silhouette

(عنوان پیشنهادی:not all of them end up  hokage, and not all of them have the chance to be a shinobi

یا:

اگه راست میگی بیا من شو)

نکته:پست زیر برای خودم نوشته شده و به شدت طولانیه. نخونید تا ثانیه های باارزشتون تلف نشه که اصلا راضی به تلف کردن دارایی های مردم نیستم)

موهامو با هدبند ناروتو به روش ساکورا زدم بالا. لپتاپ رو از شارژ در آوردم، با علم به اینکه الان باطریش نابود شده، و نشستم تو بالکن، تا هوای دلپذیر بهاری بیاد بهم بخوره تا مغزم رو شاید صاف کنه.

ساده ترین دلیلی که الان به جای زنگ زدن به ماریا یا دوقلو ها صفحه انتشارو باز کردم، اینه که تلفن خونمون گم شده بود و حوصله نداشتم پیداش کنم. دلیل پیچیده تر اینه که دیشب موقع خواب و بیداری، وقتی داشتم حساب میکردم که چند قسمت از ناروتو مونده، به خودم قول دادم کل فردا رو به آرامش و مطالعه و مراقبه میگذرونم و تنها هدفم برای فردا هیچکاری نکردنه. اونم به میل خودم، نه محیط. و در طی این هیچ کاری نکردن باید به هدفم فکر کنم.

طبیعیه که تصمیمم وقتی فردا صبح، با صدای تیتراژ آخر ناروتو و بانگ دلنشین«کارا نو کوکورو» بیدار شدم، به باد فراموشی سپرده شد.

به هرحال...چرا دارم فرار می کنم؟ تمومش شد دیگه. تموم شد رفت. باید جملشو واقعا بگم؟ لازمه آخه؟ باشه بابا نزن دیگه. میگم.

ناروتو شیپودن تموم شد.

همونطور که باران داشت ادا و اصول انیمه ای در میاورد و میگفت هیچ انیمه ای دیگه واسه من ناروتو نمیشه، من ساکت بودم و به صفحه فیلیمو، با پوستر های مختلف ناروتو نگاه میکردم. رفتم فصل اول. یکی یکی فصلا رو اومدم بالا. از هر فصل که رد میشدم، یه سری چیزا یادم می افتاد. یه سری فکرا، یه سری تصمیما، یه سری احساسات.

وایسادم رو پوستر آخر. داشتم فکر می کردم که من قبل ناروتو، نباید مثل من بعد ناروتو باشه. نمیگم ناروتو اسطوره است و تاثیر به سزایی در رشد و نمو و از اینجور چیزای من گذاشته ها. نه. فقط، ناروتو یه داستان خوبه.

یه داستان خوب، لیاقت اینو داره که بعد از شنیدنش تغییر کنی.

نه، اشتباه شد. باید بگم، وظیفت در قبال یه داستان خوب اینه که بعدش تغییر کنی.

هدف.

ناروتو جدی، مصمم و منتظر نگام میکنه. انگار ازم گزارش میخواد.

ناروتو سعی داشت بهم چی بگه؟ اینکه هرکی هدف داره خیلی شانس آورده؟ خیلی خوشبخته؟ هدف پیدا کن؟ تلاش کردن که کاری نداره، اینکه هدف داشته باشی و مطمئن بمونی که هدفت درسته سختتره. 

ساکورا از پشت سر ناروتو بهم زل زده. هیچی نمی گه. اما انگار، داره واسم دلسوزی میکنه. نه، باهام همدردی میکنه .داره میگه تو هم یه آدم عادی هستی. نه خیلی عادی مثل شهروندهای کونوها، ولی تو اونقدر خاص، به اندازه ساسوکه و ناروتو. تو محکومی به تا ابد تلاش کردن برای رسیدن به یه چیزی بالاتر از عادی قدرتمند. 

ساسوکه شمشیرشو کشیده، ولی برعکس دو تا قبلی بهم زل نزده. داره زیر چشمی نگام میکنه. میگه من همه کاری کردم به هدفم برسم. از هدف اشتباهی به هدف اشتباه دیگه پریدم، ولی حداقل هدف داشتم و هرگز از هدف داشتن ناامید نشدم. تو چی میخوای بکنی؟

کاکاشی نگاش به منه، ولی انگار تو افکار خودش داره سیر میکنه. بدون اینکه قصدشو داشته باشه بهم میگه تو گذشته سیر نکن. نه مثل من. باید بری سمت آینده. اگه میتونستم بهش توضیح میدادم که من اصلا تو گذشته سیر نمیکنم. من همینجام. به هیچ جا نگاه نمیکنم. 

شیکامارو فقط لبخند میزنه. 

همه اینها، همه این حرفا، همه حرفایی که بهم میزدن، همه احساساتی که بهم میدادن همه چیزایی که بهم یاد دادن..تموم شده.

بوروتو هست، آره. من فیلرا رو جلو زدم و کلی فیلر باقی مونده، اینم آره. اما...

داستان تموم شده.

داستان این شخصیت ها تموم شده. 

داستان من با این شخصیت ها تموم شده.

حالا من باید چیکار کنم؟

اینطوری نیست که افسرده شده باشم یا یه همچین چیزی. فقط نمیدونم الان وظیفم نسبت به خودم چیه. چون میدونید، قبل از ناروتو من یه سری چیزا رو نمیدونستم، و بدون اون چیزا به زندگی شیکامارو گونه(از نوع منفی) خودم ادامه میدادم. الان میدونم، و نمیدونم باید چیکار کنم. وقتی داشتم ناروتو رو میدیدم، واسه خودم بهونه میاوردم که فعلا دارم یاد میگیرم. یاد گرفتنم که تموم شد یه کاریش میکنم.

و الان یاد گرفتنم تموم شده، سه ماه تابستون و نیم ماه خرداد در انتظارمه و من نمیدونم باید چیکار کنم.

نمیدونم باید چی یاد بگیرم، چی بشم، چی بخوام.

درسته، من داستان درست کردن رو دوست دارم، اما هدفم نویسنده شدن نیست. دیگه نیست. این اصلا ناامیدکننده نیستا، فقط فهمیدم که هدفم نویسنده شدن نیست.

حالا چی؟

هیچی به هیچی.

خلاصه اینکه، ناروتوی پررو. فکر نکن چون هدف داری و شدی شخصیت اصلی خیلی هنر کردی. 

اگه راست میگی، برو یه ذره ساکورا باش.

پ.ن:یعنی واقعا باید صفحه ناروتو شیپودن/فیلیمو رو از توی بوکمارکام حذف کنم :(

پ.ن2:دوباره که فکر میکنم، میبینم هر چی نوشتم بره به درک و من واقعا دلم برای ناروتو تنگ میشه و دلیلش هم اصلا اون چیزایی که یادم داده نیست، و فقط خود ناروتو، با همه شخصیت های ریز و درشت و داستان های ریز و درشتشه.

واقعا دلم براش تنگ میشه.

چند شب است که دلم میخواهد درباره اش بنویسم. نه به دلیلی که همیشه درباره انیمه ها مینویسم، یعنی مشتاق کردن بقیه برای دیدنش، بلکه برای اینکه چند سال بعد بخوانمش و بفهمم نسبت به آن چه احساسی داشتم، اگرچه دقیقا نمیتوانم توصیفش کنم. چه طوری این احساس، احساسی که حالا دارم، به درستی به خود آینده ام منتقل بشود؟

معما دیگر بس است. لحن کتابی هم همینطور. میخوام درباره ناروتو بنویسم.

