، و یه لحظه یادت میره نفس بکشی. یا ناله نکنی. ناله میکنی، چون رسیدن تو قلبت. سوراخش نکردن، چون میمیری. کرمای عاشق، قاتل نیستن. فقط عاشقن. تقصیر اونا نیست. تقصیر... تقصیر توئه. نباید به کرمای عاشق فکر می کردی. یا به عشق. یا به ساکورا. یا به حرفای ساکورا. فکرات جذبشون کرد، همونطور که گفتنِ اسم ولدمورت مرگخوارها رو، و آشغال مگس ها رو جذب می کنه.
ولی حالا دیگه وارد قلبت شده، از راه سرخرگ، نه سوراخ جدید. باید ازشون تشکر کنی. البته هر وقت اومدن بیرون و تونستن صداتو بشنون.
درد میکنه. خیلی درد میکنه. برادرت همچنان شونه هاتو محکم گرفته، ولی تکون نمیخوره. نمیذاری یه قطره اشک از گوشه چشمت جاری بشه. نمیذاری. نمیذاری. نمیذاری.
«اوه داداش کوچولوی احمق.» آهی می کشه و اینو میگه. اشکا میان ولی تو نمیذاری، نمیخوای بذاری. بیشتر و بیشتر. قطره های کوچیک جمع میشن زیر گونه ات و میشن یه قطره بزرگ تر که میافته روی پات. قبل از اینکه بفهمی بغلت کرده. تو رو تکون نداده، خودش به جلو خم شده و دستاشو آروم دورت حلقه کرده. برای همین کرم همونجا که هست میمونه. تکون نمیخوره، ولی پای نداشته‌شو روی جای بدی گذاشته. یکی از اون عصبهای بدقلق.
درد میکنه. درد میکنه. اینکه برادرت بغلت کرده هیچ کمکی به این قضیه نمیکنه. یه زوج کرم عاشق رفتن داخل قلبت، که طبق گفته ی دختری که موهاشو رنگ آدامس موردعلاقش میکنه، اصلا نباید داشته باشیش. آرزو میکردی که این قلب رو نداشتی.
ولی داریش، و یه زوج کرم عاشق داخلشن که ممکنه هر دقیقه تخم ریزی کنن و از درون بجونت و بیان بیرون. برادرت هم دارتش، میتونی تپش هاشو روی قفسه سینه ات بشنوی. مادرت داشت، پدرت داشت. پس تو هم حتما داریش. نه؟ نه؟؟
«همه چی درست میشه.» برادرت داره این جمله رو دوباره و دوباره تکرار می کنن، و این اصلا اذیتت نمیکنه. حتی با اینکه دروغه. از اون دروغا که تو هیچوقت نمیگی، و برادرت به این خاطر در سکوت ازت متشکره. ولی چون زیادی دوستت داره، و فکر می کنه هنوز اون بچه مظلوم با لپای گلی هستی، بهت میگه اش و فکر می کنه باور می کنی.
«همه چی درست میشه.»
کرما حفره مناسب رو پیدا کردن و دیگه تکون نمیخورن. یه نفس راحت میکشی، و سرتو تکون میدی. «باشه.» برای امتحان کردن یه ذره سرتو تکون میدی. نه، هیچ دردی نیست. کرمها واقعا جاشون رو پیدا کردن. «باشه.»
1400/1/6
اینو وسط خوندن چلنجر دیپ نوشتم. یادم نمیاد کدوم جمله ی کتاب جرقشو زد، ولی یادمه یه تیکه دیگه درباره یه مترسک بود، که زیرشو خط کشیدم تا بعدا دربارش بنویسم و الان پیداش نمیکنم. انگار تو خواب دیده باشمش!
عنوان به افتخار مائوچان، که دلمون براش تنگ شده :)
شاید بتونید حدس بزنید شخصیت اصلی کیه D: یا اینکه شخصیت اصلی اون داستان درباره "مترسک" کی بود. شایدم نتونید.
.