باید اعتراف کنم که ناروتو، جاش رو دقیقا همتراز گیم آف ترونز توی قلبم باز کرده. خود منطقیم شاید بخواد بحث کنه درباره عظمت و مشهوریت گیم آف ترونز، اما خود احساسیم همین الان زد پشت گردنش و به روش نینجایی بیهوشش کرد. بله...می گفتم. ناروتو، شبیه ترین انیمه به گیم آف ترونزه(از بین انیمه هایی که دیدم، فعلا. کیمیاگر تمام فلزی هم میتونست این جایگاه رو داشته باشه، ولی هر جور فکر کنی، شاید از نظر کیفی بشه، ولی از نظر کمی، یا بسط دادن داستان و شخصیت ها به ناروتو نمیرسه. این درحالیه که من هنوز :1)خود ناروتو رو کامل ندیدم 2)three big شونن جامپ، یعنی بلیچ، وان پیس و ناروتو رو ندیدم و نخوندم)

چرا ناروتو رو دوست دارم؟ احتمالا با دیدن قسمت اولش، یا خلاصه داستان توی سایت ها نتونید دقیقا درک کنید چرا.(حداقل باید تا آخر ناروتو پارت 1 ببینید) 

 خلاصه ها هیچوقت داستان رو درست به آدم توضیح نمیدن. توی خلاصه ویکی پدیا، میگه شونزده سال پیش یه روباه نم دم شیطانی به دهکده پنهان در برگ حمله میکنه، و هوکاگه، رئیس دهکده، اونو توی بدن یه بچه به اسم ناروتو مهر میکنه. این بچه هم به تنهایی بزرگ میشه. چون همه ازش متنفرن، و میخواد خودش هم هوکاگه بشه که مردم بهش احترام بذارن.

امکان نداره با همچین توضیح خشک و خالی بدردنخوری کسی دقیقا بفهمه ناروتو چیه. ناروتو درواقع، داستان شخصیت اصلی و دوستهاشه، که توی پارت 1، دارن سعی میکنن که قوی تر بشن که بتونن جای بزرگترهاشون رو در نینجا بودن بگیرن(یکی از مهم ترین مفاهیم ناروتو هم همینه نسل جدید و پرورششونه. طوریکه نسل آینده، مثل مهره شاه توی شطرنج توصیف شده)

ولی داستان به همین سادگی نیست. چون چیزهای خیلی زیادی توی گذشته و آینده شون هست که روی زندگی اونها تاثیر میذاره. اتفاقاتی که وقتی خودشون بدنیا نیومده بودن، رخ داده و الان سرنوشت اونا رو تغییر داده یا به هم گره زده. تصمیم ها و انتخاب ها...

هنر کیشیمتو، نویسنده ناروتو، این بوده که قبل از نوشتن چپتر اول باید روی 200، 300 چپتر کار میکرده. حتی قبل از اینکه داستان شروع بشه به تعریف شدن، شروع شده. این از داستان.

حالا شخصیت ها

به نظرم ناروتو از اون داستان هاییه که بعد یه مدت، دیگه دست نویسندش نبوده و متعلق به خدای داستان ها، یا یه همچین چیزی، هست که که شخصیت ها دیگه فقط ساخته ذهن نویسنده نیستن. مثال، مردم پرسیدن که چرا کاکاشی ماسک میزنه، و طرفدارا شروع کردن به تئوری سازی درباره پدرش، دوران کودکیش، پایبند بودنش به قوانین، پنهان کردن احساساتش، پنهان کردن خون دماغ شدنش موقع کتاب خوندن (*_*) و .... 

درحالیکه نویسنده به سادگی گفت:چون نینجا ها به نظرم باید مرموز میبودن، اما اگه واسه همه ماسک میذاشتم طراحیشون سخت میشد، پس کاکاشی همینطوری موند :|

درچنین مواردی، آدم باید ناامید بشه از نویسنده. اما برای من برعکس بود. به نظرم این یعنی نویسنده انقدر شخصیت رو خوب ساخته که دیگه شخصیت نیست. انسانه.

یه پیام بارزگانی:ناروتو جز اون انیمه هاییه که شخصیت فرعی های بسیوووووور جذابی داره. اما جالبیش اینجاست، که حتی در این حالت هم، شخصیت اصلی هرگز از جذابیتش کاسته نمیشه، واصلا نمیشه شبیه شخصیت اصلی شونن گونه با یه دوست خیلی جذاب و عشق دوران کودکی. (البته ناروتو هرسه این گزینه ها رو داره،اما باز هم متفاوته با اکثر شونن ها)

اینجوریه که شخصیت فرعی ها هی جذابتر میشن، بعد ناروتو ازشون میزنه جلو در خفنیت، بعد دوباره شخصیت فرعی ها میزنن جلو و بعد ناروتو و... این ماجرا ادامه پیدا میکنه تا وقتی همه به سرحد جذابیت برسن.

دنیا رو هم که نگم براتون. ما، یا خارجی هایی که زیاد از دوران ادو(یعنی همون دوره زمانی ناروتو) سر در نمیاریم، کاملا حس دوران دایموها، دهکده ها و نینجا و سامورایی ها، کشورهایی که به هم حمله میکنن و حس حال مردم کلا خیلی خوب حس میشه، که به خاطر طراحی و داستان خوب هست.

چیزی که ناروتو حتی از گیم آف ترونز هم بهتر عمل کرده، استفاده از جادو و اینجور چیزاست، که عناصر جادویی ناروتو از گیم اف ترونز برای من حداقل جالبتره. می دونم که گیم آف ترونز اصلا قرار نبوده جادوگونه بشه، ولی خب...شخصا این جور فانتزی رو بسیا دوست میدارم.

چیزی که ناروتو گیم آف ترونز با هم توش اشتراک دارن، تولیدکننده های ... هست. تولید کننده های... اه. ولش کن...جای خالی رو خودتون پر کنید.

ناروتو، کش داده شد به خاطر اینکه سازنده هاش از پول بدشون نمیومد. انیمه ای که میتونست توی 350 قسمت تموم بشه، 720 قسمت طول بکشه آخه؟ با یکعالمه ova و فیلر اضافه؟ و آخرم مردم مجبور باشن برن فیلم رو ببینن که آخرش رو بفهمن؟ مانگای ناروتو، نه تنها ازش عقب نیافتاد، بلکه به خاطر فیلر ها خیلی جلو هم افتاد. 

این بلا، سر گیم آف ترونز و سریالش هم اومد، ولی برعکس. یعنی خیلی سریع سر و تهشو هم آوردن.

و آخر سر، امید و حس محبت ناروتو. چیزی که به خودش جذبتون میکنه، انگار...یه حسه عجیبه که شاید خود نویسنده هم براش برنامه ریزی نکرده، ولی توی دنیای نینجاها وحود داره. ناروتو، نه خیلی شونن و پر از شادیه، نه خیلی دارک و واقعی گرا. یعنی داره بین دنیای واقعی(دنیای پر از جنگ) و دنیایی که باید یه روزی داشته باشیم(دنیای پر از صلح که آدما با تلاش میتونن به هرجایی برسن) تعادل ایجاد کنه و از هردوتاش استفاده کنه. از این بابت، بهترین گزینه است که به بچه ها(منظورم از 8،9 سال تا 18 سال، یعنی همون نسل آینده خودمون) نشون بدیم(نشون بدیم فعل درستی نیست. دستش باید ببینیم باشه. چون خودمم جزوشونم *_*) و بگیم:نگاه کن. این دنیاییه که ما باید داشته باشیم.

حس خوب، دوست و خانواده داشتن، خنده ای میان جنگ، درک کردن، تنهایی که به پایان میرسد، نینجا بودن و....

وقتی متنمو میخونم، احساس میکنم اونطوری که باید حسمو منتقل نکردم و فقط از نظر اسختاری ناروتو رو بررسی کردم و گفتم اثر خوبیه. در حالیکه یه اثر خوب نیست. چیزیه که...داستانیه که قراره به یادتون بمونه و احساسیه که قراره توی ذهنتون شکوفه بزنه و ...

واقعا نمیتونم توصیفش کنم.

میشه کمک کنید؟

پ.ن:میدونستید ناروتو بعد هری پاتر بیشتری فن فیکشن های دنیای رو داره؟

فکر کنم میدونستید چون خودم گفته بودم به گمونم...هووم.

از تعداد فن فیکشنا، میشه به این رسید که چقدر داستان روی طرفدارا تاثیر گذاشته که دلشون بخواد وقت بذارن و داستان خودشونو برای اون داستان اصلی بنویسن. انار هرچی فن فیکشنا برای یه داستان(تاکید میکنم. داستان) بیشتر باشه، ارج و قربش برای خدای نوسندگی بیشتره.

(به این اشاره کنم که به اندازه ناروتو، معتاد یکی از فن فیکشن هاش شدم dreaming of sunshine، که خیلیم معروفه.)

پ.ن:و آهنگ ها...

خدایا آهنگ ها...

ناروتو همونقدر که آهنگ های غیرقابل تحمل داره، آهنگ های بی نظیرم داره.

اینهایی که میذارم مال ناروتو شیپودن هستن، ولی ناروتو هم دو تا اوپنینگ قشنگ داشت که حوصله پیدا کردنشون رو ندارم، شرمنده:

cascade.mp3/

u_can_do_it_

shalala

blue bird

freedom

و همونطور که به یه دوست پیشنهاد کردم، یه بارم که شده آهنگای بیچاره رو گوش بدید..هم گناه دارن..هم ثواب داره :)

ویرایش:ای خود آینده، این همه وراجی فقط یک هدف داشت، و آن هم این بود که بگویم، ناروتو واقعا مثل یک جرقه نارنجی وسط تاریکی می درخشد، در ذهن و روح تو می درخشد، اگه چیزی که لازمه رو ازش برداشت کنی.

منظورم اینه که...آخ بیخیال، خود آینده خنگ عزیزم، فقط اینو بدون که همیشه امید هست که بتونی یه ذره شبیه ناروتو باشی، و خیلی هم ارزششو داره. ارزش این همه تلاش و سختیو داره. حتی اگه فقط یه لحظه باشه، اون لحظه خاص...حس گفت انگیزی داره.

اون لحظه ای که جرقه نارنجی می درخشه.

واقعا هیچ احساسی نمیتونه جای احساس موقع خوندن یه کتاب خوب رو بگیره. حتی دیدن یه انیمه خوب هم نمیتونه.

وقتی شروع می کنی به خوندن، آروم آروم آروم درونش ذوب میشی، لابه لای صفحاتش حل میشی. یه کم بعد، فراموش می کنی که میخوای نفس بکشی. فراموش می کنی چطور صفحه ها رو ورق بزنی. اسمت رو، حتی اسم حروف و زبانی که داری کتاب رو بهش می خونی فراموش میکنی. 

تا اینکه به یه جایی میرسی که دیگه نمیتونی تحمل کنی. باید کتابو بذاری زمین و سعی کنی نفس کشیدن رو به یاد بیاری. بخوای بلند شی و پرواز کنی، یک احساس آبی رنگ و زیبا درونت بال می زند که مجبورت میکند تکان بخوری.

حس میکنی که از....بال های آن پرنده آبی هم سبک تری.

تلخ و اعصاب خرد کن نوشت:احساس شگفت انگیزیه، خوندنشون. کتاب ها رو میگم. ولی نوشتنشون درد داره. نه یه درد لذت بخش، واقعا درد داره. از همون دردایی که ذهن انسان ذاتا ازش فراریه، و مشکل اینه که نمیتونی فریاد بکشی. فقط مجبوری کلمه ها رو از هزارمین تا اولی، هفت تا هفت بشماری.

درد داره، مخصوصا وقتایی که نمیتونی یا نمیخوای بنویسی.

اپیزود 82ناروتو شیپودن، یا همون فصل چهار قسمت 11، شاهکار بود. یه شاهکار عجیب، از همه نظر. داستان، نور و رنگ، انیمیت و...

تصمیم گرفتم قلم(کیبورد؟) به دست بگیرم و حتی شده یه چیز غیر داستانی، یعنی نقد(بیشتر تعریف) این اپیزود رو بنویسم. خیلی از چیزهایی که اینجا مینویسم، ترجمه شده یه سری سایت هاست که فیلتر شدن و یا صرفا نقطه نظر خودمه. و البته، دارای اسپویل هست. اگه هم میخواید بخونید، سعی کنید اسما رو یاد نگیرید.

- وای آجی...حدس بزن چی فهمیدم؟

 * چی فهمیدی؟

- دقت کردی...دوبلور کاکاشی سنسه و آقا رضا تو مهارت های زندگی یکین؟

 *_* *_* *_* *_* *_* *_*

از انیمه هایی که دوبله غیر ژاپنیشو نگاه کردم، ناروتو بود. به جز اون، یه بار سعی کردم آبشار سرنوشت رو ببینم که خوشم نیومد از دوبله فارسیش، ولی دث نوت  و نوگیم نو لایف رو اجبارا انگلیسی دیدم و نبض رویش(باراکامون) هم که از تلوزیون پخش شد خییییلی دوبله فارسیش بهتر بود.

ولی ناروتو...واقعا یه چیز دیگست. دوبله عجیبی داره اصلا. 

به دلیل کثرت شخصیت ها توی ناروتوی 720 قسمتی، بعضی از صدابازیگرا مجبور شدن چند تا شخصیت رو بازی کنن(که تقریبا نصف شخصیت های دختر رو یه نفر داره میگه :| ) و ویلین های داستانم ته چهره صداهای مشابهی دارن. ولی...ولی انقدر دقیق و ظریف و قشنگ کار شده که راحت میشه بدون نگاه کردم به مانیتور فهمید کی داره چی میگه. انقدر این صداپیشه ها حرفه ای و خوبن که آدم حض می بره. حتی تیکه کلام های ناروتو تو نسخه ژاپنی( مثلا dattebayo:که تو زبان ژاپنی میشه آخر جمله رو با یه لحن خاص یا یه عبارت تموم کرد که یه جورایی معرف شخصیته. این داته بایو چون قابل ترجمه نبود، و من خودمم دقیقا نفهمیدم معنیش چیه، تو نسخه انگلیسی ترجمه شده بود blieve it و تو فارسی به شکل های مختلف) مثلا میگفت :بفهم! نفهم! که خیلی جالب بود. یا مثلا اوجاجی سوناده(همین بود دیگه؟) رو ترجمه کرده بودن ننه بزرگ سوناده :)

دیگه اینکه، حس شونن گونه و «من تلاش میکنم» ناروتو رو خیلی خوب تونسته بودن در بیارن. من همیشه فکر می کردم به هیچ زبانی به جز ژاپنی نیمشه این حس رو در آورد.

همینطور که امروز تو این فکرا بودم، یهو یه مطلبی تو نت دیدم که تایید شدن خبر فوت کیجی فوجیوارا، که بیشتر اوتاکو ها با دوبله هیوز تو کیمیاگر تمام فلزی میشناختنش. کلی آدم اومده بودن پایین خبر ابراز ناراحتی کرده بودن.

هیمن اعصابم رو خورد کرد. اینکه دقیقا چرا...در حالیکه دوبله عملا به دلیل اومدن زیرنویس داره حذف میشه از خیلی کشورها، دوبلورهای انگلیسی و ژاپنی زبان تازه دارن معروف تر میشن. طوری که من کم کم پنج تا صدابازیگر و نقشاشون رو از حفظم(ژاپنی) ولی حتی نمی دونم دوبلور ناروتو یا کاکاشی سنسه یا شخصیت های دیگه که انقدر تحسینشون میکنم کین...(فارسی)

اعصابم حتی بیشتر خورد شد وقتی دیدم دوبلور ادوارد الریک واسه خودش یه صفحه ویکی پدیای فارسی داره ولی مثلا امیرعطرچی نه. 

خیلی وقتا میشد تو شبکه نمایش یه فیلمی میبینم میگم اه نگاه کن...این دوبلور هری بوده مثلا!

به همین دلیل...گفتم چند تا لینک و نکته جالب که وسط این گشت و گذارام پیدا کردم برای شما هم به اشتراک بذارم کع اگه خواستید برید ببینید...و من خودم خیلی خاطره برام زنده شد مثلا با :

این

و از طریق همین کلیپ رفتم سراغ صفحه ویکی پدیای مریم شیرزاد که من خودم با نقش هرمیون تو چهار قسمت آخر هری پاتر، آنی شرلی و سارا استنلی قصه های جزیره، والبته ساکورا و نصف شخصیت های مونث تاروتو(!) میشناختمش.

سیما رستگاران که صفحه ویکی پدیا نداشت و نقش ناروتوی کودک رو بازی کرده بود و در داستان اسباب بازی ها هم مثل اینکه نقش داشته(به شخصه خیلی دوبلورهای خانمی که نقش مذکر بازی میکنم رو تحسین میکنم. توجه کردید که تقلید کردن صداشونم چقدر سخته؟ مثل صداپیشه ادوارد الریک و هانجی زو)

امیر عطرچی، صداپیشه جواهری در قصر، جومونگ، عصر یخبندان دو و البته نقش کاکاشی(ناروتو) و آقارضا(!)(مهارت های زندگی) رو داشته.مثل اینکه یه آموزشگاه دوبله هم داره و مدیر دوبلاژ بوده در فیلم صبح خاکستر.

خب...اینا دوبلورهایی بودن که خودم خیلی دوستشون داشتم.(تو ناروتو!) شما هم اگه دوبلور خاصی رو داشتید، به من هم بگید تا برم پیداش کنم و بشناسمش و از این جهالت در بیام.

پ.ن:شرم آوره که حتی یه سایت درست و درمون نیست واسه دوبلور های صدا و سیما حتی! با نقشاشون. خیلی حیفن واقعا. کارشون از بازیگرا هم سخت تره!

پ.ن2:اعتراف کنیم هممون یه بارم که شده اون عنوانو اول یه کارتونی شنیدیم! :)

در دهکده ای

در سرزمین کوهستانی بالکان

در طی یک روز

گروهی کودک

شهید شدند

همه در یک سال زاده شدند

همه به یک مدرسه رفته بودند

همه در جشنهای یکسانی شرکت کرده بودند

همه یک جور واکسن زده بودند

و همه در یک روز مردند

و پنجاه و پنج دقیقه

پیش از آن لحظه شوم

آن کودکان

پشت میزشان نشسته بودند

سرگرم حل کردن مسئله ای سخت

یک مسافر باید با چه سرعتی قدم بردارد 

تا برسد به آن شهر

مشتی رویای یکسان

وراز های یکسان

راز عشق و عشق به میهن

در ته جیب هایشان پنهان بود

و همگی می پنداشتند

تا پایان جهان وقت دارند

که زیر سقف آسمان بدوند

و مسائل جهان را حل کنند

بچه ها صف به صف

و دست در دست

از کلاس بیرون آمدند

و مظلومانه

از آخرین کلاس درسشان

به سوی جوخه اعدام رفتند

گویی مرگ معنایی نداشت.

و معنایی نداشت.

برگرفته از «وزارت درد»

قبل از اینکه شروع کنم یه چیزی بگم...

اگه با این طومارهای گریزان دارم اذیتتون میکنم، یا حوصلتون سر میره واقعا متاسفم. این یادداشت ها رو بیشتر برای خود آینده ام میذارم، پس اگه از خوندنشون چشم درد میگیرید و از نخوندنشون وجدان درد، خودتون رو اذیت نکنید. هر کدوم از بخش های پست هام، میتونن یه پست جدا گونه بشن. مثلا دروغ های کوچک و بزرگ میتونست یه پست بشه با مفهوم «دروغ» یا تاوان میتونست  یه پست بشه با عنوان «سرنوشت.». پس برای اینکه وقتتون تلف نشه و از این نوشته ها استفاده کنین، کنار اسم کتاب و پیشنهاد خوندن یا نخوندن، یکی دو کلمه مینویسم که مفهوم و هسته کتاب بوده. اگه علاقه داشتین، بقیشو بخونین.

قصه سیزدهم(+)(دوقلوها.خواهر و برادر)

اگه اسم روی جلد رو نمیدیدم، فکر می کردم یکی از خواهرای برونته کتاب رو نوشته. جو و ماجرای داستان، مثل ترکیبی از بلندی های بادگیر و جین ایر بود، البته نمی دونم چرا آخرش به اون شکل «همه در نهایت ازدواج می کنند» جین آستینی تموم شد! حتی مکان داستان هم یکی بود:یورکشایر!

توی داستان هم بارها با جین ایر اشاره شده بود...و نشون میداد نویسنده یا خودش خیلی تحت تاثیر اون بوده، یا شخصیتا تحت تاثیرش بودن.

به هر حال...ماجرا، ماجرای دوقلوهاست. دوقلوهایی بدون یک قل دیگه. شخصیت اصلی و راوی، دختر جووونیی به اسم مارگارته که خواهر دوقلوش از وقتی بدنیا اومدن میمیره، و به یه شکلی، زندگیش با شخصیت دیگه گره میخوره. ویدا وینتر، نویسنده مشهور و پیری که تقریبا بیست تا بیوگرافی ازش تو مجلات مختلف هست و هیچکس زندگی واقعیش رو نمیدونه، از مارگارت میخواد شخصیت اصلی داستان زندگیش رو بنویسه.

نکته ای که ازش گرفتم...راستش انگار ناخودآگاه مفهوم عشقو داشت میگفت. عشق بین باغبان پیر و خانم، عشق بین دکتر و هستر، عشق بین دوقلوها...هرکدوم یه جور عشق متفاوتن. 

بیشتر از همه، عشق و رابطه ای که دوقلوهای مارچ و لی داشتن برام جالب بودن. عاشقانه دوست داشتن...بدونش احساس ناقص بودن کردن. اینکه مارگارت مردم رو مثل قل هایی میدید که قل دیگه شون رو گم کردن و ناقصن...یه جورایی حس نام تو رو برام زنده کرد ولی خواهرانه.

یکی از ما دروغ می گوید(-)(مفهومی نداشت!)

طوری که همه می گفتن آخرش خیلی بد بود فکر کردم اولش خیلی خوب بود...ولی از من بشنوید اولش هم چنگی به دل نمی زد. شخصیت هاش بیشتر تیپ بودن تا شخصیت. دختر باهوشی که یه کار اشتباه میکنه، پسر مجرم جذاب با یه گذشته سخت، دختر نازک نارنجی و چسبیده به عشقش، و بدتر از همه...کوپر! همون پسر جذاب و ورزشکاری که...اسپویل نمیکنم. کلیشه ای کلیشه ای....یه ذره قابل تحمل تر از اینا ولی...

بهترین و کارشده ترین شخصیت سایمون بود.

و در آخر هم نفهمیدیم کدام یک از شما دروغ می گویید :|

وزارت درد(++++)(خانه. میهن)

چی میشه اگه یک روز به خودمون بیایم و ببینیم جایی به اسم خونه برامون نمونده؟ اسم کشورمون رو توی نقشه نشه پیدا کرد، و هم همزان ها و خانوادمون، کسایی که خاطرات مشترکی باهاشون داشتیم تو کل دنیا پخش و پلا بشن؟

این کتاب درباره همین بود. مفهوم «خانه». 

بیشترین ارتباطی که تاحالا با یوگوسلاوی سابق داشتم، فقط در حد اسم و فامیل بود وقتی دنبال کشور با ی می گشتم...تاحالا بهش فکر نکرده بودم که یوگوسلاوی «سابق» دقیقا چه معنایی داره. این کتاب درباره زندگی زنی بود که کشورش به سه قسمت بوسنی، کرواسی و صربستان تقسیم شده و خودش داره تو هلند، ادبیات اسلاو درس میده. شاگردهاش هم که فقط واسه یه مدرک اومدن دانشگاه، وضع خودشو دارن. 

این خانوم تصمیم می گیره به جای تدریس ادبیات، کاری راه اندازه کنه به اسم یوگونوستالژی. خاطراتی از میهن نابود شده.

*نکته کلی کتاب، گمشدگی بود. به جایی تعلق نداشتن، پا در هوا بودن. شخصیتی که نمی دونست از کجا اومده، پس نمیدونه به کجا میخواد بره. جاموندن از دنیا، مکان و زمان. مهاجرهایی که جنگ همین دیروزشون بوده، در برابر مردمی که مهاجرت نکردن، و جنگ براشون مثل یه تاریخ دلخراشه. 

شاید اگه یه آمریکایی، یا یه شهروند جهان اولی این کتاب رو بخونه، اون حسی رو که یه جهان سومی، غمگین از وطن، متنفر از وطن و دلسوز و دلتنگ وطن داره رو نتونه درک کنه.

موسیقی نخراشیده و خشن جنگ، با نت هایی از جنس انسان که به تنهایی طنین و آوا های مختلفی دارن، آوای خسته، درمانده، متنفر، بی رحم، ترسیده، در این جمله خلاصه شده بود:

چیزی به اسم ترحم وجود ندارد. چیزی به عنوان دلسوزی و شفقت وجود ندارد. فقط فراموشی در کار است. فقط تحقیر و درد خاطرات بی انتها...کشتار های جمعی و نابودی، شفقت میان ما کمیاب تر از آن است که برای چنین چیزهایی خرج شود.

در طول کتاب، مدام به کیمیاگر تمام فلزی 2003 فکر می کردم. خیلی از حرفهای نویسنده منو یاد اد و آل مینداخت. اینکه دیگه خونه ای برای برگشتن ندارن. دردناکه نه؟ اینکه جایی نباشه که بتونی بعد از سختی و درد کشیدن، بعد جنگیدن با گناهان کبیره، بعد نجات دادن دنیا بهش برگردی. البته، وضعیت اد و آل به مراتب از شخصیت اصلی این کتاب...و صد ها کتاب در دنیای سه بعدی، بهتر بود. 

 یکی از شخصیت ها، آخر داستان دچار بیماری شده بود به اسم گسستگی که یه آدم سری کارها رو میکنه، در حالت خودآگاهش و بعد یه مدت کلا یادش میره چه کارهایی کرده و به خود عادیش برمی گرده. یه چیزی مثل وضعیت آل آخر 2003. چیزی که از خودت میشناسی، با چیزی که دیگران ازت میشناسن فرق می کنه. یه خلایی حس میکنی، و به حایی میرسی که نمی دونی خودت چی هستی.

خوندن کتاب به دلیل یه سری اصطلاحات و نام ها سخته، ولی فقط اولشه و به دلیل فضاسازی، و مفاهیم عجیبی که داره توصیه میکنم دو بار بخونیدش. مخصوصا دو بخشش. یکی اواخر بخش چهارم، که حکم تقابل شخصیت ها و روبهرویی دانته و اد، یا اد و ایزومی رو داشت، و یکی آخر آخر کتاب. نفرین هایی به افرادی خاص، که بیشتر به نظر می اومد خطاب به «مردم ما» باشه.

الان این طوماره میبینید و میگید بابا بیخیال... چی کار داری میکنی با خودت شیش تا شیش تا کتاب میخونی؟

ولی در کمال شرم و ناراحتی دوروزه هیچی نخوندم :( و اینها همه قدیماییه که مونده تو آرشیوم و حس معتادیو دارم که بهش مواد نرسیده قشنگ. دوروز مشق نوشتم، آرک مسابقه جونین(؟) ناروتو رو تموم کردم بالاخره(اشک در چشمش حلقه میزند) و شروع کردم دیدم توکیو غول.

و ای دوستان گرامی....از من به شما نصیحت هنگام پاییز حتی وقتی هوا گرم و ناز و گوگول و معصوم به نظر می رسه، دارید میرید تو حیاط مدرسه با خودتون ژاکت ببرید.

 چرا؟ چون:

اگه نبرید، سرما میخورید

اگه سرما بخورید، میمونید خونه

بمونید خونه، حوصلتون سر میره

حوصلتون سر بره، میگید خب بریم ببینیم این آکادمی قهمرانی چیه که انقدر ازش تعریف میکنن؟

رفتیید دیدید،  سریع تمومش می کنید.

تمومش کردید، میرید فصل چهار رو آنگوینگ آغاز می کنید.

و هر آغازی پایانی داره.

و موقع قسمت 25 ام و آخر، مجبورید از حرص و بین دوراهی کتاب-مانگا موندن خودتونو بکوبید به در و دیوار.

خودتونو که بکوبید به در و دیوار، میمیرید(همه چی به همین ختم میشه ^^)

پس ژاکت بپوشید، که نمیرید.

راهنمای مردن با گیاهان دارویی(عطیه عطارزاده)(++++)

زیاد طولانی نبود، و خیلی قشنگ بود. خیلی خیلی. درباره دختری که از پنج سالگی نابینا بوده و با مادرش توی یه خونه ویلایی تو تهران، تو انزوا زندگی میکنن. کارشونم درست کردن دارو پماد های گیاهیه. اینکه چطوری دختره با وجود نابینا بودن میتونسته اطرافشو حس کنه، نگاهی که بدنیا داشته از طریق حس و بود و مزه...جذاب بود...و توصیف داستان رو جادویی کرده بود. رویات سورئال(فراواقعی) داشت مخصوصا آخرش که شخصیت اصلی عملا داشت ب بوعلی سینا و جدش حرف میزد و ازشون راهنمایی می گرفت. 

شخصیت پردازی و چفت و بست داستان خیلی بود. مخصوصا شخصیت پردازی...نیمه اول داستان همزمان با تعریف کردن زندگی و حس شخصیت ها، کلا به شخصیت پردازی داشت می پرداخت. شاید داستان خیلی هیجان انگیزی نداشت، و مثل ناتموم برشی از زندگی دو نفر، و تموم شدنش بود.

چرا من نمی تونم درباره کتابایی که دوست داشتم بنویسم؟

بادبادک باز(++)

کتاب خوش ساخت و دغدغه مندی بود...درست. پرفروش شده بود، درست. حقیقت را میگفت، درست. مردم افغانستان به همچین صدایی نیاز داشتند، این هم درست.

ولی نمی دانم چرا...من از ته ته دل دوستش نداشتم. 

داستان یه پسر پولدار افغان بود، که پدرش تاجر بود و توی عمارت گونه ای زندگی می کردن، با دوستش حسن، که درواقع خدمتکار و همشیرش هم بوده. ماجرا سختی های حسن، عذاب وجدان اون پسر، امیر، و زندگیشون در سایه افغانستان رو میگه. امیر و پدرش یه زندگی عادی رو پشت سر میذارن، چون موقع جنگ از افغانستان فرار می کنن، و حسن و پدرش رو پشت سر میذارن که با زشتیش رو به رو بشن. اابته مسئله به همین سادگیام نیستا.

چیزی که من از بادبادک باز برداشت کردم، دقیقا اون چیزی نبوده که نویسنده احتمالا میخواسته. برای من بیشتر از اینکه سختی مردم افغانستان پررنگ باشه، تفاوت فرهنگ و هویت مهم بوده. امیر و پدرش از افغانستان میرن آمریکا. اونجا تفاوت فرهنگ ها مشخص میشه. مثالش:

اونجا مهم نیست که هزاره ای. اصلا اونجا نمی دونن هزاره یعنی چی!(هزاره یه قوم شیعه مذهبه)

اینجا آمریکاست. مردم به خاطر عشق ازدواج می کنن، ولی تو افغان هستی...اصل و نصب و خون هم مهمه.(بقیه جمله رو دقیق یادم نمیاد فقط یادمه درباره این بود که نمیشه بچه ای رو به فرزند خوندگی گرفت چون از خونت نیست و اینا)

یه مثال خیلی ملموس تر، شخصیت ژنرال بود که هر روز ساعتش رو کوک می کرد، آماده وگوش به زنگ میشد که بگن شوروی از افغانستان رفته و اونم میتونه بره یه پست دولتی بگیره و به کشورش خدمت کنه(به خیال خودش اینجوری به کشورش خدمت می کرد)

انگار...کتاب داشت بهم می گفت افغانستانی ها خودشون سرنوشتشون رو نوشتن، همینطور که ما ایرانی ها داریم می نویسیم. ما نمی جنگیم...ما نمی فهمیم...و سعی نمی کنیم بفهمیم یا تغییر ایجاد کنیم.

شخصیت اصلی عملا گفت اگه من روحیه افغانستانی رو داشتم، تسلیم میشدم میگم این دست خداست، ولی میخوام روحیه آمریکاییمو نشون بدم و تسلیم نشم.

این کتاب  بیشتر از این که حس همدردیم رو بر انگیزه، باعث شد با یه نگاه تلخ و سرد، ولی منطقی تر افغانستان، و کلا ضربه دیده ها رو ببینم.

(لطفا این حرفا رو حمل بر بی احساسی و بی توجهی به انسان ها نگیرید. من سه گانه دختران کابل رو هم خوندم، از اون هم یاد گرفتم. میدونم...همش تقصیر اونا نیست...نه...اصلاح میکنم همش تقصیر ما نیست. ولی زیاد توی سرنوشت کشورمون نقش داریم. هممون)

دروغ های کوچک بزرگ(+)

سریالش رو یه بار با خانواده سعی کردیم ببینیم، که کلا بعد یه مدت فراموش شد(خدا رو شکر البته.) کتابش خیلی بهتر بود، سریعتر هم تموم شد(یه روزمو گرفت:|)

درباره مادر و پدرهایی که به قول کتاب، وقتی بچه هاشون وارد مدرسه شدن خودشونم رفتن پشت میز نشستن شدن بچه دبستانی. با همه مشکلاتشم دست و پنجه نرم کردن.

کتابش برای فرهنگ ما خیلی قابل لمس تر بود. پایانش برای اینکه هیچ شخصیتی بدرنخور نمونه واقعا خوب عمل کرد، و هیچ علامت سوالی تو ذهنمون نذاشت. 

درباره مفهوم کتاب، شاید ما این مشکل مادر و پدر های دبستانی رو داشته باشیم تو ایران. به وضوح یادم میاد کلاس ششم که بودم، دو تا از مادرای بچه های کلاس باران، (مادرای کلاس دوم) وسط حیاط مدرسه داشتن داد و فریاد می کردن، و مدیر نمی دونست چیکار کنه واقعا. همه بچه و خانواده ها دورشون جمع شده بودن و اینا همچنان فحش های ناجور می دادن.

همیشه یه مامانی تو دوران ابتدایی من بود که مسئولیت جشن تولد و روز معلما رو با کلی حاشیه به عهده می گرفت، و گاهی یه مامان مخالف هم بودش. 

تو شهرمون، یه داستانی پخش شده بود(حقیقت داشت البته) که دو تا مادر توی پارک به خاطر تاب سواری بچه هاشون درگیر شده بودن و یکیشون کشته شده بود. بله مرده بود. :(

خلاصه اینکه، سریال بیشتر روی ماجرای دروغ تاکید داشت. اما  کتاب حرفای زیادی داشت بزنه. 

پرده جهنم (+)

مثل اینکه یه افسانه ژاپنی هست، که به شکل داستان در اومده ولی زیاد درباره اش تحقیق نکردم و مطمئن نیستم.

درباره یه نقاش دیوانه(نابغه) است که بزرگترین نقاش ژاپنه و تحت امر یک ارباب ثروتمند، که بهش میگه برام از جهنم یه پرده بکش. هیده یوشی، نقاش، پس از یه سری حرکات عجیب برای برداشتن یه طرح «دقییق» از جهنم، یه درخواست وحشتناک از ارباب میکنه تا بتونه آخرین بخش پرده رو تکمیل کنه.

گویا این مرد یه دختری هم داشته که محبوب همه مردم بوده و تنها کسی بوده که نقاش دوستش داشته.

به علاقه مندان افسانه ها توصیه میکنم، یا اگه وقت اضافه کردید بخونید. در کل، مثل یک قصه بود که خیلی کش داده شده بود. ولی من دوستش داشتم.

خیلی کیف دارد که تمام روز منتظر شوم شب شود و بعد یک نوشته مزاحم نشوید پشت در بچسبانم و لباس خانه بپوشم، تمام بالش ها را پشت سرم روی کاناپه لگذارم و چراغ برنجی دانشکده را دم دستم روشن کنم و بخوانم. بخوانم وبخوانم وبخوانم. یکی کافی نیست. من همزمان چهار تا کتاب میخوانم. همین الان دارم زنان کوچیک، اشعار کلپلینگ و تنیسون و بازار خودنمایی را میخوانم

پی من هم برم جودی ابوت رو سرمشق خودم قرار بدم، به کپه درسهای روی میزم بی توجهی کنم و بخوانم و بخوانم وبخوانم :) 

اول نوشت:به فکر رسید همه را دعوت بکنم به همین چالش گریزی به سوی کتاب. حالا نمی خواد عین من طومار بنویسید. فقط کتاب هایی که تو این چند روز خوندید رو اینطور ریویو گونه معرفی کنید. اگه کتاب هم ندارید، برید سراغ گردونه بدون پوچ طاقچه که این هفته آخرشه.

دعوت می کنم از چارلی، پرنده، سولویگ، پرنیان سنپای، شیفته گونه، هیوا جعفری،نورا، غمی،نوبادی، آرام، لیتل پامکین و دنیز، رفیق نیمه راه، ح جیمی، استیو، عذرا، و هرکی میخونه(تو رو خدا تعارف نکنید.)

اگه تونستید لینگ پست ها رو هم کامنت کنیم که منم {دل دارم}  و میخوام بخونم ^^

تاوان(+++++++++++++++++++++++) ^_^

خیلی خیلی خوب بود. فعلا بهترین کتابی که خوندم. حتما بذارید صدر لیست خوندنی هاتون.

اصلنم دلیل اینکه میگم خوب بود این نیست که نویسندش ژاپنی بود ها! فقط...بذارید داستانو بگم

داستان از زبان پنج تا شخصیت در پنج بخش و یه موخره تعریف می شد. چی بود ماجرا؟ چهار تا بچه، که دوستشون کشته میشه و اونها تنها شاهدای ماجرا بودن. مادر دوستشون، وقتی اونا نمیتونن قیافه قاتل رو به یاد بیارن، بهشون میگه شما با کودن بودنتون قاتل دخترم هستید، و باعث میشه که زندگی اون چهار نفر کلا عوض بسه و زنجیره ای از گناه های غیرقابل جبران بوجود بیاد. 

داستان جنایی بود، ولی اجتماعی هم بود. دقیقا داشت مفهوم اینکه چیزایی که به یه بچه میگید چه تاثیری تو زندگیشون میذاره رو توصیف میکرد. تک تک احساسات و لحظات شخصیت ها رو میشد درک کرد...متنش انقدر روون بود که حتی یه بار هم به تعداد صفحه ها نگاه نکردم ببینم چقدرش مونده! وقتی کتابو تموم کردم احساس کردم واقعا نمی دونم چی بگم. 

میشه گفت عین سیزده دلیل برای اینکه بود، ولی اشتباهات و رو مخی اون رو نداشت و دلتون نمی خواست شخصیت ها رو پیدا کنید و مودبانه نصفشون کنید.(چه سیزده دلیل رو دوست داشتید چه نه این رو بخونید)

نکاتی که داشت می گفت، این بود که چطور یه اشتباه که کردی بهت برمی گرده، اینکه انسان ها با هر حرکت روی زندگی های مختلفی تاثیر میذارن و چیزایی که فکر می کنید بقیه فراموش کردن، یا فراموش کردید، میتونن زندگی هایی رو نابود کنن. 

البته یکی از شخصیت ها وقتی به آخرای داستان رسیده بود فهمیده بود که دیگه نمیتونه افسوس اشتباهاتش رو بخوره و خسته شده بود. 

یه نکته ایم که فهمیدم این بود که اگه قلبا ادم خوبی باشیم(آدم خوب...نه خدا. چون امکان نداره کسی اشتباه نکنه. فقط کافیه شیطان نباشیم) آخر سر همه چی میتونه درست بشه. اینکه پایان داستان خوب بود، دلیلش این بود که شخصیت ها کم یا زیاد سعی کردن عوض بشن، یا پشیمون بودن، به دلایل مختلف.

جالب این بود ک یکی تو کامنتا گفته بود حتمتا برید انیمه boku dake ga inamachi رو ببینید و من کلی کیف کردم که انیمه جدید یافتم. رفتم دیدم همون فراموش شده:شهری که تنها من در آن گم شده ام خودمونه :|

بدخواهی(+++)(malice)

یه کتاب معمایی جنایی دیگه از یه نویسنده ژاپنی، که این رو هم خیلی دوست داشتم. یکی از دلایلش این بود که مقتول یه شخصیت بود توی داستان و انگار که نزده باشه، وجودش مهم بود.

یکی از دلایل جذاب بودنش، این بود که دو شخصیت اصلی یکی نویسنده بود یکی کارآگاه. داستان هم نوبتی از زبان اینها روایت می شد. تقابل این دو تا، که هر دو ذهن پیچیده و افکار جالبی داشتن داستان رو خیلی هیجان انگیز کرده بود، و اینکه هرچیزی از یه نویسنده (درواقع دو تا شخصیت نویسنده توی داستان هست) برمیاد.

 جذابتیش این بود نقش راوی غیرقابل اطمینان(؟) خیلی توش زیاد بود و چیزی که به نظرتون یه سرنخ می رسه و میگید...خب دیگه. قاتل پیدا شد...درواقع تله است.

تازه، ماجرای اصلی این نیست که قاتل کیه. اینه که قاتل چه انگیزه ای داشته. تا صفحه آخر هم امکان نداره حدس بزنید چرا قاتل مقتول رو کشته. اینکه مقتول خوبه یا بد. 

بیشتر حرف بزنم داستان اسپویل میشه، ولی این هم خوندنش خیلی توصیه میشه.

شعریکاتور(-)

یه کتابک بود که تو هر صفحشم یه بند داشت. عین یه کتاب جوک با اسفاده از اشعار معروف بود. یه حالت meme گونه ای داشت. چندتاشون جالب بودن مثلا:

- چاه مکن بهر کسی

* چرا؟

- چون بیرون برای همه به اندازه کافی چاله چوله هست

شاعر:ای نامه که میروی به سویش

نامه:جانم

شاعر:برگرد، ننوشتم آدرس رویت

البته آخر خیلی از شوخی ها یه «باشه» یا «ممنون» «خواهش می کنم» داشت که خیلی رو مخ آدم بود.

آواز باد رو بشنو(برای طرفدارای موراکامی + وگرنه -)

اولین رمان هاروکی موراکامی، و ایولین کتابی که من ازش میخوندم. هیچکدوم از کتابایی که من میخواستم تو بی نهایت نبود، برای همین باید وقتی بی نهایتم تموم شد حتما بخرم و بخونمشون.(کدوماشون خوبن که بخرم؟ پول هست...ولی کم هست)

توی یه کامنتی خوندم که در نقد کتاب می گفت...بذارید... خیلی خوب می گفت. اصلا نقد اونو همینجا کپی پیست میکنم :) (با اجازه از omid r kh)

به وضوح می‌شد دید موراکامی زیاد در بندِ نوشتنِ یک روایتِ خواندنی نیست، مثلِ اکثرِ مایی که دفعه‌هایِ اولِ نوشتن از خودمان این سوالِ مهم را می‌پرسیم که اگر تولستوی و داستایوفسکی روایت‌هایِ بی‌نقصی نوشته‌اند و بقیه‌ هم کم و بیش همین کار را کرده‌اند، پس من چرا باید مثلِ آن‌ها بنویسم؟ اصلاً چطور است عنصر روایت و قصه و نظم و چه و چه و چه را از داستانم حذف کنم؟ تجربه‌گرایی محض، با سودای خلقِ شاهکار. اما در میانِ تمامی آن آشفتگیِ محض، موراکامی یکی دوتا از خصیصه‌های اصلیِ خودش را کشف می‌کند، اولی موسیقی‌ست، که حتی از همان کارِ اول هم خوب در آمده، دومی پژوهش است، شیوه‌ِی حرف‌هایِ موراکامی پیرامون هارتفیلد جرقه‌ی موضوعِ اصلیِ رمانِ بعدی‌اش، پین‌بال، 1973 است، سومی همان چیزی‌ست که موراکامی را برایِ ما موراکامی می‌کند، فضاهایِ عجیب غریب، اتفاقاتِ بی‌دلیل و آدم‌هایِ مرموز. اعصاب خردکن‌ترین خصیصه‌اش هم این است که موراکامی به شدت به دیالوگ‌های بی‌مصرفی برایِ روایتش محتاج است. موراکامی اسمِ این رمان را گذاشته داستان‌هایِ میزِ آشپزخانه‌ای، و فکر نمی‌کنم منظورش این باشد که این‌ها را در شرایط خفت‌باری و به شکلی سرسری نوشته باشد، احتمالاً برایِ این‌که هنوز هم این خوشمزه‌ترین چیزی‌ست که موراکامی نوشته، فقط زور زده تا بنویسدش، بدون هیچ استرسی از شیوه‌ی برخورد منقدین باهاش، بدونِ این‌که شب‌ها کابوسِ این را ببیند که رمانش حتی یک نسخه هم نفروخته، بدونِ این‌که هیچ اصولی برایِ خودش در نوشتن داشته باشد، با یک فراغِ بالِ تمام. فقط تجربه.

خلا صه اینکه، اولین اثر با خیال خوش موراکامی بود، بیشتر مثل رساله ای درباب هارتفیلد(که اصلا نمی دانم کیست.) بود که قاطی زندگی یکی دو تا شخصیت کرده باشند. 

البته، حتما فصل اول و آخرش را بخوانید. فصل اول قشنگ انگار از زبان موراکامی تازه کار و در آرزوی نوشتن است.

خودم نوشت:احساس میکنم موراکامی یک چیزی شبیه میازاکی ادبیات است. وقتی درباره فضای عجیب و غریب حرف میزد...البته من خودم زیاد میازاکی شناس نیستم، و احساس میکنم باید انیمه هایش را یکبار دیگر ببینم. اگر میازاکی و موراکامی شبیه هم باشند، خواندن کتاب هایش خیلی ضروری است. 

یه سه روز دیگه گرفتم، که امیدوارم بتونم ازش خوب استفاده کنم. نقد کتاب هایی که این دفعه دارم می خونم:

دختری با هفت نام، فرار از کره شمالی:(+++)

قبل از خوندن این داستان، داستان زندگی خود نویسنده هیچ...اصلا هیچ ایده ای نداشتم که این چیزهایی که درباره کره شمالی میگن چقدر بد میتونه باشه. من همیشه یه کشور تمیز و مرتب، با آدم های ماشینی و بدون فکر و اندیشه از خودشون تصور می کردم که فقط دو تا کانال دارن تو تلوزیونشون، اجازه سفر به سختی دارن و همه زندگیشون در راه پیشرفت رهبرشون هست. 

این کتاب سه بخش اصلی داشت. اول، زندگی نویسنده تو کره شمالی. درباره سیستم طبقاتی که به سه دسته دشمن، مردد و وفادار و چندین زیر دسته دیگه تقسیم میشدن. درباره قحطی، فرو کردن ایده آل ها تو ذهن مردم از بچگی، با داستان ها و اسباب بازی ها، گریه و خنده اجباری و عقب موندگی کل کشور. 

چیزی که برام عجیب بود، این بود که مردم، حداقل توی این داستان، هیچ نیازی به آزادی نمی دیدن. دلیلشون برای فرار یا پناهندگی هم هرگز استقلال ذهنی نبوده. بلکه فقط گرسنگی بوده. هیچوقت برعلیه رهبرشون حرف نمی زدن، حتی اگه اجازه شو داشتن

بخش دوم فرار نویسنده به چین، و تلاش برای زنده موندن و ادامه دادن بوده. رفتار های عجیبی که با پناهنده ها میشده و ناراحتی از ظلم...

بخش سوم بیشتر به دغدغه نویسنده برای رسوندن خانوادهش به آزادی و راحتی بوده و به آرامش رسیدن نویسنده.

چیزی که غمگینم کرد، این بود که نویسنده انگار حتی تا آخرای داستان، و زندگیش یکجور بار کره شمالی گونه ای رو روی دوشش حمل می کرده. اینکه خانودش رو پشت سرش رها کرده، اینکه کشورش رو ول کرده، اینکه مردی که میخواسته باهاش ازدواج کنه رو ول کرده...مدام از خودش متنفر بوده و همچنان اون نقاب سنگی مخصوص شمالی ها روی صورتش جاخوش کرده، با اینکه خیلی اندک بوده. واقعا کسایی مثل ما که در آزادی بدنیا اومدیم و بزرگ شدیم، نمی تونیم درک کنیم.

ناتمامی(++)

شبیه یه وبلاگ گروهی بود. وبلاگی که شخصیت های داستان نوشته بودن، تیکه تیکه، افکار آشفته و پرآشوب ذهن شخصیت ها رو میخونی و می فهمی چین، کین، چی میخوان. افکارشون از اون فکراییه که نصفه شب میان تو مغزت، و دوست داری بنویسیشون ولی دفترچت خیلی دوره.

دختری به اسم لیان، گم و گور میشه و خیلی چیزا رو اطرافش حرکت میده. البته، شایدم خیلی چیزا اطرافش حرکتش میدن. لوکیشن داستان قلب تهارن، قلب یک دانشگاه، قلب هم اتاقی لیان، سولماز و قلب بچه ها و بزرگسال های کولیه.

داستان با توجه به اسمش ناتموم بود، پایانش باز نبود، رسالت خودشو انجام داده بود. یه تیکه از زندگی ناتموم آدم های ناتموم رو شرح داده بود. همین. 

همه داستان های تکرار همدیگرند

بیرون ذهن من(+)

این توضیحات نوبادی هستش از این کتاب، که منو تشویق کرد بخونمش. داستان دختری که بیماریش شبیه استیون هاوکینگه و نمی تونه حرف بزنه و تکون بخوره، ولی به اندازه همه ما و حتی بیشتر، می فهمه. 

شاید یه ذره داستانگویی و تکرار ی بودن روایت داستان زد توی ذوقم، وگرنه داستانش چیزی بود که باعث میشد بهش فکر کنید، به اینکه وقتی بهمون میگن باهوش، در وقاع باهوش نیستیم. فق طامکاناتی مثل سلامتی در اختیارمون هست. باهوش های واقعی کسایین که با وجود سختی ها هوش خودشونو نشون میدن. 

وفهمیدم اینکه نتونی خود واقعیت رو دنیای بیرون ذهنت توصیف کنی چه وحشتناکه.

آخر داستان و اتفاقی که افتاد، واقعا یه لحظه ستون فقراتم رو لرزوند، و دلم رو حسابی شکوند که نزدیک بود واقعا بزنم زیر گریه. دوست داشتم ملودی به معلم و دوستاش بگه:ازتون متنفرم. حالم ازتون به هم میخوره....ولی فقط خندید. چرا؟ چرا هیچی بهشون نگفت؟ چرا بهشون نگفت که چقدر حقیرن؟این تا وقتی کتاب بعدی رو میخوندم تو ذهنم بود.

سوال مهم:چه کتاب هایی تو طاقچه بی نهایت خوندید که به نظرتون خوب بوده؟ لطفا لطفا لطفا کمک کنید. در مضیقه ام به شدتتتت.